Mε το φτωχό μου το μυαλό

Ποτέ δεν έχεις δεύτερη ευκαιρία για να κάνεις μια πρώτη εντύπωση και ο Τάκης Λεμονής, που έχει φάει το ποδόσφαιρο με το κουτάλι, το ξέρει. Καριέρες, όπως του Βαΐτση, φτιάχτηκαν επειδή στο πρώτο ματς που εμφανίστηκε έβαλε γκολ στον Παναθηναϊκό και άλλες καταστράφηκαν, όπως του Μυλωνά, όταν στο μισοσκόταδο του Καραϊσκάκη η μπάλα πέρασε μέσα από τα πόδια του στο σουτ του Παπαϊωάννου. Για παράδειγμα, αν ο Μπασινάς έβαζε το αυτογκόλ με την Ντιναμό στο πρώτο του παιχνίδι, είναι απίθανο να μπορούσε να κάνει καριέρα στον Παναθηναϊκό. Γνωρίζοντας λοιπόν την αρχή της πρώτης εντύπωσης, αξίζει να εξεταστεί ο λόγος που ο Λεμονής καίει έναν παίκτη στον Ολυμπιακό, τον Ροντρίγκο Αρτσούμπι.

Η περίπτωση του Αρτσούμπι θυμίζει Χόρχε Μπερμούδες. Ωρες μετά την πρώτη εμφάνιση του Μπερμούδες οι πάλιουρες του Ρέντη είχαν στείλει το μήνυμα στον Τύπο. «Αμπαλος». Το ότι ήταν αρχηγός της Μπόκα Τζούνιορ, το ότι ήταν το μισό του διδύμου των πρωταθλητών Αργεντινής μαζί με τον Αγιάλα δεν είχαν παίξει ρόλο. Στη χειρότερη περίπτωση ήταν άμπαλος. Στην καλύτερη δεν μπορούσε να ταιριάξει στο σύστημα του Ολυμπιακού, που δεν έπαιζε με βάθος, ενώ ο Μπερμούδες ήταν λίμπερο. Λόγω της αξίας του Μπερμούδες, την οποία πριν από τρεις μέρες αναγνώρισε και ο Μαραντόνα με δηλώσεις του, χρειάστηκε χρόνος και κόπος για να τον ξεπαστρέψουν. Αλλά όταν το έργο ολοκληρώθηκε, ο Μπερμούδες έφευγε αποτυχημένος από του Ρέντη, συνοδευόμενος από τις τηλεοπτικές απειλές των οργανωμένων ότι αν δεν λύσει το συμβόλαιό του ήσυχα, θα τον βοηθήσουν αυτοί να το λύσει άγρια. Μέσα σε δύο χρόνια ο El Patron της Μπόκα είχε γίνει El Palto. Οταν λοιπόν αποδυτήρια και επικοινωνία του Ολυμπιακού έφαγαν αμάσητο ολόκληρο Μπερμούδες, είναι δυνατόν να υπάρχει πρόβλημα για να φαγωθεί ο κατά πολύ ασθενέστερος Ροντρίγκο Αρτσούμπι; No problem...

Το πρώτο που μάθαμε για τον Αρτσούμπι ήταν ότι είναι φθισικός και χλεμπονιάρης. Μετά μάθαμε ότι φαίνεται πολύ πως έχει τόσο καιρό να παίξει μπάλα. Μετά ότι και από τεχνική δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Χωρίς να έχει συμπληρώσει ενενηντάλεπτο, ο Αρτσούμπι έχει ήδη σχηματίσει αγωνιστική ταυτότητα. Ενα αδύναμο πράγμα στα αριστερά, που κανένας δεν μπορεί να καταλάβει τι του βρήκε ο Ιλια Ιβιτς και του έκανε συμβόλαιο. Και ότι το μόνο καλό είναι ότι η ρήτρα του συμβολαίου του επιτρέπει στον Ολυμπιακό να επιστρέψει το καλοκαίρι. Αυτή τη στιγμή η πλειονότητα των οπαδών του Ολυμπιακού περιμένει την άγια ώρα που ο Αρτσούμπι θα μας χαιρετήσει, έχοντας σχηματίσει τη γνώμη της έπειτα από μισό επίσημο ματς, θύμα κακομεταχείρισης και της παραδοσιακά άθλιας στον Ολυμπιακό επικοινωνίας.

