Με το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Μία μέρα πριν φύγει ο Ηρακλής Αντύπας για να καλύψει το έπος της Μαδρίτης, ένας glitter συνάδελφός του πλησίασε το γραφείο του. «Ηρακλή, θέλεις να έρθεις σήμερα το βράδυ στο ραδιόφωνο για να κάνεις αποχαιρετιστήρια εκπομπή;». Ο Αντύπας, που στα αεροπορικά ταξίδια φοράει pumpers, άσπρισε από τον τρόμο. Διότι εκείνος που τον προσκαλούσε στην αποχαιρετιστήρια στο ραδιόφωνο και στη ζωή εκπομπή δεν ήταν παρά ο άγγελος του θανάτου της διεθνούς αεροπλοΐας, Διονύσης Ελευθεράτος.

Δεν ξέρω πόσοι διαβάσατε τα δύο αποκαλυπτικά άρθρα του chez Dionysis για τα προβλήματα των αεροπορικών γραμμών στις ΗΠΑ, αλλά όσοι τα διαβάσατε θα καταλάβατε αυτό που υποπτευόσασταν. Τα αμερικανικά αεροπλάνα είναι ιπτάμενα μπουρδέλα. Μπαίνεις στις Uzbekistan Airways, στις Pakistan Airlines και η γλυκιά θαλπωρή της ασφάλειας σε πλημμυρίζει. Μπαίνεις στην Ariana Afghan Airlines και αμέσως σκέφτεσαι ότι αυτό το αεροπλάνο ακόμα κι αν σηκωθεί αποκλείεται να πέσει. Μπαίνεις στην Panamerican και αηδιάζω να περιγράψω την κατάσταση που βρίσκεις. Βρόμα και δυσωδία. Ελπίζω, λοιπόν, ο Αντύπας να διάλεξε τον δρόμο της ασφάλειας και να ταξίδεψε με μια εταιρεία που θα διάλεγε και ο Ελευθεράτος, ας πούμε την Air Koryo Airways της Βορείου Κορέας, ώστε να τον έχουμε γρήγορα και με ασφάλεια κοντά μας.

Οχι, βέβαια, ότι θα τον χαρούμε για πολύ. Μια ζωή ευτυχισμένος ήταν ο Ηρακλής. Χρόνια στα ψιθυριστά έκανε τις μεταδόσεις των εκτός έδρας ματς του Ολυμπιακού. «62ο λεπτό και ο Ντι Βάιο πετυχαίνει το πέμπτο γκολ της Γιουβέντους. Να δούμε τώρα πώς θα αντιδράσει ο Ολυμπιακός. Ο Ολεγκ Προτάσοφ θα κάνει την αλλαγή. Ο Γουχού Γεωργιάδης στη θέση του Ανατολάκη». Το τελευταίο με πόνο στη φωνή. «Φτάσαμε στο 67'. Γκολ, λοιπόν, για τη Γιουβέντους με σκόρερ τον Ντελ Πιέρο». Αυτό ακουγόταν σαν ψίθυρος. «Ηταν το 79ο λεπτό όταν ο Ζαλαγέτα εκμεταλλεύτηκε το λάθος της άμυνας του Ολυμπιακού για να πετύχει το έβδομο τέρμα της ομάδας του». Από το έβδομο και πέρα σε volume ηχείου ασανσέρ ξενοδοχείου.

Τα φετινά, όμως, ματς του Ολυμπιακού είναι άλλη υπόθεση. Ο Ηρακλής Αντύπας από Barry White έχει γίνει Johnny Roten. Φωνάζει, ουρλιάζει, γκαρίζει από Ολυμπιακό πάθος και ενθουσιασμό. Πόσο, όμως, θα αντέξει η τίμια αρκούδα τη φετινή πορεία; Δεν θα περάσει ο Ολυμπιακός στην επόμενη φάση; Θα περάσει. Με αναπτερωμένο το ηθικό δεν θα αποκλείσει τους επόμενους αντιπάλους φτάνοντας στον τελικό; Φυσικά. Και στον τελικό, έστω και χωρίς τον Μάριτς και με επτά παίκτες, δεν θα αντιδράσει στην πίεση της Αρσεναλ για να πετύχει με τον Μάρκο Νε το νικητήριο γκολ, φέρνοντας το βαρύτιμο τρόπαιο στο λιμάνι; Σαν να έχει γίνει... Και δεν θα φέρουν τότε τον Αντύπα σηκωτό σαν τον νεκρό ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, να τον φυτέψουν στο Ηρώο των Πεσόντων του Θρύλου στην πλατεία Αλεξάνδρας; Ούτε συζήτηση. Μόνο που ελπίζω να τον στείλουν με καμιά από τις αεροπορικές εταιρείες που γουστάρει ο Ελευθεράτος, διότι βλέπω αντί να έρχεται στην Αθήνα να καταλήγει στο Ουλάν Μπατόρ.

