Από την ψύχωση στην ανταγωνιστικότητα (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

«Ενενήντα λεπτά, στο ποδόσφαιρο, είναι πολλά. Αλλά ενενήντα λεπτά στο "Μπερναμπέου" είναι πάρα πολλά» είχε πει κάποτε, καταφανώς αυτάρεσκα, ο Πάκο Χέντο, ο θαλερός παππούλης των έξι Κυπέλλων Πρωταθλητριών της Ρεάλ Μαδρίτης.

Η εμπλουτισμένη βερσιόν της παρόλας έχει να κάνει με το πόσα... πολλά είναι τα (ενενήντα) λεπτά στο «Μπερναμπέου», ιδίως όταν δέκα αντιμετωπίζουν έντεκα. Ο ηθικός πόντος του Ολυμπιακού είναι ότι, την Τετάρτη το βράδυ, τα τελευταία δέκα (από τα ενενήντα) λεπτά τα 'κανε να φαίνονται αφόρητα πολλά... για την οικοδέσποινα!

Οι συνθήκες στο ματς ακυρώνουν την «κριτική για την κριτική», ως προς τα επιμέρους. Την απαγορεύουν. Την καταργούν. Το ποδόσφαιρο δεν προσεγγίζεται, ούτε αναλύεται, σε αποστειρωμένο εργαστήριο. Είναι ζωντανή υπόθεση, παίζεται από ολοζώντανους ανθρώπους. Με σάρκα, κόκαλα, μυαλό, καρδιά, ψυχή. Ανθρώπους που (υπό πίεση) γεννούν ιστορίες αντίστασης και την ίδια στιγμή, επειδή δεν είναι κομπιούτερ, σφάλλουν. Αστοχούν.

Από την «κόκκινη» οπτική γωνία, ήταν ματς ποδοσφαιρικής γενναιότητας. Προσοχή, όχι... σκέτης γενναιότητας, δηλαδή αυτοκτονίας! Τη σκέτη γενναιότητα την ανιχνεύεις, την αναγνωρίζεις, την εκτιμάς, αλλά (μιλώντας για μπάλα) ο έπαινος ανήκει μονάχα στην ποδοσφαιρική γενναιότητα.

Σημαίνει αυτό, στον συνδυασμό. Της πίστης και του παιξίματος. Ο πρωταθλητής, προσερχόμενος στο φέουδο της Ρεάλ, επιβεβαίωσε ότι ευρισκόταν στο ορθό frame of mind. Ηξερε τι είχε να κάνει και πώς. Επίσης, διέθετε τα κότσια για να το κάνει.

Ισχύει και εκ των υστέρων ό,τι επισημαίναμε (την ημέρα του ταξιδιού της αποστολής στην πρωτεύουσα της Ισπανίας) εκ των προτέρων: Ο Ολυμπιακός των «νεαρών κυρίων» εξερευνά τον καινούργιο εαυτό του. Μαθαίνει τα όριά του. Η διαδικασία είναι εν εξελίξει. Εχει ομορφιά, να ανακαλύπτεις όρια πέρα απ' όσα ήξερες. Εχει πρόκληση, να τα επεκτείνεις.

Κουβαλά γοητεία, γενικώς, ετούτο το ταξίδι. Τον Τάκη Λεμονή στο φινάλε, είχα να τον δω έτσι από εκείνη τη νύχτα (όταν συμπέσαμε μούρη με μούρη) στην... τουαλέτα του «Ριαθόρ», λίγες στιγμές προτού πάει στη συνέντευξη Τύπου μετά το 2-2. Δεν ήξερε. Να κλάψει ή να γελάσει;

Εάν το άτομο Λεμονής τότε ήταν άγουρος για το εγχείρημα μια φορά, ο οργανισμός Ολυμπιακός ήταν δέκα φορές πιο ανώριμος να διαχειριστεί την «ευρωπαϊκή προοπτική». Σήμερα η ευχαρίστησή τους, και του ατόμου και του οργανισμού, είναι να ανακαλύπτουν πόση γλύκα έχει η Ευρώπη όταν τη διεκδικείς με όρους ανταγωνιστικότητας. Οχι ψύχωσης.

Σ' αυτό το πλαίσιο, του πηδήματος από την ψύχωση στην ανταγωνιστικότητα, θα δείτε ότι σιγά σιγά στο λεξιλόγιο του γάβρου (και των εφημερίδων, ελπίζεται) τα λήμματα θα διαφοροποιηθούν. Θα προσαρμοστούν στην ορολογία των... κανονικών (ποδοσφαιρ)ανθρώπων.

Το «όνειρο» θα γίνει «στόχος». Το «θαύμα» θα γίνει «επιτυχία». Ο «ηρωισμός» θα γίνει «μαχητικότητα».

Η «καταστροφή» θα γίνει, διότι και αυτή είναι μέσα στο πρόγραμμα της διαδρομής, «αποτυχία». Η Βέρντερ Βρέμης, στην πρεμιέρα του ομίλου, δεν κόντραρε τη Ρεάλ... λιγότερο. Το ίδιο, η Λάτσιο όταν την υποδέχθηκε στο «Ολίμπικο».

Αλλά δεν υπήρξε Γερμανός ή Ιταλός να ψέλλισε, στο build up της αναμέτρησης, τις λέξεις όνειρο ή θαύμα. Βασίζεσαι στα όπλα και στη δουλειά σου, όχι στην προσευχή. Μιλάς, απλώς, για τον στόχο της επιτυχίας. Για πράγματα συγκεκριμένα, όχι απόμακρα και νεφελώδη. Ως μεταφυσικά.

Η ευκαιρία για μια καλή αρχή πάνω σ' αυτό είναι το (αμέσως επόμενο) παιγνίδι στο Καραϊσκάκη. Τότε, όταν ο (δεύτερος της κατάταξης) Ολυμπιακός φιλοξενήσει την (πρώτη) Ρεάλ, δεν θα κάνει τάματα στην Τήνο για να κυνηγήσει όνειρα και θαύματα. Θα τα δώσει, μονάχα, όλα για να κάνει ό,τι αναφαίρετα δικαιούται: Να (εξ)υπηρετήσει τον μεγαλεπήβολο στόχο της απαιτητικής επιτυχίας.

Στου δρόμου τα μισά, πάνω από Βέρντερ και Λάτσιο, με δύο εντός έδρας αγώνες στους τρεις ως το νήμα και με το Καραϊσκάκη γεμάτο, είναι ρεαλισμός οι «κόκκινοι» να μάχονται για το εισιτήριο προς τα νοκ άουτ. Δεν είναι τρέλα...