Mε το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Περιλαμβανομένου και του Μπρέμεν, ο Ολυμπιακός της Μαδρίτης έκανε την καλύτερη εκτός έδρας εμφάνιση της ιστορίας του. Εντός έδρας ο Ολυμπιακός έχει το 6-2 με τη Λεβερκούζεν και ακόμα περισσότερο το 1-0 με τον Αγιαξ. Εκτός έδρας, όμως, πιθανότατα το μεγαλύτερο αποτέλεσμα του Ολυμπιακού είναι το 1-0 με την Κάλιαρι. Μεγάλο αποτέλεσμα, αλλά εκείνη την εποχή όταν πήγαινα στο κουρείο χρειαζόταν μικρός για να σκουπίζει το πάτωμα. Επειδή η επιτυχία δεν είναι συμπτωματική, μερικά στοιχεία που κάνουν τον Ολυμπιακό καλύτερο στα εκτός έδρας ευρωπαϊκά ματς του.

Το πρώτο στοιχείο που διαφοροποιεί τον Ολυμπιακό από τις προηγούμενες χρονιές είναι η νοοτροπία των νέων παικτών που πήρε το καλοκαίρι. Δεν είναι συμπτωματικό ότι στο αεροπλάνο στο ταξίδι της επιστροφής ο Ιεροκλής Στολτίδης ήταν ο παίκτης που σχεδόν έκλαιγε λόγω της ήττας. Διότι ο Στολτίδης μαζί με τον Τζόρτζεβιτς είναι οι πάλιουρες του Ολυμπιακού, που έχουν ζήσει τη συνήθως κακοήθη καζούρα στην αναζήτηση του ευρωπαϊκού «διπλού». Οπως και δεν είναι συμπτωματικό ότι παίκτες όπως ο Γκαλέτι, ο Λεντέσμα, ο Ραούλ Μπράβο, ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς και ο Σέζαρ δεν αντιμετώπισαν την ήττα σαν εθνική καταστροφή. Ο λόγος είναι ότι γι' αυτούς δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα μεγάλο ευρωπαϊκό ματς, ενώ ο Σέζαρ και ο Μπράβο έχουν περάσει από τη Ρεάλ. Για χρόνια οι παίκτες του Ολυμπιακού αντιμετώπιζαν τα εκτός έδρας ματς σαν δοκιμασίες ζωής ή θανάτου. Με τέτοια νοοτροπία και τόσο βάρος, ήταν λογικό με το που προηγούνταν στο σκορ να γυρνάνε πίσω και περισσότερο από τους αντιπάλους να κοιτάνε το ρολόι του γηπέδου. Οι καινούργιοι, βοηθούμενοι από το γεγονός ότι δεν ξέρουν και να διαβάζουν στα ελληνικά για να επηρεάζονται από τα δημοσιεύματα, κοιτάνε τι γίνεται στο γήπεδο και, αν χάσουν, δεν έγινε και τίποτα τραγικό.

Οπως, όμως, ένα ποσοστό αναισθησίας είναι απαραίτητο στον αθλητή για να επιβιώσει στην πίεση, τα ανεπτυγμένα ρεφλέξ, ενώ συνήθως είναι πλεονέκτημα, μπορούν σε ορισμένες περιπτώσεις να αποβούν καταστροφικά. Μια τέτοια περίπτωση είναι η φάση της αποβολής του Βασίλη Τοροσίδη.

Βλέποντας τον Φαν Νιστελρόι να έχει επωφεληθεί από την κάθετη πάσα και να μπαίνει μόνος προς την περιοχή, ο Βασίλης Τοροσίδης κάνει αυτό που θα έκανε κάθε καλός ποδοσφαιριστής. Τον μαγκώνει από τον ώμο και τον κατεβάζει πριν μπει στη μεγάλη περιοχή. Φυσικά, θα μπορούσε να το κάνει διαφορετικά. Να σκεφτεί: «Είμαι ο τελευταίος παίκτης, ο Φαν Νιστελρόι κατευθύνεται στο τέρμα. Αν τον τραβήξω, διακινδυνεύω την κόκκινη κάρτα από τον Νορβηγό διαιτητή Οβεμπρο. Ενα διαιτητή με έφεση στις κάρτες. Τι θα πρέπει, λοιπόν, να κάνω; Πιθανόν να τρέξω ώμο ώμο με τον Ολλανδό, κόβοντας τη δυνατότητά του να πλασάρει αριστερά τον Νικοπολίδη, αφήνοντας το πλασέ στην κλειστή γωνία και ελπίζοντας ότι ο διεθνής πορτιέρο θα μπορέσει να αποκρούσει». Είναι μια υπέροχη, δομημένη σκέψη. Την οποία θα μπορούσε να κάνει ο Αξελός και την οποία, αν την είχε κάνει ο Τοροσίδης, ο Φαν Νιστελρόι θα είχε βάλει το γκολ και θα είχε βγάλει την μπάλα από τα δίχτυα για να ξαναπλασάρει τον Νικοπολίδη. Ο Τοροσίδης αντιδρά όπως κάθε ποδοσφαιριστής και το αποτέλεσμα είναι αποτέλεσμα της πάσας και της ικανότητας του Ολλανδού και όχι δικού του λάθους.

