Με τη... γραμματική ερμηνεία!

Και που τους έτριξε, λοιπόν, τα δόντια (... ευκόλως προβλέψιμο ήταν, κατά βάθος το 'ξερε κι ο ίδιος) ο Γκαγκάτσης, ξανά τζίφος! Ισα ίσα, έκτοτε έγινε (με τη διαιτησία στη Σούπερ Λίγκα) χειρότερο. Διότι, μετά το τρίξιμο του προέδρου της ΕΠΟ (ανατριχιάσαμε...), ο μεν νούμερο-δύο «τέθηκε στη διάθεση» (αυτός, μαζί και ο παρατηρητής του) για να εξευμενιστούν οι φωνασκούντες. Ο δε νούμερο-ένα, του οποίου ο παρατηρητής (με νωπό το παράδειγμα του αλλουνού) είχε την πρόνοια να μην τον (συγ)καλύψει, πηγαίνει καρφί για τιμωρία!

Το... μέτρο δεν απέδωσε. Το επόμενο βήμα είναι ότι θα μπουν στα ζόρικα (ελλείψει άλλων) σιγά σιγά οι από κάτω, μικροί και άφθαρτοι υποτίθεται, φυσικά θα καούν κι αυτοί, σαν καταδικασμένα χαρτιά, σε μια Κυριακή μέσα, ή δύο. Απλώς, δεν γίνεται έτσι. Δεν γίνεται, όσο οι «βεντέτες της Κυριακής» είναι οι τηλεκριτικοί στον ρόλο του αρχιψάλτη, με τους χορωδούς γύρω γύρω!

Γιατί, λέει, δεν το είδε; Για τον ίδιο λόγο για τον οποίο εσύ, εγώ, ο άλλος λέμε τον Κυργιάκο... Αμανατίδη στις μεταδόσεις και τον Τοροσίδη... Χαριστέα. Γιατί σε 90 λεπτά ζωντανής και έντονης δράσης ο άνθρωπος κάνει λάθη. Για τον ίδιο λόγο για τον οποίο ο Κονέ (με εφτάμισι μέτρα εστία στο έλεός του) αστόχησε. Του λείπει η τεχνική; Είναι ύποπτος ότι δεν ήθελε να το βάλει; Το 'κανε επίτηδες, για να μη χαθεί το σασπένς έως το φινάλε; Οχι, μονάχα είναι άνθρωπος. Κι ο άνθρωπος, στην άψη της δράσης, σφάλλει.

Μα, σου λέει ο άλλος από δίπλα, αλλοιώνονται αποτελέσματα. Ναι, αλλοιώνονται. Παρακάτω. Ο Ντούγκαλ αλλοίωσε το Τουρκία-Ουγγαρία, και την περασμένη εβδομάδα έπαιξε Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο Μεδίνα Κανταλέχο αλλοίωσε το Ρωσία-Αγγλία και, μία εβδομάδα μετά, έπαιξε Τσάμπιονς Λιγκ (Μίλαν-Σαχτάρ). Ο Μεχούτο Γκονθάλεθ κατακύρωσε το οφσάιντ-γκολ του Αμανατίδη στο «Αλί Σαμί Γεν», κι ύστερα έπαιξε επίσης Τσάμπιονς Λιγκ (Ολιμπίκ Μαρσέιγ-Πόρτο).

Οι Αγγλοι που αλλοίωσαν Λίβερπουλ-Τσέλσι και Εβερτον-Λίβερπουλ έφαγαν στέρηση μιας, έκαστος, αγωνιστικής. Εδώ, τους ρίχνουμε τέσσερις-πέντε και, πάλι, οι «επαγγελματίες αγανακτισμένοι» βρίσκουν τη θυσία... ολίγη και πάνε να γυρίσουν το σύμπαν ανάποδα. Η δημοσιοποίηση της Δευτέρας, τι βαθμούς πήραν οι διαιτητές απ' τους παρατηρητές, είναι μια παγκόσμιας πρωτοτυπίας φρικαλεότητα. Δεν υπάρχει πουθενά.

Θα μάθουμε ποτέ (σαν να βλέπουμε απ' την κλειδαρότρυπα της επιτροπής διαιτησίας της ΟΥΕΦΑ) τι βαθμό πήρε στο «Μπερναμπέου», απ' τον παρατηρητή του, ο Εβρεμπε για το Ρεάλ-Ολυμπιακός; Νοείται ν' αναρτούν κάθε Δευτέρα οι σύλλογοι στα σάιτ με ποιο βαθμό αξιολόγησε ο προπονητής την απόδοση των ποδοσφαιριστών της ομάδας τους στο ματς του Σαββατοκύριακου; Εάν ετούτος δεν είν' ο σίγουρος δρόμος προς το χάος, να μάθουμε ποιος (άλλος) είναι...

