Να ξεχαστεί -και γρήγορα μάλιστα! (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Μου γράφει, λοιπόν, ο φίλος αναγνώστης:

«Φινάλε

Αυτή η εικόνα με τον παγωμένο Φινλανδό Ραϊκόνεν να κοιτάει -αν και ανέλπιστα παγκόσμιος πρωταθλητής- στο υπερπέραν χωρίς ίχνος χαράς στο πρόσωπό του, τον (Βραζιλιάνο) Φελίππε Μάσα κατηφή, που χάρισε τον τίτλο στον ομόσταβλό του μέσα στην πατρίδα του και τον προηγούμενο παγκόσμιο πρωταθλητή, Φερνάντο Αλόνσο, να χαμογελάει επειδή -αν και δεν κατάφερε να ξανακατακτήσει τον τίτλο- δεν τον διαδέχτηκε τουλάχιστον ο μισητός (και δικός του ομόσταβλος) Χάμιλτον, ήταν τόσο αλλόκοτη και αποκαρδιωτική, που ταίριαζε γάντι με τη συνολική φετινή εικόνα του τσίρκου της F1.

Αγχος

Η αλήθεια είναι ότι η χρονιά άρχισε με πολλαπλό άγχος. (…). Τα μεγάλα ερωτήματα ήταν δύο. Πώς θα αναπληρωθεί το τεράστιο κενό που άφησε πίσω του ο μεγάλος Μίκαελ Σουμάχερ και πώς θα εξασφαλισθεί η απαραίτητη ανταγωνιστικότητα μετά την αποχώρηση της Michelin και την υποχρεωτική "επιλογή" Bridgestone απ' όλες τις ομάδες. Η Ferrari, με το πλεονέκτημα των ελαστικών με τα οποία έτρεχε όλα τα τελευταία χρόνια, έμοιαζε ακτύπητη.

Τρέλες

Ωσπου ξαφνικά άρχισαν οι τρέλες, Ο Ρος Μπράουν έσπευσε να παραιτηθεί από τη Ferrari, αφήνοντας τη "σκουντερία" διπλά ορφανή: εκτός από τον άνθρωπο που κέρδιζε στον δρόμο έφευγε κι εκείνος που κέρδιζε στα πιτς. Ο Ρον Ντένις δεν αρκέστηκε στη μυθική μεταγραφή του Αλόνσο, αλλά εκβίασε με κάθε μέσο την ανάδειξη του νέου Σουμάχερ στο πρόσωπο ενός έγχρωμου συμπατριώτη του, του 22χρονου παιδιού-θαύματος -και "παιδιού" του βέβαια- Λιούις Χάμιλτον, ακόμα κι ο Εκλεστόουν βρήκε το "νέο αστέρι" του αθλήματος. Ολα αυτά, ενώ ο Αλόνσο, παγκόσμιος πρωταθλητής του 2006, με κινηματογραφική ταχύτητα άλλαζε συνεχώς απόψεις: από το "είμαστε υποδεέστεροι", στο "εγκλιματίζομαι στο νέο πακέτο", στο "εγώ κι ο Κίμι παραμένουμε τα φαβορί", κοκ. Ολα, ω του θαύματος ωστόσο, κύλησαν ιδανικά στην αρχή: υψηλός ανταγωνισμός με τέσσερις διεκδικητές, εναλλαγή στους νικητές, με τον Χάμιλτον μονίμως σε κάποιο σκαλί του βάθρου, με Mercentes και BMW ανταγωνιστικότατες, με κόσμο και ενδιαφέρον. Ωσπου η Maclaren στα μέσα πλέον της σεζόν άρχισε να απομακρύνεται επικινδύνως.

Κατασκοπία

Και τότε ξεσπάει το σκάνδαλο κατασκοπίας και γκρεμίζονται τα πάντα. Η αγγλική ομάδα, κατηγορούμενη πλέον με στοιχεία, ψελλίζει το αφελές ότι "ναι, σε κάποιο σπίτι στελέχους μας βρέθηκαν τα σχέδια του βασικού ανταγωνιστή μας, αλλά δεν τα χρησιμοποιήσαμε προς όφελός μας!", ενώ η Ferrari θυμώνει, αλλά δεν μπορεί στους αγώνες να πάρει το πάνω χέρι, γιατί η τσαντίλα, ως γνωστόν, δεν αρκεί. Ο Αλόνσο ξεσπαθώνει ότι "η ομάδα υποστηρίζει τον Χάμιλτον" αλλά στην πράξη δεν πείθει, ο ισπανικός Τύπος τα βάζει με τους Εγγλέζους, που εκθέτουν διπλά (ηθικά και αγωνιστικά) το... δικό τους το παιδί, ο καθένας λέει τα δικά του. Μύλος!