Το ίδιο αθώος για το αποτέλεσμα είναι ο Χρήστος Πατσατζόγλου. Ο Πατσατζόγλου είναι ένας μεταποιημένος αμυντικός χαφ που το ταλέντο του τού επιτρέπει να καλύπτει τη θέση του ακραίου μπακ, αλλά δεν τον κάνει bona fide αμυντικό. Απόδειξη, ότι τα τάκλιν του Πατσατζόγλου, ψωμοτύρι κάθε πλάγιου μπακ, είναι περισσότερο από σπάνια. Η τεχνική του Χρήστου Πατσατζόγλου όταν αντιμετωπίζει πρώτης κλάσεως ακραίο επιθετικό είναι να κάνει πισωπεταλιές και να περιμένει βοήθειες από τον κεντρικό ή τον αμυντικό χαφ. Μετά την αποβολή του Τοροσίδη αμυντικό χαφ να δίνει βοήθειες δεν υπάρχει και τις βοήθειες τις δίνει ο Γκαλέτι. Οταν ο Γκαλέτι περιορίζεται λόγω κούρασης στα επιθετικά του καθήκοντα, ο Πατσατζόγλου πρέπει να αντιμετωπίσει mano a mano τον Ρομπίνιο. Αμυντικοί που να «έχουν» τον Ρομπίνιο χωρίς βοήθειες πρέπει να μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού και ότι ο αριθμός του Πατσατζόγλου βρίσκεται στο άλλο χέρι δεν μπορεί να είναι ντροπή...

Αντίθετα, η εμφάνιση του Πρέντραγκ Τζόρτζεβιτς στο «Μπερναμπέου» ανήκει στη σφαίρα του φανταστικού. Δεν είναι μόνο η κίνηση που κάνει στην ισοφάριση του Γκαλέτι, αλλά και οι επιλογές του σε όλη τη διάρκεια του αγώνα. Μαζί με τον Γκαλέτι, που μοιάζει να ανακαλύπτει τρύπες για περάσει εκεί που δεν υπάρχουν, ο Τζόρτζεβιτς έκανε μια εμφάνιση προσδιοριστική του μεγέθους του. Και το να τον αναφέρεις ως διακριθέντα σε ματς που περνάει στο ντούκου είναι ύβρις στις ικανότητές του, που φαίνονται στα ματς που μετράνε.

Και μια μικρή ωδή για τον Αντώνη Νικοπολίδη. Σαν τις κατσαρίδες, για να σκοτώσεις τον Νικοπολίδη πρέπει να φτάσεις τόσο κοντά του όσο για να μπορέσεις να τον πατήσεις. Αυτό που συνήθως αναφέρεται ως «πείρα του τερματοφύλακα» είναι η υποσυνείδητη ικανότητά του να διαβάζει τον προορισμό της μπάλας από την κλίση του σώματος του επιθετικού. Ακόμα και όταν δέχεται γκολ, ο Νικοπολίδης δείχνει την υπερανεπτυγμένη πείρα του. Στην κεφαλιά του Ρομπίνιο που καταλήγει γκολ ο Νικοπολίδης από τα δύο μέτρα έχει διαβάσει την κλίση του σώματος του Βραζιλιάνου τόσο καλά, που κάθεται στο σημείο που σκάει η μπάλα προσπαθώντας να αποκρούσει με σπαγκάτ σαν τερματοφύλακας του χόκεϊ.

Το ίδιο υπερανεπτυγμένη αντίληψη δείχνει ο Κασίγιας στην απόκρουση του σουτ του Κοβάσεβιτς. Αντιλαμβανόμενος από την κλίση του σώματος ότι το μοναδικό σουτ που έχει ο Κοβάσεβιτς είναι γυριστό με το εσωτερικό, που δεν μπορεί να έχει δύναμη, μια και πρέπει η μπάλα να φαλτσάρει πάνω από τον αμυντικό, ο Κασίγιας έχει ξεκινήσει την εκτίναξη σχεδόν πριν η μπάλα φύγει από τα πόδια του Σέρβου. Το ότι αποκρούει με την παλάμη να κοιτάζει προς τα πάνω, μια κίνηση που οι τερματοφύλακες κάνουν όταν θέλουν να διώξουν την μπάλα στο πλάι, δείχνει πόσο προετοιμασμένη ήταν η εκτίναξη.

Οπως και κανένας δεν θα υπερβάλει όσο και να εκθειάσει την προετοιμασία του Ολυμπιακού από τον Τάκη Λεμονή. Το ότι ο Ολυμπιακός μπόρεσε να αντιδράσει μετά το γκολ και κυρίως το ότι πήρε τα ρίσκα που οδήγησαν στο τέταρτο γκολ μόνο στα τελευταία λεπτά δείχνουν μια προπονητική ωριμότητα που –κυρίως– πέρασε στους παίκτες. Μια πορεία από τον Sir Takis στον Herr Takis και τώρα στον Don Takis, που, αν συνεχίσει έτσι, θα καλύψει όλες τις ευρωπαϊκές προσφωνήσεις ευγενείας.