Ταλέντα: κουβέντα να γίνεται...

Ο Πλατινί προχθές με δηλώσεις του εκδήλωσε την αντίθεσή του στην πολιτική του Αρσέν Βενγκέρ να αγοράζει νεαρούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές. Ο Πλατινί θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο οι μικρές ομάδες αποδυναμώνονται και οι μεγάλες ισχυροποιούνται.

Εκείνο που με παραξενεύει είναι ότι ο πρόεδρος της ΟΥΕΦΑ μοιάζει να ανακάλυψε τώρα τον πραγματικό κόσμο. Εδώ και καιρό, από την εποχή του ακόμα, οι ισχυρές ομάδες είχαν την οικονομική δυνατότητα να αγοράζουν τους πιο ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, οι οποίοι αγωνίζονταν σε μικρότερες ομάδες.

Με το πέρασμα των χρόνων και την εμπορευματοποίηση του παιχνιδιού ο ανταγωνισμός εντάθηκε και μία από τις συνέπειές του ήταν να κατέβει ο μέσος ηλικίας των ποδοσφαιριστών που αγωνίζονται στη βασική ενδεκάδα. Παράλληλα, επιμηκύνθηκε η αγωνιστική ζωή των ποδοσφαιριστών. Σε ό,τι αφορά τους νεαρούς και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές, ένα από τα πράγματα που μπορεί να παρατηρήσει κανείς αφορά τους λόγους για τους οποίους οι ισχυροί σύλλογοι έχουν αναπτύξει ένα ολόκληρο σύστημα εντοπισμού και ανάπτυξής τους.

Ο ανταγωνισμός είναι αυτός που υποχρεώνει τους ισχυρούς συλλόγους να κινηθούν για να εντοπίσουν πρώτοι ένα ταλέντο, αφενός μεν για να το εκμεταλλευθούν και αφετέρου για να το στερήσουν από τους ανταγωνιστές τους. Αυτό το πράγμα τους έχει οδηγήσει να διευρύνουν ολοένα και περισσότερο το δίκτυο εντοπισμού τους, με την οργάνωση και χρηματοδότηση ακαδημιών σε ολόκληρο τον κόσμο. Οι ελληνικοί σύλλογοι, βέβαια, υστερούν σημαντικά –σε σχέση με τις καλά οργανωμένες ομάδες του εξωτερικού– στη μέθοδο εντοπισμού και ανάπτυξης ενός ταλέντου.

Είναι δεδομένο ότι οι ελληνικές ομάδες δεν έχουν το know how, την τεχνογνωσία που θα βοηθήσει στην ωρίμανση και την ανάπτυξη ενός ταλέντου. Αυτό δεν αφορά μόνο τους ταλαντούχους παίκτες που έχουν αποκτηθεί από το εξωτερικό. Μπορεί κάποιος να εντοπίσει αυτή την έλλειψη σε μια πληθώρα παραδειγμάτων.

Ας πούμε, ο Μήτρογλου στον Ολυμπιακό πότε και σε ποια παιχνίδια θα αποκτήσει την εμπειρία που χρειάζεται για να ανταγωνιστεί άλλους ποδοσφαιριστές για μια θέση στην αρχική ενδεκάδα; Από την άλλη, δείτε την αλόγιστη διαχείριση ενός ταλέντου, όπως ο Νίνης, στον ΠΑΟ. Μπορεί ο Πλατινί να μην εγκρίνει τη μέθοδο του Βενγκέρ, αλλά ο Αλσατός οδηγεί τους νεαρούς στην αρχική ενδεκάδα.

Οι μεγάλοι ελληνικοί σύλλογοι στην πλειονότητα των περιπτώσεων απλώς τους καταστρέφουν. Την τελευταία δεκαετία οι περισσότερες ευρωπαϊκές ομάδες ανακάλυψαν τη δεξαμενή ταλέντου της Αφρικής, ανακάλυψη που συνέπεσε με την αλλαγή στα χαρακτηριστικά του παιχνιδιού. Το ποδόσφαιρο έχει πλέον ανάγκη δυνατούς ποδοσφαιριστές με απεριόριστες αντοχές, χαρακτηριστικά που διαθέτει η πλειονότητα των ποδοσφαιριστών από τη μαύρη ήπειρο. Χαρακτηριστικά, όμως, που δεν υποστηρίζουν τη δημιουργική πλευρά του ποδοσφαίρου, αλλά την αμυντικογενή. Αφρικανούς ποδοσφαιριστές μπορεί πια να δει κανείς αγωνιζόμενους σε όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες.

