Η μεταπολίτευση της Παράγκας

Ψάχνω να βρω σε τι μας έκαναν σοφότερους οι πολλές διαρροές από το χθεσινό Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας. Δεν μου φαίνεται ότι το πρόβλημα της ελληνικής διαιτησίας είναι αν οι διαιτητές ντοπάρονται, ούτε φυσικά είναι οι ανακοινώσεις που βγάζουν οι ομάδες πριν ή μετά τα ματς. Δεν πιστεύω επίσης ότι θα διορθωθούν τα πράγματα αν παραιτηθεί ο Γιώργος Μπίκας ή αν αλλάξει ο πίνακας των παρατηρητών. Ολες αυτές τις συζητήσεις (όπως και τις αμοιβαίες δεσμεύσεις περί μη έκδοσης ανακοινώσεων για ένα μήνα) τις βρίσκω υποκριτικές: σιγά μη φταίνε για την κατάντια της ελληνικής διαιτησίας ο Πανόπουλος και οι πληρωμένες καταχωρήσεις στις εφημερίδες.

Χάρες

Δεν νομίζω ότι οι πρόεδροι των ομάδων της Σούπερ Λίγκας δεν γνωρίζουν ποιο είναι το πρόβλημα -απλώς δεν το κατονομάζουν. Τα προβλήματα του κόσμου της ελληνικής διαιτησίας είναι η ανικανότητα και η διαφθορά. Οσοι τα παίρνουν (αν τα παίρνουν) το κάνουν γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι από τη στιγμή που το ψάρι βρομάει από το κεφάλι, δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα: όταν ένα σύστημα, διά της σιωπής του, δεν τολμάει να στηρίξει διεργασίες κάθαρσης, το λιγότερο σου επιτρέπει να γίνεις κλέφτης. Πλήρωσε κανείς σοβαρά την ιστορία της παράγκας; Βγήκε κανένα πόρισμα από τους αρμόδιους και δεν το θυμάμαι; Κινήθηκε κάποια διαδικασία εναντίον διαιτητών, για τους οποίους στις κασέτες του Μάκη ακούγονταν ποσά;

Ασχολήθηκε κανένας με τις κατηγορίες του παρατηρητή Ιατρόπουλου εναντίον συγκεκριμένου μέλους της τότε ΚΕΔ; Τι περιμένουν λοιπόν οι πρόεδροι; Οτι θα φοβηθούν οι διαιτητές και θα κόψουν το νταραβέρι; Πού; Στην Ελλάδα που οι πρωταθλητές της Β' Εθνικής βγαίνουν με βάση τις κουμπαριές; Φυσικά, οι διαιτητές δεν ευθύνονται και για την όποια ανικανότητά τους: δεν ξέρω κανέναν που να εκβίασε κάποιον να τον βάλει στους πίνακες. Αντιθέτως, θυμάμαι διάφορες ιστορίες με εκβιαζόμενους, που επειδή έφτασαν χωρίς να το αξίζουν στις μεγάλες κατηγορίες, χρωστούν παντού χάρες.

Μιλιά

Ολα αυτά τα γνωρίζω εγώ, όπως τα γνωρίζουν και όλοι όσοι απαρτίζουν το Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας, το οποίο θυμίζει ολοένα και περισσότερο τη συνέλευση των ποντικών, που αποφάσισε να κρεμάσει κουδούνια στην ουρά του γάτου, χωρίς ωστόσο να υπάρχει εθελοντής να το κάνει! Αυτοί που απαρτίζουν το Δ.Σ. έχουν φτάσει σε σημείο να κοροϊδεύονται μεταξύ τους! Πώς γίνεται να μη ζητούνται εξηγήσεις από κάποιον που λέει φόρα-παρτίδα «θα κάνω ό,τι μπορώ για να προστατεύσω την ομάδα μου»; Τι είναι το πρωτάθλημα; Ναρκοπέδιο; Πώς γίνεται επίσης να μη ρωτάνε όσους συνεταίρους τους εμφανίζουν στα οργανογράμματα των εταιρειών τους παλιούς διαιτητές για ποιο λόγο τους έχουν; Και, τέλος, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν στο Δ.Σ της Σούπερ Λίγκας να μιλάνε τέσσερις ώρες για διαιτητές και στο Δ.Σ. της ΕΠΟ, που είναι και αρμόδιο, οι ίδιοι λαλίστατοι στη Σούπερ Λίγκα άνθρωποι να μη βγάζουν μιλιά;

