Βρε, βρε, να τα πυροσβεστικά!

Το επισημάναμε και χθες: ακόμα και αν θέλεις «ν' αγιάσεις», δεν μπορείς! Παρακολουθείς δελτίο ειδήσεων και ανακαλύπτεις ότι μετακινούνται διαρκώς τα όρια διάφορων παραμέτρων που νόμιζες, αφελώς, ότι έχουν σταθεροποιηθεί κάπου. Υπάρχουν άραγε όρια στην τακτική του «ευλογώ τα γένια μου»;

Μάλλον όχι. Αυτό κατάλαβαν όσοι παρακολούθησαν, χθες, τους συντελεστές της ανάληψης των Μεσογειακών Αγώνων 2013 να καμαρώνουν για τους χειρισμούς τους. Αυτάρεσκα να εξηγούν, σε συνέντευξη τύπου, πώς ακριβώς κατόρθωσαν να αποκλείσουν από την ψηφοφορία το Μαυροβούνιο, στερώντας του την ευχαρίστηση να ψηφίσει τη Ριέκα. Ομολογώ ότι δεν ξέρω για ποιον ακριβώς άθλο νιώθω μεγαλύτερο δέος: επειδή «δοξαζόμαστε» με τους παγκοσμίου κύρους Μεσογειακούς Αγώνες κι έτσι θα σταματήσει να ξενυχτά ο ελληνικός λαός από την αγωνία του ή διότι κρατήσαμε μακριά από την ψηφοφορία το κράτος-κολοσσό των 600.000 κατοίκων με κινήσεις τακτικής που προϋποθέτουν ανακάλυψη μιας δεύτερης «Θεωρίας της Σχετικότητας»;

Είναι σαν να βλέπεις κάποιον προπονητή ποδοσφαίρου, λίγες ημέρες αφότου διεξήχθη ο νικηφόρος για την ομάδα του αγώνας, να εξηγεί αναλυτικά στους δημοσιογράφους την ευφυή τακτική του -ενδεχομένως και με τη βοήθεια πίνακα. Προφανώς θα σε αναγκάσει να αναρωτηθείς μήπως ο μεγάλος χάρακας, με τον οποίο δείχνει τα στρατηγικά σχεδιαγράμματά του, του χρησιμεύει και ως καλάμι προς ίππευση.

Για να είμαι ειλικρινής, τούτη η επίδειξη ναρκισσισμού δεν θα με ενοχλούσε τόσο πολύ, αν ίσχυαν δύο... «εάν». Πρώτον, εάν ήταν στιγμιαία και όχι συνέχεια εκείνης της αμίμητης, γραφικής υποδοχής στη Ν. Αγχίαλο. Εκείνου του «ρωμαϊκού θριάμβου» με την αψίδα, την οποία σχημάτιζαν... αντλίες στρατιωτικών πυροσβεστικών οχημάτων. Τέλεια σημειολογία, δεν νομίζετε; Τα πυροσβεστικά, που διά της απουσίας τους την περίοδο των πυρκαγιών συμβόλισαν τις θλιβερές προτεραιότητες του «λιγότερου κράτους», τώρα διά της παρουσίας τους «λαμπρύνουν» το μοντέλο της πλεονάζουσας σε φανφάρες «επίσημης Ελλάδας»!

Το δεύτερο «εάν»: ίσως κατέφευγε κανείς στο «ας πάει και το παλιάμπελο», εάν μπορούσε να διακρίνει πίσω από τούτη την επιμήκυνση των τραβηγμένων από τα μαλλιά «ζήτω» και των «ταρατατζούμ» κάτι άλλο πέραν της πολιτικής πασαρέλας και δη της οικογενειακοκρατικής! Διότι, να με συμπαθάτε, τις τελευταίες ημέρες είδαμε τόση Ντόρα Μπακογιάννη -μετά του συζύγου Ισίδωρου Κούβελου- όση δεν θα βλέπαμε αν επρόκειτο για κάποια σημαντική διακρατική συμφωνία. Εκτός εάν μας πουν ότι το 2013, έτος διεξαγωγής των Αγώνων, θα συμπληρωθεί ένας αιώνας από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, που τερμάτισε τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο, οπότε προκύπτει αβίαστα τόσο η συμβολική εθνική διάσταση των Μεσογειακών όσο και το συνακόλουθο αυξημένο ειδικό βάρος της υπουργού Εξωτερικών. Ας το ακούσουμε και αυτό και μετά ας σηκώσουμε ψηλά τα χέρια. Αλλά πάλι, ποιος ξέρει, ίσως η αθλητική Ιστορία του τόπου χρωστούσε κάτι στην κυρία Μπακογιάννη: την τελευταία φορά που συμμετείχε σε πανηγυρισμούς για κάποιο αθλητικό επίτευγμα (πραγματικό και μεγάλο, εκείνο) δεν ήταν στο επίκεντρο η ίδια. Τη θυμόμαστε στο Καλλιμάρμαρο το 2004, μία από τους τόσους επίσημους, να μεταφράζει τα λόγια του Οτο Ρεχάγκελ. Τώρα ο θεσμικός της ρόλος αναδείχθηκε σε όλο του το μεγαλείο. Θα μου πείτε, συγκρίνεται ο ενθουσιασμός που προκάλεσε η κατάκτηση του Εuro με την ανάληψη των Μεσογειακών Αγώνων; Ασφαλώς όχι, αλλά ποτέ δεν μπορείς να τα 'χεις όλα.