Aλλον ζάλισαν τα καυσαέρια...

Στο γήπεδο, όπου χθες θριάμβευσε ο Αρης, κάποτε υπέφεραν οι ελληνικές ομάδες τα πάνδεινα. Οταν η «κιτρινόμαυρη» αυτοκρατορία βρισκόταν στα σπάργανα, ήρθε στη Γαλλία και είδε τον ουρανό σφοντύλι: 46-98, μία από τις βαρύτερες ήττες της ιστορίας του. Ο ΠΑΟΚ του 1976 έχασε με 39 πόντους, ο Ολυμπιακός του 1978 με 20, ο Παναθηναϊκός του 1982 με 45. Αληθινός τόπος μαρτυρίου. Λες και ζάλιζαν τις ομάδες μας τα καυσαέρια από τη θρυλική πίστα αυτοκινήτου που βρίσκεται ακριβώς δίπλα.

Ο Αρης, όμως, εμφανίστηκε στο «Ανταρές» με... τα τούρμπο αναμμένα. Περισσότερο θύμισε την ήρεμη και σίγουρη για τον εαυτό της ομάδα του Γκάλη (αυτή που νίκησε τη Λε Μαν μέσα-έξω το 1984-85 στο Κόρατς) παρά το «κίτρινο»... βρέφος του 1977. Το μπάσκετ που έπαιξε ειδικά στη β' περίοδο του χθεσινού αγώνα, όταν ο Καλαϊτζής κράτησε τα ηνία με σιγουριά επιπέδου Παναγιώτη Γιαννάκη, ήταν ζηλευτό. Η ίδια Λε Μαν, που κόντεψε να «αλώσει» το Τελ Αβίβ, πέτυχε σε 10 λεπτά μόλις 8 πόντους και δέχθηκε 21. Τα θεμέλια του θριάμβου είχαν ήδη τοποθετηθεί.

Τόσο στον αγώνα της πρεμιέρας με τη Μάλαγα όσο και στον χθεσινό, είχα διαρκώς την αίσθηση (ακόμα και στα δύσκολα) ότι ο ήρεμος, μεθοδικός και συγκεντρωμένος Αρης θα κέρδιζε. Τα αντίστοιχα παιχνίδια, πέρυσι, συχνά τα έχανε. Θέμα αυτοπεποίθησης, λέτε; Ισως, αλλά οι ίδιοι οι παίκτες του μιλούν για νέα πνοή που ξεκινάει από τον προπονητή. «Εχουμε πια ένα πλάνο, ένα σχέδιο, μια λογική», μου έλεγε αμέσως μετά το φινάλε ο Γιώργος Καλαϊτζής. Για την εποχή Ματσόν δεν θέλησε να μιλήσει, αλλά το μήνυμα ήταν σαφές. Ο Αρης του 2006-2007 έφτασε εκεί που έφτασε με το ταλέντο των παικτών του. Φέτος, παρά την γκρίνια που ενσκήπτει στην κερκίδα με την παραμικρή αφορμή, έχει και καλό προπονητή. Κι ας παρομοιάζουν μερικοί στη Θεσσαλονίκη τον Γκόρντον Χέρμπερτ με εκείνον τον Φίσερ.

Τον αγώνα του Ολυμπιακού στη Λιουμπλιάνα δεν τον είδα (μια και ήμουν στη Γαλλία με τον Αρη). Ωστόσο, δεν εκπλήσσομαι από την ήττα του. Οι οπαδοί του με θεωρούν κακόπιστο, όταν γράφω ότι πρόκειται για ομάδα χωρίς προσανατολισμούς, αλλά εγώ λέω την αλήθεια, στον βαθμό που με βοηθούν οι ταπεινές μου γνώσεις. Ο Πίνι Γκέρσον ποντάρει στο ταλέντο των παικτών του, αλλά αυτό δεν είναι πάντα αρκετό απέναντι σε ομάδες σοβαρές και οργανωμένες. Θα του δώσει πολλές και μεγάλες νίκες, αλλά θα φέρει και στραπατσαρίσματα, όπως το χθεσινό. Οταν ο Ολυμπιακός προσπάθησε να πιέσει για να ανατρέψει την κατάσταση, το θέαμα ήταν αποκαρδιωτικό, μια και οι Σλοβένοι μετέτρεψαν το ματσάκι σε γιορτή καρφωμάτων.

Εξίσου άσχημα παίζει εσχάτως και ο Παναθηναϊκός, τουλάχιστον, όμως, αυτός κερδίζει. Κουτσά ή στραβά, τα παίρνει τα ματσάκια. Αν πάλι το μεθαυριανό ντέρμπι τελειώσει με «διπλό», ο Ισραηλινός προπονητής του Ολυμπιακού θα αισθανθεί δικαιωμένος και οι πάσης φύσεως Κασσάνδρες θα χρειαστεί να ανασκευάσουν. Ναι, αλλά δεν γίνεται έτσι προκοπή, κύριοι Αγγελόπουλοι.