Ακριβή

Η F1 θυμάται επιτέλους την κρίσιμη στιγμή ότι είναι πολύ σκληρή και ακριβή υπόθεση για να αφεθεί κι άλλο σε ακραίες και βεβιασμένες αποφάσεις υπό πίεση. Και επαναφέρει στον αφρό το "μέτρο" που είχε ξεχαστεί: τη μεθοδικότητα. Η FIA τιμωρεί την ομάδα και όχι τους οδηγούς, δίνοντας ουσιαστικά το πρωτάθλημα κατασκευαστών στη Ferrari, αλλά επιτρέποντας σε Αλόνσο και Χάμιλτον να συνεχίσουν να διεκδικούν το πρωτάθλημα οδηγών και διατηρώντας έτσι το ενδιαφέρον των επόμενων αγώνων και της τηλεθέασης -πρωτίστως. Οι Ιταλοί μοιάζουν αγανακτισμένοι αλλά ποιούν τη νήσσαν - η Maclaren, απ' την άλλη, εμμένει στην αθωότητά της, αλλά δεν επιμένει στην άνευ νοήματος έφεσή της για αφαίρεση βαθμών από την ομάδα, λόγω unfair του Ισπανού στον Χάμιλτον.

Και επιλέγει μια αδιανόητη αυτοτιμωρία: αφήνει τον Αλόνσο να ξιφουλκεί, ανεξέλεγκτα πλέον, εναντίον της, λες και έχει κηρύξει παύση πληρωμών (!), αφήνει να διαρρεύσει ότι δεν θα ζητήσει τη ρήτρα για να "σπάσει" το πανάκριβο συμβόλαιό του μαζί της, επιτρέπει στους δύο οδηγούς να εκδηλώσουν την αντιπάθεια που τρέφει ο ένας για τον άλλον και παρουσιάζει εικόνα αποσύνθεσης. Ταυτόχρονα, οι υπόλοιποι σιωπούν σαν να μην τους αφορά το θέμα, οι αγωνοδίκες χαϊδεύουν προκλητικά το έγχρωμο υπερ-ταλέντο και δεν το τιμωρούν για δύο επανειλημμένες παραβιάσεις κανονισμών σε Κίνα και Βραζιλία, αλλά αυτό δεν φτάνει: ο Χάμιλτον "αυτοκτονεί" σε αγαστή συνεργασία με την ομάδα του Ρον Ντένις και χάνει το πρωτάθλημα με γελοίο τρόπο.

Δράμα

Ολοι μαζί καταφέρνουν το απίστευτο: ένα πρωτάθλημα που, υπό κανονικές συνθήκες, θα είχε καταγραφεί ως το πιο δραματικό της ιστορίας της F1 τελειώνει με τον πιο ξενέρωτο τρόπο που θα μπορούσε να σκαρφιστεί κάποιος. Με τον "αυτόχειρα" Χάμιλτον να δηλώνει εκ των προτέρων ότι δεν θα 'ναι αποτυχία η δεύτερη θέση και να εξαφανίζεται μετά τη λήξη του αγώνα της Βραζιλίας, τον πρωταθλητή να μην πανηγυρίζει, αυτούς που του χάρισαν το πρωτάθλημα (ο καταραμένος Ντένις και ο απρόσωπος Μάσα) ανέκφραστους και τον Φερνάντο Αλόνσο να χαμογελάει παραιτημένος από τα πριν, αλλά ανακουφισμένος, και να δηλώνει σαρκαστικά ότι η φετινή χρονιά θα του μείνει αξέχαστη για τις τέσσερις νίκες του!