Κακομεταχείρισης, γιατί μόνο ως τέτοια μπορεί να θεωρηθεί η χρησιμοποίηση ενός παίκτη που καθημερινά προβάλλεται η αδυναμία του σε μια θέση που βασικό χαρακτηριστικό της είναι η δύναμη και συγκεκριμένη τεχνική. Το πλάγιο μπακ πρέπει να έχει ταχύτητα ώστε να μην του βάλει ο επιθετικός «ώμο», δύναμη ώστε να μην τον βγάλει από τη φάση και τάκλιν ώστε να μπορεί να κόψει την μπάλα αν ο επιθετικός ξεφεύγει. Τα υπόλοιπα είναι επιθετική γαρνιτούρα. Με το ρεπορτάζ να αναφέρει ότι από τον ερχομό του ο Αρτσούμπι μπόρεσε να βάλει τριάμισι κιλά μυική μάζα, με το παρατσούκλι ο «Αδύνατος» και με άγνωστη ικανότητα στο τάκλιν, τι ήταν αυτό που επέτρεπε στον Τάκη Λεμονή να χρησιμοποιήσει τον Αργεντινό ως πλάγιο αμυντικό, εκτός της μικρής σημασίας του Σούπερ Καπ; Το θέμα όμως δεν είναι πόσο ασήμαντο είναι το Σούπερ Καπ, αλλά πόσο σημαντική ήταν η εντύπωση που σχημάτισε ο κόσμος από την εμφάνιση του Αρτσούμπι στον τελικό.

«Κοίτα, ρε, τι μαλάκα πήγε και αγόρασε από την Αργεντινή ο Ιβιτς...». «Σε παρακαλώ, μη μιλάς έτσι για τον Αρτσούμπι. Μην ξεχνάς ότι ο Αργεντινός άσος ήταν παγκόσμιος πρωταθλητής με την ομάδα της Αργεντινής Under 20. Επίσης, να σου υπενθυμίσω ότι ο Αρτσούμπι, που δεν αγωνιζόταν στη Λανούς λόγω προβλημάτων με τον προπονητή, δεν παίζει στη φυσική του θέση, η οποία είναι αυτή του ακραίου αριστερού επιθετικού». Οποιος πιστεύει ότι τέτοια συζήτηση έγινε μετά την εμφάνιση του Αρτσούμπι είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι στους οργανωμένους υπάρχει και κάποιος με το παρατσούκλι Sotirakopoulos 7. Η πρώτη περί μαλάκα φράση πρέπει να ειπώθηκε. Οχι μία, αλλά 101 φορές. Η απάντηση όμως είναι βέβαιο ότι ήταν «Ναι, ρε. Τι στο διάολο είδε στο παλτό και το αγόρασε;».

Σε καμία περίπτωση δεν γίνεται κάποιος να πει αν ο Αρτσούμπι κάνει για τον Ολυμπιακό. Ακόμα και στη στατιστική, σύμφωνα με την οποία πολύ σπάνια «βγαίνει» περισσότερο από το 50% των μεταγραφών, μια αποτυχία του Αρτσούμπι ή περισσότερων από τους παίκτες που αγόρασε ο Ιβιτς δικαιολογείται. Αλλά όπως κάθε αθλητής και άνθρωπος, ο Αργεντινός δικαιούται αυτό που οι Αγγλοι ονομάζουν fair chance ή τη συνοπτική απόρριψη με αιτιολογία την ανικανότητα. Οταν είναι έτοιμος να παίξει δύο-τρία ματς στη φυσική του θέση ή να φύγει πίσω στην πατρίδα του με καθαρή εξήγηση ότι δεν κάνει για τον Ολυμπιακό. Ο αργός όμως επικοινωνιακός θάνατος από τις διαρροές των αποδυτηρίων «είναι χτικιάρης και δεν ξέρει μπάλα» ή η έκθεση κάτω από αντίξοες συνθήκες, όπως η χρησιμοποίηση σε ένα ματς με συμπαίκτες πιτσιρικάδες, αλλά με διαφορετικές απαιτήσεις, αφού αυτοί στοίχισαν 50 χιλιάδες ευρώ και ο Αρτσούμπι 500, είναι unfair play.

Το τελευταίο όμως καρφί στον αγωνιστικό θάνατο του Ροντρίγκο Αρτσούμπι το δίνει η επικοινωνιακή πολιτική του Ολυμπιακού. Αντίθετα με την ΑΕΚ, που οι εβδομαδιαίες προπονήσεις είναι όλες, εκτός από μία, ανοιχτές, και τον Παναθηναϊκό, αλλά, που όλοι οι νέοι παίκτες ξεκινούν από «ανακαλύψεις» έως και «παίχτουρες», στον Ολυμπιακό του κλειδαμπαρωμένου Ρέντη οι εντυπώσεις από τους νέους παίκτες είναι μόνο διαρροές, διυλισμένες από τα συμφέροντα και τις εμπάθειες των αποδυτηρίων. Ο Ολυμπιακός για τη στήριξη των παικτών του δείχνει να προτιμάει την εκτίμηση του κάθε πάλιουρα των αποδυτηρίων, παρά τη σε πρώτο χέρι εκτίμηση από τους προπονήσεις.

