Απειλές και καλοπιάσματα... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Πέρυσι τέτοιες ημέρες, ο γράφων αφιέρωσε κατεβατό ολόκληρο στις μαθητικές παράτες. Στις ιστορικές καταβολές του θεσμού των παρελάσεων γενικώς (κάποτε, στην Πρωσία), αλλά και του μαθητικού «ένα δύο- εν δυο». Διατύπωνε την άποψη ότι λίγα εγχειρήματα είναι τόσο θεατρινίστικα, μουχλιασμένα και επιβλαβή συνάμα, όσο αυτό της μετατροπής νέων παιδιών σε στρατιωτάκια. Εξέφραζε τη βεβαιότητα ότι πολλοί «κουτοπόνηροι» βολεύονται όταν η 28η Οκτωβρίου και η αντιφασιστική αντίσταση ταυτίζονται με αυτού του είδους τη σκουριά, αντί να δίνουν τροφή σε ουσιαστικές προσεγγίσεις και απαντήσεις σε νευραλγικά ερωτήματα. Εξέφραζα, επίσης, την πεποίθηση ότι πολλά θέσφατα θα κατέρρεαν ή τουλάχιστον θα απομυθοποιούνταν, μόνο και μόνο με την γνωστοποίηση των ίδιων των απαντήσεων που ο Μεταξάς έδωσε στο ερώτημα γιατί αρνήθηκε τη συνεργασία με τον Αξονα -και πότε ακριβώς το αποφάσισε.Πού να συζητιούνταν κι άλλα!

Αυτά, πέρυσι. Φέτος, ομολογώ πως όλα τούτα θα φάνταζαν περιττή φλυαρία. Να 'ναι καλά τα ρεπορτάζ. Πάνω από όλα να 'ναι καλά κάμποσοι διευθυντές σχολείων. Οσοι (αποκαλύφθηκε ότι) δελέαζαν μαθητές με την υπόσχεση της παραγραφής απουσιών ή τους φοβέριζαν με τη δαμόκλειο σπάθη των αποβολών, ώστε να ανακόψουν το ρεύμα άρνησης συμμετοχής στις παράτες. Ρεύμα που, αλλού περισσότερο κι αλλού λιγότερο ισχυρό, έχει εμφανιστεί στα σχολεία. Να 'ναι καλά οι άνθρωποι! Απαλλάσσουν τον γράφοντα, όπως και κάμποσα ακόμη «μιάσματα», από την υποχρέωση να επιχειρηματολογήσει.

Δεν χρειάζεται τίποτε άλλο. Την πεμπτουσία της λογικής του εθνικού politically correct, τη φωτίζουν άθελά τους οι ίδιοι. Ο συμβολισμός της συγκυρίας ρίχνει επιπρόσθετο φως στην πεμπτουσία αυτή: τάζουν στα «στρατιωτάκια»... ποινές ή άδειες, εναλλάσσουν το μαστίγιο και το καρότο -κι όλα αυτά για να «τιμήσουν» μία επέτειο, της οποίας η όποια αντανάκλαση στη σύγχρονη εποχή δύσκολα μπορεί να νοηθεί μακριά από τις έννοιες αξιοπρέπεια, ελεύθερη βούληση, ελεύθερη σκέψη. Ευτυχώς, έστω και ενστικτωδώς, η «πιτσιρικαρία» δείχνει εν πολλοίς να διαισθάνεται πως η ανυπακοή είναι αρετή! Μεγάλη αλήθεια...

Να 'ναι καλά και οι κύριοι Β. Παπαγεωργόπουλος και Π. Ψωμιάδης. Η συμβολή του Δημάρχου και του Νομάρχη Θεσσαλονίκης στο μάθημα: «Ξεχάστε την Αγωγή του Πολίτου και διδαχθείτε την Αγωγή του Πολιτικού» κρίνεται ανεκτίμητη. Ολόκληρο «πόλεμο πρωτοκόλλου» διεξήγαγαν, για το ποιος θα έκανε την έπαρση της σημαίας. Αυτό το λένε «ανιδιοτέλεια». Α, τα παραδοσιακά πατριωτικά άσματα μάλλον επιδέχονται κάποιον εκσυγχρονισμό: της πατρίδας μου η σημαία έχει χρώμα γαλανό- μετρά ψήφους και ο άλλος, μα εγώ του λέω «Νo»...