Σκηνικό

Αλλά αυτό το σκηνικό του παραλόγου έχει την απόλυτη εξήγησή του. Ολοι φέτος στη Φόρμουλα 1, ένα πράγμα ήθελαν τελικά. Σύσσωμοι: να ξεχάσουν! Και δεν θα τους το χαλάσουν, βέβαια, οι "απερισκεψίες" της τελευταίας ώρας, στις οποίες BMW και Williams (υπάρχει θρίλερ χωρίς βαμπίρ;) χρησιμοποίησαν αντικανονικά καύσιμα. Αυτό δα έλειπε!».

Πρωτιά

O Παναθηναϊκός ήταν ο κερδισμένος του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ. Η νίκη επί της Αμπερντίν δεν ήταν για τα (ευρωπαϊκά) μέτρα του ΠΑΟ κατόρθωμα: η ομάδα έχει νικήσει ομάδες σαφώς πιο δύσκολες από τους άτεχνους Σκωτσέζους. Η δε εμφάνιση δεν ήταν σούπερ: το τελικό 3-0 οφείλεται πιο πολύ στις αδυναμίες των μέτριων Σκωτσέζων, παρά στις αρετές που έδειξε ο ΠΑΟ. Ομως, το κέρδος του ΠΑΟ έγκειται στο ότι μοιάζει να ξεπέρασε χωρίς απώλειες, γκρίνια και εσωστρέφεια την πρώτη κρίση της σεζόν, τα σημάδια της οποίας φάνηκαν έπειτα από την ήττα στην Τρίπολη. Ο ΠΑΟ είναι πιο ανθεκτικός, όχι γιατί απέκτησε κάποιους ποδοσφαιριστές που του δίνουν κατιτίς παραπάνω σε προσωπικότητα, αλλά γιατί οι παλιοί μοιάζουν φέτος να παίζουν με ατσαλωμένα νεύρα: η ομάδα δεν είναι το ίδιο εύθραυστη με πέρυσι κι αυτό φαίνεται.

Στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ ο ΠΑΟ μοιάζει να αγωνίζεται σε ένα πιο φιλικό περιβάλλον: ακόμα και το μισοάδειο γήπεδο της Λεωφόρου έμοιαζε πιο ζεστό. Ο κόσμος δεν γκρινιάζει όσο στα ελληνικά ματς, η πιθανότητα μιας ευρωπαϊκής διάκρισης (που για χρόνια ήταν ο πραγματικός στόχος της ομάδας) συσπειρώνει.

Η διοίκηση του ΠΑΟ πρέπει να βάλει στόχο αυτή την ευρωπαϊκή προοπτική και δεν θα ήταν άσχημο να εξαγγείλει νέους στόχους. Ο Παναθηναϊκός, όταν αποκτά ως υποχρέωση την κατάκτηση του ελληνικού πρωταθλήματος, περιορίζεται. Το γράφω τώρα που είμαστε στο πρώτο μόλις σοβαρό ευρωπαϊκό ματς της σεζόν: για τον Παναθηναϊκό η εφετινή χρονιά είναι μια καταπληκτική ευκαιρία για διάκριση στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Η ομάδα του δεν είναι θεαματική, είναι, όμως,

δυσκολοκατάβλητη, γιατί έχει τρεις παίκτες στο κέντρο που «δαγκώνουν» (Μάτος, Τζιόλης, Καραγκούνης και μαζί τους ο Δημούτσος), γιατί έχει πολλούς στόπερ από τους οποίους ο Πεσέιρο μπορεί να βρίσκει τους δύο πιο φορμαρισμένους, γιατί οι επιθετικοί του κινούνται ευκολότερα στους κενούς χώρους από ό,τι στις κλειστές άμυνες.

Επίσης, στη συγκεκριμένη διοργάνωση δεν βλέπω πολλά «θηρία». Η Μπάγερν Μονάχου, η Βιγιαρεάλ, η Φιορεντίνα, η Ατλέτικο Μαδρίτης ονειρεύονται το Τσάμπιονς Λιγκ, οι υπόλοιποι Γερμανοί δεν φοβίζουν, οι Αγγλοι είναι σε σύγχυση, οι εκτός Τοσκάνης Ιταλοί αποκλείστηκαν: ο ΠΑΟ πρέπει να βάλει στόχο την πρωτιά του ομίλου του, που θα του ανοίξει έναν αυτοκινητόδρομο μέχρι τη φάση των «8». Μετά, με τον Εκι και ένα φορ τον Ιανουάριο, αν υπάρχει πίστη, όλα γίνονται…