Η φοβική επικοινωνία του Ολυμπιακού ελάχιστα προχώρησε από την εποχή του Σάββα, που πίσω από κάθε δημοσιογράφο υπήρχε ένας επικίνδυνος κατάσκοπος που θα μετέφερε τα μυστικά κόλπα του Θρύλου στον Βαρδινογιάννη ή ένας προβοκάτορας έτοιμος να τονίσει το παραμικρό επεισόδιο στην προπόνηση σαν εμφύλια σύρραξη.

Η κρυψίνοια στον Ολυμπιακό, αντί να δημιουργεί στεγανά, υποθάλπει φήμες. «Ο Λεμονής θέλει να φάει τον Νούνιες και τον Αρτσούμπι για να δείξει ότι ο Ιβιτς είναι αποτυχημένος». «Ο Σωκράτης Κόκκαλης ζήτησε από τον Λεμονή να χρησιμοποιεί τον Αρτσούμπι σε παράταιρη θέση ώστε, όπως είχε κάνει με τον Ντρασένα, για να τον διώξει σαν αποτυχημένο αντί να πληρώσει τη ρήτρα των τριών εκατομμυρίων». Ολα χωρίς κανένα στοιχείο, αποτέλεσμα της μυστικοπάθειας που προξενεί υποψίες ότι κάτω από κάθε απόφαση κρύβεται ένα σατανικό σχέδιο. Μια μυστικοπάθεια που κάθε χρόνο στην ΠΑΕ στοιχίζει σε φίλους και εκατομμύρια και σε ποδοσφαιριστές, όπως ο Αρτσούμπι, αποτυχίες.

Ο Τύπος της επικοινωνίας του Ολυμπιακού φάνηκε για μια ακόμα φορά μετά το ματς με τον Εργοτέλη. «Είστε ήρωες, αλλά πέφτουν πάνω σας να σας κατασπαράξουν», είχε πει ο Λεμονής, αναφερόμενος κατά πάσα πιθανότητα στους δημοσιογράφους που ασχολούνται με τον Ολυμπιακό. Την ίδια μέρα ο Λορένσο Φερέρ μιλούσε για τον «ψυχολογικό πόλεμο» που δέχεται η ΑΕΚ. Και οι δύο προπονητές μιλούσαν για πολέμους, η διαφορά όμως ήταν οι εχθροί. Για τον Λεμονή εχθροί ήταν οι δημοσιογράφοι του Ολυμπιακού. Για τον Φερέρ η επικοινωνία των αντίπαλων ομάδων. Αν λοιπόν θέλετε το αποτέλεσμα της προσέγγισης, δεν έχετε παρά να σκεφτείτε τις εντυπώσεις σας από δύο παίκτες. Τον Μανού και τον Νούνιες. Ο Μανού είναι το δεξί βέλος που διατρυπά κάθε άμυνα, ενώ ο Νούνιες είναι ένας νευρωτικός Αργεντινός που μακριά από την πατρίδα του έχει χάσει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα την ξαναβρεί... Ψέματα; Οχι ακριβώς, αλλά όπως με τα αντικείμενα μπορείς να ασχοληθείς με το χρώμα ή το σχήμα, έτσι και με τους παίκτες μπορείς να επικεντρωθείς όπου γουστάρεις. Το να γράψεις ότι ο Μανού θέλει δύο γήπεδα και δισκόφρενα για να φρενάρει είναι το ίδιο αλήθεια όπως και το ότι ο Νούνιες στη φυσική του θέση, του δεύτερου επιθετικού στα αριστερά, έσκασε στην αρχή της προετοιμασίας κάποιες μαγικές ντρίμπλες στη γραμμή.

Και τώρα μπορώ να περιμένω την απάντηση. Ελπίζω από τον Σάββα. «Εμείς οι Ολυμπιακοί είμαστε μόνοι. Ολοι εμάς πολεμάνε». Μέχρι να καταλάβει ο Σάββας ότι η διαφορά ανάμεσα στον Ολυμπιακό και, για παράδειγμα, την ΑΕΚ είναι ότι στη δεύτερη μπορείς να σηκώσεις το τηλέφωνο και να ρωτήσεις κάποιον διοικητικό από πού είχαν προκύψει τα χρέη που διακανονίστηκαν. Στον Ολυμπιακό το καλύτερο που μπορείς να πετύχεις είναι να σου εξηγήσει ο Μπαρμπής τις εκστρατείες του Αλέξανδρου. Θα πάρει καιρό. Τόσο ώστε να απαξιωθεί μια δεκάδα αρτσούμπηδες, που θα φεύγουν απορημένοι στην πατρίδα τους. Για να κάνουν παρέα με τον Μπερμούδες και τους προηγούμενους και να αναρωτιούνται πώς ξέχασαν την μπάλα από τη μέρα που πέρασαν την πόρτα του Ρέντη, γιατί ο Ολυμπιακός δεν παίζει ποτέ με λίμπερο και γιατί πρέπει να αποδείξουν την αξία τους παίζοντας σε μια θέση που ποτέ δεν είχαν παίξει και ούτε θα ξαναπαίξουν.