Το ελληνικό ποδόσφαιρο ανακαλύπτει το βάθος του

Οταν παίρνουν το τρόπαιο ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός, το χαίρονται και το πανηγυρίζουν. Οταν παίρνουν το τρόπαιο ο Πανιώνιος ή η Λάρισα, τρελαίνονται κι εκστασιάζονται και το ξενυχτούν και το βάζουν με καμάρι, το γεγονός, στο λογότυπο του κλαμπ. Αυτό είναι, και σημαίνει, Κύπελλο.

Εκκρεμεί, μονάχα, Διαγόρας-Ολυμπιακός. Θα μου πεις, τι; Τίποτα. Τίποτα περισσότερο απ' ό,τι είχαμε σημειώσει εδώ (και) πριν από Ρεάλ-Ολυμπιακός στο «Μπερναμπέου»: στο ποδόσφαιρο μαθαίνεις ποτέ, εκ προοιμίου, να μην αποκλείεις το παραμικρό. Θα δούμε, αρχές Δεκεμβρίου.

Με την εκκρεμότητα της Ρόδου, λοιπόν, η φάση-ξεσκαρτάρισμα της διοργάνωσης (που είναι πάντοτε, με την είσοδο των ομάδων της Σούπερ Λίγκας, η 4η) ό,τι είχε να δώσει ήταν εκείνος ο εντυπωσιακός θρίαμβος του Θρασύβουλου επί του ΠΑΟΚ. Οχι κάτι, δραματικό ή θεαματικό, άλλο.

Το κάζο του Λεβαδειακού στην έδρα του Εθνικού Κατερίνης ή του Εργοτέλη σ' αυτή του Αγροτικού Αστέρα δεν ήταν ακριβώς «φοβερά πράγματα». Με τους κανόνες της στατιστικής όλο και κάποιοι θα την πατούσαν. Πέρυσι, στον αντίστοιχο γύρο, τα σκαλπ που έπεσαν έκαναν πιο πολύ θόρυβο. ΑΕΚ, Ατρόμητος, Αρης, ακόμα και Αιγάλεω.

Η 4η φάση έδωσε, επιπλέον, μερικές κλασικές (για τον θεσμό) ιστορίες γενναιότητας του Δαβίδ. Ο Ολυμπιακός Βόλου, έως τα πέναλτι με τον Ατρόμητο. Ο Εθνικός κι ο Αγιος Δημήτριος, έως την εκπνοή της παράτασης με τον ΟΦΗ και με τον Αρη. Η γενναιότητα δεν (δαφνο)στεφανώθηκε. Αλλά ήταν αξιοπρόσεκτη, για να περάσει απαρατήρητη.

Στους «16» οι 12 οπωσδήποτε, 13 εφόσον προχωρήσει και ο Ολυμπιακός ή πάλι... 12 εφόσον αποκλειστεί στα χαρτιά η Βέροια, θα 'ναι της Α' Εθνικής. Οι επίδοξες Λάρισες του 2007-08 έχουν όσο (ή και περισσότερο) δύσκολη δουλειά είχε η δικαιωμένη, για την τόλμη της ν' ατενίζει προς τα ψηλά, Λάρισα του 2006-07.

Ωστόσο, με άλλον ένα γύρο μονών νοκ άουτ (εφόσον δεν λήξουν ισόπαλες στα 90 λεπτά, οπότε μεταφέρονται στην αντίστροφη έδρα) αναμετρήσεων, όσοι «κατά προτεραιότητα» διεκδικούν αυτόν τον τίτλο, π.χ. ο Αρης, που χαίρομαι ν' ακούω να μην κρύβει πως τον θέλει ζεστά, διατηρούν όλα τα δικαιώματα να τον... βλέπουν. Τουλάχιστον, μέχρις αποδείξεως του εναντίου!

Χαρά είναι, επίσης, να βλέπει κανείς ετούτα τα παιγνίδια να γίνονται πάλκο για... ανήλικα, ή περίπου τέτοια, παλικαράκια. Στη Ριζούπολη χθες ο Ταχτσίδης πρόλαβε να είναι ένας απ' αυτούς. Ποιους; Τους γεννηθέντες (κρατηθείτε!) το 1991, δηλαδή την Εθνική Παίδων που τις προάλλες στην Ελβετία, με τον Σεμερτζίδη, πέρασε απ' την πρώτη προκριματική φάση του Euro U-17.

Είναι η ίδια φουρνιά του Σοϊλέδη και του Βασιλόγιαννη, των μικρών που γέμισαν την πίστα και τους καμάρωσε ο κόσμος μία νύχτα πριν, την Τετάρτη το βράδυ, στο Καραϊσκάκη. Και, φυσικά, υπάρχει κι η άλλη, η αμέσως ανώτερη, των Νέων (U-19), με τον Παυλή, τον Φακίνο, τον Μπουτζίκο, τον Ματσούκα, τον Μπαρμπούδη, τον Λαμπρόπουλο.

Θα βλέπαμε κι απ' αυτούς μερικούς, οπωσδήποτε, το προηγούμενο διήμερο. Εάν δεν είχαν την... τύχη-ατυχία να παίζουν στο Λουξεμβούργο, με τον Αλεξίου, και να παίρνουν (με τη σειρά τους) το «εισιτήριο» προς την επόμενη φάση του δικού τους Euro.

Λίγο ο ανταγωνισμός των μεγάλων, που κάποτε δεν ασχολούνταν ούτε κατά φαντασίαν, λίγο (ή, μάλλον, πολύ) η ΕΠΟ με το (εξαιρετικό) εθνικό σύστημα οργανωμένης ανίχνευσης ανά την επικράτεια, η ουσία είναι ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο σκάβει, κι ανακαλύπτει... εγκαίρως όσο ποτέ στο παρελθόν, το βάθος του.

Δεν είναι, απλώς, ευχάριστο να το βλέπεις. Μπορεί να 'ναι, στις σύγχρονες συνθήκες, (εθνο)σωτήριο!

(Μην ξεχάσω: ευχάριστο να τον βλέπεις, όπως με τον Πατσατζόγλου πέρυσι, είναι ο Λαγός πάλι στο χορτάρι με παπούτσια. Ποδοσφαιριστής! Πλέον, δίχως ανόητες βιασύνες, επαφίεται στην καρδιά του και στα κότσια του. Στο ιδεατό σενάριο, «προλαβαίνει» μέχρι και το Euro του Ιουνίου. Ο Ρεχάγκελ, αποδεδειγμένα, ξέρει να περιμένει όσους τον ενδιαφέρουν...).