Δεν έχω την παραμικρή αντίρρηση για τον «θεσμό» της τηλεκριτικής. Εχω πρόβλημα με το πώς οι τηλεκριτικοί «εκπαιδεύουν» το κοινό. Ποιο μήνυμα διαδίδουν. Παγώνουμε την εικόνα στο οφσάιντ, και ψάχνουμε να βρούμε εάν εξέχει κάνα-δυο μιλιμέτρ η πατούσα, ο αγκώνας, το νύχι. Αύριο-μεθαύριο, θα πέσουμε σε κάποιον ενδεχομένως ξαναμμένο εκείνη την ώρα ποδοσφαιριστή και θα μετράμε πόσο μπροστά βγαίνει το πουλί του. Με τη... γραμματική ερμηνεία!

Ενας στοιχειωδώς καλός μαθητής γεωμετρίας μπορεί να βεβαιώσει ότι δύο άνδρες σε κίνηση δεν μπορεί ποτέ να είναι, ούτε καν οι τσολιάδες στον Αγνωστο Στρατιώτη, «στην ίδια ευθεία». Απ' τον τηλεκριτικό έχω την απαίτηση (αντί να βάζει το μικροσκόπιο) να διδάσκει τον κόσμο ότι ο κανονισμός της «ίδιας ευθείας» πρακτικά σημαίνει πως ο επιτιθέμενος (έτσι το θέλησε ο «νομοθέτης» του σπορ) διατηρεί, στην αμφιβολία, το πλεονέκτημα έναντι του αμυνόμενου. Τελεία.

Το γκολ του Αμανατίδη, όταν πρώτα το επεξεργάστηκαν εκείνο το βράδυ με τεχνικά μέσα στη ZDF, ύστερα το έθεσαν υπ' όψιν του (γερμανόφωνου Ελβετού) τηλεκριτικού Ουρς Μάιερ. Τους είπε ακριβώς αυτό. Οτι τις «παιζόμενες» φάσεις, τις... οριακές που λέμ' εμείς, τις αφήνεις. Δεν τις κόβεις. Το αντικανονικό της παγωμένης εικόνας είναι κανονικό στην πραγματική ζωή.

Οι Ιταλοί έζησαν, το Σαββατοκύριακο, το σούσουρο με τα δύο (ανύπαρκτα) πέναλτι της Νάπολι εναντίον της Γιούβε. Ο ρέφερι θα υποστεί τις συνέπειες απ' τον πανίσχυρο αρχιδιαιτητή Κολίνα. Αλλά συγχρόνως, διότι έτσι γίνεται σωστό παιγνίδι στα προηγμένα έθνη, άνοιξε η συζήτηση... και εις βάρος εκείνου που παρέσυρε τον διαιτητή. Του βουτηχτή. Για την ακρίβεια, δεν άνοιξε απλώς. Από χθές ο θεατρίνος Σαλαγέτα τιμωρήθηκε με δύο αγωνιστικές! Οσες είχε φάει απ' την ΟΥΕΦΑ προ καιρού, και δεν μειώθηκαν στην έφεση, ο Λιθουανός Μικολιούνας.

Εδώ, τι θα 'λεγαν ο συνεταιρισμός των 16 ή οι (άνετοι στην ειρωνεία κατά διαιτητών και βοηθών) σχολιαστές; Συμφέρει να το επεκτείνουμε (πέρα απ' τα εύκολα, για ξεπάτωμα, θύματα) το ζήτημα; Ποιος έχει guts να βάλει τη φάμπρικα εμπρός; Ν' αρχίσουμε, να πέφτουν κατακέφαλες οι καμπάνες στους παίκτες-κλέφτες και να βγάζουμε μετά ανακοινώσεις, ο ένας για τον άλλον, ότι... και λίγες έφαγαν; Δεν άκουσα...

Οπως δεν άκουσα το παραμικρό (ουσιώδες), μια και είναι στη μόδα αυτές τις μέρες, κατά του ρατσισμού. Πλάκα είχαν, αυτή την αγωνιστική στα οκτώ γήπεδα, οι ομοιόμορφες φανέλες με τα γραμμένα συνθήματα και οι κόκκινες κάρτες με τις οποίες έκαναν χαβαλέ παίκτες, φροντιστές, μασέρ, λοιπές δυνάμεις. Κακό δεν ήταν, μακάρι να ξαναγίνει. Αλλά στη Γαλλία, πολλά βήματα μπροστά απ' τον ανέξοδο χαβαλέ, η Μπαστιά έφαγε κιόλας αφαίρεση πόντων για κρούσμα ρατσισμού στην έδρα της. Προχθές, κάτι πιθήκια στον Βόλο παρίσταναν... τον εαυτό τους όποτε έπαιρνε την μπάλα στα πόδια ένας Αφρικανός του Χαϊδαρίου!

Δεν άκουσα...