Νταβέλης

Ολα αυτά τα έχω ξαναγράψει, μαζί με πολλές ακόμα ενοχλητικές λεπτομέρειες. Η υποκριτική στάση των προέδρων στα Δ.Σ. της Σούπερ Λίγκας εξηγείται μόνο ως εξής: οι πιο πολλοί από δαύτους (και σίγουρα οι πρόεδροι του οργάνου αυτά τα δύο χρόνια) κατά βάθος είναι ευχαριστημένοι με το γκρίζο τοπίο που υπάρχει σήμερα: θα 'λεγα ότι το συντηρούν! Για σκεφτείτε τι θα γινόταν αν οι προϊστάμενες της διαιτησίας αρχές λειτουργούσαν σοβαρά και θα μου δώσετε δίκιο. Αν π.χ. η διαιτησία είχε προϊστάμενο έναν άνθρωπο με ήθος, αυτός αποκλείεται να ανεχόταν όλη αυτή τη συζήτηση. Θα εμφανίζονταν στη Σούπερ Λίγκα και θα τους έλεγε ότι οι διαιτητές είναι λειτουργοί του πρωταθλήματος και ο ίδιος τους έχει απεριόριστη εμπιστοσύνη.

Θα αποκάλυπτε (και θα έστελνε στη δικαιοσύνη) τα ονόματα παραγόντων που προσπαθούν να επηρεάσουν καταστάσεις και θα έδιωχνε από τους πίνακες για παραδειγματισμό όσους αποδεδειγμένα έχουν ανοιχτά κινητά και μιλάνε με όλο τον κόσμο, παίζοντας τον ρόλο της Μαρίας της Μαγδαληνής που κλαίει για το παρελθόν της. Αν η διαιτησία ήταν καθαρή, όπως εύκολα θα μπορούσε να είναι, αν τις τύχες της τις είχε ένας έντιμος άνθρωπος χωρίς παρελθόν Νταβέλη και συμπεριφορά Ιωσήφ Στάλιν, όλη αυτή η συζήτηση θα είχε προ καιρού σταματήσει. Αλλά τότε τι θα ’κάναν οι πρόεδροι;

Ληστές

Εχετε παρατηρήσει ότι όταν στη Σούπερ Λίγκα γίνεται συζήτηση για τη διαιτησία μαθαίνουμε θέσεις, απόψεις και ατάκες με το νι και με το σίγμα; Πιστεύετε ότι αυτό γίνεται τυχαία; Οχι βέβαια! Οι πρόεδροι θέλουν να γίνονται γνωστές οι τοποθετήσεις τους για να μαθαίνουν οι διαιτητές και οι προϊστάμενοί τους ποιος τους υπερασπίζεται και ποιος όχι. Μην έχετε αυταπάτες. Οι περισσότεροι πρωταγωνιστές αυτού του ατελείωτου κους κους για τη διαιτησία στη Σούπερ Λίγκα συμμετέχουν σε αυτό για να μπορούν να το «πουλήσουν». Ολη αυτή η παντομίμα γίνεται συνήθως για να δημιουργηθούν φιλίες και προηγούμενα: οι ποδοσφαιροπαράγοντες θέλουν το νταραβέρι, ζουν γι' αυτό! Ετσι εξηγούνται κι όλες οι όψιμες φιλίες που τον τελευταίο καιρό βλέπουμε. Εγώ τον ληστή του σπιτιού μου δεν τον κάνω φίλο, ούτε τον ανέχομαι. Επιδιώκω να έχω παρτίδες μαζί του, μόνο αν διακρίνω ότι μπορεί να με βοηθήσει αύριο να ληστέψω και το σπίτι του γείτονα.