Ευτυχώς που, σύμφωνα με την «Espresso», βρέθηκε η χαμένη κόρη της Σοφίας Βέμπο, που ελπίζω να ξέρει τα λόγια του «Τα παιδιά μας που τ' αρπάξαν οι Σλάβοι», να το τραγουδάει για τον Ηρακλή, να τον θυμόμαστε. Διότι αν περιμένω από τους κομμουνιστές του γραφείου να θυμούνται τους στίχους από το αριστούργημα της Σοφίας Βέμπο, πάει, κονόμησα. Οποιος, πάντως, θέλει να το βρει δεν έχει παρά να το ψάξει στο συγκεκριμένο DC και δεν θα χάσει. Οι στίχοι είναι για το παιδομάζωμα των κομμουνιστών μετά τη νίκη στον Γράμμο και το Βίτσι. Οποιος γουστάρει και οπτικό υλικό υπάρχει, μια σειρά γραμματοσήμων από τη δεκαετία του '40 με θέμα το παιδομάζωμα.

Οσο για τη Χάιδω Τραϊφόρου, τη θετή κόρη της Βέμπο και του Μίμη Τραϊφόρου, της οποίας την ανεύρεση πανηγύρισε η «Espresso», θα ήμουν περισσότερο ενθουσιασμένος που βρέθηκε αν ήξερα ότι είχε χαθεί. Πιθανόν κάτι να λέει για την ποιότητα των φίλων μου, αλλά κανένας από όσους συνάντησα τον τελευταίο καιρό δεν έμοιαζε να ασχολείται με το γεγονός. Ο περισσότεροι ξεκινούν τη συζήτηση με φράσεις του τύπου «βλέπεις να γυρίζει σύντομα ο Γκονζάλες;». Οι πιο ψαγμένοι μπορεί να αναρωτηθούν πόσα είναι τα βεβαιωμένα χρέη της ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Ούτε ένας, όμως, δεν μου ξεκίνησε κουβέντα με το «ρε μαλάκα, ακόμα να βρεθεί η κόρη της Βέμπο;».

Ελπίζω, πάντως, η ανεύρεση της κόρης να ξαναζωντανέψει το ενδιαφέρον του κοινού για τη δουλειά της Σοφίας Βέμπο, η οποία μαζί με τον Curt Cobain είναι οι αγαπημένοι μου τραγουδιστές. Από τα τραγούδια του Cobain αγαπημένο μου είναι το «Smells like teen spirit» στην unplugged version. Από τα τραγούδια της Βέμπο αγαπημένο μου είναι το «Η Κανελιά». Και μόνο ο στίχος «για το γούστο μου και το μπούστο μου ξεκουμπώνω εγώ, διόλου δεν αργώ, εγώ με δυο φιλιά, βρε, διαλύω τον Λια» μου δίνει την αίσθηση του αγνού βουκολικού σεξ της δεκαετίας του '50.

Στον μύθο, πάντως, της Βέμπο υπάρχει και ένα άλλο, πολύ γνωστότερο τραγούδι. Το «Ο άνθρωπός μου». Το οποίο υποτίθεται ότι έγραψε ο Γιώργος Τραϊφόρος εμπνευσμένος από τη σχέση του με τη Σοφία. Αν ισχύει, υποκλίνομαι. Διότι με στίχους όπως το «και με βαριέται και μ' άλλες πάει και μου τα παίρνει και με χτυπάει, γιατί;», το να συμβαίνουν όλα αυτά πραγματικά και να τη βάζεις και να τα τραγουδάει δείχνει ότι οι άνδρες εκείνης της εποχής ξέρανε πως να φερθούνε στη γυναίκα.

Οσο για έναν άλλο στίχο από το ίδιο τραγούδι, πρέπει να είναι προφητικός. Το «ένα κοστούμι μονάχα έχει και το φοράει χιονίζει-βρέχει» το ακούω και αυτόματα φέρνω στο μυαλό μου τον Κάρπετ. Μέχρι πριν από τρεις εβδομάδες είχε μία τσάντα από το Τσάμπιονς Λιγκ. Του '98, αν είμαι σωστός... Πηγαίναμε να πιούμε τον καφέ μας στο «Jimmy's» στη Βαλαωρίτου και όποιος τον έβλεπε με την τσάντα ήταν έτοιμος να τον ρωτήσει αν έχει το τελευταίο CD του Βέρτη.