Εχω γράψει και άλλοτε για τα φαινόμενα της ποδοσφαιρικής παγκοσμιοποίησης, αλλά εκείνο που πραγματικά έχει ενδιαφέρον –κατά τη γνώμη μου– αφορά την ομογενοποίηση ή όχι των χαρακτηριστικών του παιχνιδιού των εθνικών ομάδων. Κατά πόσο, δηλαδή, μοιάζει όλο και περισσότερο ο τρόπος παιχνιδιού τους, αποτέλεσμα της ποδοσφαιρικής παγκοσμιοποίησης. Φαντάζομαι ότι το ερχόμενο καλοκαίρι θα έχουμε αρκετές αφορμές να προβληματιστούμε πάνω σε αυτό, μια και στις οθόνες των τηλεοράσεών μας θα κυριαρχεί το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου. Εκεί, φυσικά, θα δούμε μόνο Ευρωπαίους ποδοσφαιριστές, αλλά το ενδιαφέρον της ιστορίας βρίσκεται αλλού.

Να προσέξουμε τις περιπτώσεις νεαρών και ταλαντούχων ποδοσφαιριστών που θα αγωνίζονται με τις εθνικές ομάδες και να αναλογιστούμε το εξής. Γιατί οι πιτσιρικάδες είναι πιο εύκολο να αγωνιστούν στη βασική ενδεκάδα ενός συλλόγου απ' ό,τι σε μια εθνική ομάδα;

Το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2014

Από πολλούς η αναμενόμενη ανάθεση της διεξαγωγής του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014 στη Βραζιλία χαρακτηρίστηκε «επιστροφή του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο σπίτι του». Οι Βραζιλιάνοι θα φιλοξενήσουν τη διοργάνωση 64 χρόνια μετά την τελευταία φορά που διετέλεσαν οικοδεσπότες της μεγαλύτερης ποδοσφαιρικής γιορτής στον πλανήτη. Μια διοργάνωση που αποτελεί τη μεγαλύτερη πληγή στο ποδοσφαιρικό υποσυνείδητο των Βραζιλιάνων.

Πολλοί μάλλον αγνοούν το μέγεθος της Βραζιλίας. Η έκτασή της είναι ίση με την απόσταση που υπάρχει ανάμεσα στο Λονδίνο και τη Βαγδάτη. Προφανώς, οι μετακινήσεις ομάδων και οπαδών θα γίνονται με αεροπλάνο ανάμεσα στις πόλεις στις οποίες βρίσκονται τα 12 γήπεδα στα οποία θα γίνουν τα παιχνίδια. Ομως σε αυτή την αχανή χώρα είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν στον οργανωτικό τομέα για να έχει σχετική επιτυχία η διοργάνωση.

Είναι χαρακτηριστικό ότι πολλά από τα γήπεδα που θα χρησιμοποιηθούν για τη διοργάνωση πρέπει να ανακατασκευαστούν. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που πιστεύουν πως είναι πιθανό να υπάρξουν προβλήματα στην παράδοση των γηπέδων. Κάτι ανάλογο πίστευαν ότι θα συνέβαινε και τον Ιούλιο στη διάρκεια των Παναμερικανικών Αγώνων, αλλά οι Κασσάνδρες διαψεύστηκαν.

Τα έργα παραδόθηκαν στην ώρα τους και οι αγώνες έγιναν χωρίς προβλήματα, ειδικά στον τομέα της εγκληματικότητας, χάρη στην ισχυρή παρουσία της αστυνομίας και του στρατού. Η επιτυχία των αγώνων ήταν τέτοια, που έδωσε ώθηση στις ελπίδες των Βραζιλιάνων για τη διεκδίκηση των Ολυμπιακών του 2016.

Το «Μαρακανά» έχει μεταμορφωθεί σε ένα εξαιρετικό στάδιο με 95.000 θέσεις καθημένων και αποτελεί ένα γερό χαρτί στην προσπάθεια διεκδίκησης. Θα πρέπει, πάντως, να σημειωθεί ότι αυτή την επιτυχία των Παναμερικανικών Αγώνων οι Βραζιλιάνοι την πλήρωσαν λιγάκι ακριβά.

Σύμφωνα με μια έκθεση των ελεγκτικών αρχών της χώρας, ο προϋπολογισμός της διοργάνωσης έφτασε 10 φορές πάνω από τις αρχικές εκτιμήσεις. Κάτι ανάλογο πιστεύεται ότι θα συμβεί και με τον προϋπολογισμό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 2014, μια και η διαφθορά είναι μία από τις μεγαλύτερες πληγές της «χώρας του καφέ».

Ηδη οι εκτιμήσεις για τον προϋπολογισμό της διοργάνωσης υποστηρίζουν ότι τα 900 εκατομμύρια ευρώ που σκοπεύει να ξοδέψει η βραζιλιάνικη κυβέρνηση είναι ένα νούμερο υπερβολικά αισιόδοξο.