Κουβάρια

Οταν ιδρύθηκε η Σούπερ Λίγκα πίστευα ότι θα μπορούσε πραγματικά να σηματοδοτήσει μια νέα εποχή. Η Σούπερ Λίγκα έγινε η μεταπολίτευση της παράγκας. Χωρίς, μάλιστα, καταδίκες, έστω για τα μάτια του κόσμου...

Εξομολόγηση

Εντυπωσιάστηκα διαβάζοντας τη δήλωση του Σάντος για τη διαφορά δυναμικότητας ανάμεσα στον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟΚ. «Πρέπει», δήλωσε χθες ο Φερνάντο Σάντος στη συνέντευξη Τύπου που παραχώρησε στους ρεπόρτερ του ΠΑΟΚ, «να συγκρίνουμε τον Ολυμπιακό με τον ΠΑΟΚ, πριν γίνει ο αγώνας. Είναι και οι δύο μεγάλες ομάδες, δύο τεράστια σωματεία. Ομως, η παρούσα κατάσταση είναι διαφορετική για τις δύο ομάδες. Δέκα φορές να παίζαμε στο πρωτάθλημα τώρα, αυτοί θα νικούσαν οκτώ φορές και εμείς δύο». Η δήλωση ακούγεται ως ρεαλιστική ποδοσφαιρική εκτίμηση. Αν ο Σάντος την έκανε, δεν ήταν για να βρει άλλοθι σε μια πιθανή ήττα της ομάδας του, αλλά και για να εξωτερικεύσει την εκτίμησή του για τον Ολυμπιακό, από τον οποίο υποφέρει. Σας το 'χω γράψει και παλιότερα και θεωρώ ότι η δήλωση του Πορτογάλου είναι ένα είδος επιβεβαίωσης της εκτίμησής μου.

Στα σχεδόν τέσσερα χρόνια που έχει δουλέψει στην Ελλάδα, ο Πορτογάλος κατάφερε να νικήσει τον Ολυμπιακό μόνο μία φορά, με την ΑΕΚ στον τελικό του Κυπέλλου του 2002. Ακόμα κι εκείνη η νίκη του ελάχιστα πανηγυρίστηκε, διότι η «Ενωση» μια ακριβώς εβδομάδα πριν είχε χάσει από τους «ερυθρόλευκους» το πρωτάθλημα. Ο Πορτογάλος καταδιώκεται από τον Ολυμπιακό από τον καιρό που ακόμα προπονούσε την Πόρτο. Το 1999, ως προπονητής της, αποκλείστηκε από τον Ολυμπιακό στο Τσάμπιονς Λιγκ εξαιτίας μιας ισοπαλίας στο Οπόρτο και μιας ήττας στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας. Οταν ήρθε στην Ελλάδα, ενάμιση χρόνο αργότερα, ήταν ξεκάθαρο μέσα του ότι, μεταξύ άλλων, θα έχει ως αντίπαλο τον Ολυμπιακό που τον πλήγωσε: εκείνος ο αποκλεισμός της Πόρτο ήταν και η βασική αιτία του τέλους της συνεργασίας του με τη σχεδόν μόνιμη πρωταθλήτρια Πορτογαλίας.

Μπορούν οι προπονητές να είναι ψυχολογικά αιχμάλωτοι κακών προηγούμενων; Η περίπτωση του Σάντος δείχνει ότι κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί. Τουλάχιστον ως προπονητής του ΠΑΟΚ τον εξομολογήθηκε τον καημό του και μπορεί στο Καραϊσκάκη να παίξει χωρίς το βάρος στο στήθος. Κάτι μου λέει ότι τη δήλωση αυτή («αν παίξουμε δέκα φορές, οκτώ θα νικούσε ο Ολυμπιακός») ήθελε να την κάνει εδώ και χρόνια…