Σαν Σεπτέμβριος του 1990... (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ο Αρης αυτός που έδειχνε τα δόντια του απέναντι στα μεγαθήρια του ευρωπαϊκού μπάσκετ και ο Παναθηναϊκός εκείνος που ζοριζόταν απέναντι σε μικρομεσαίους. Οι εποχές φυσικά άλλαξαν, ωστόσο αυτό που συνέβη χθες με έκανε να αισθανθώ ότι ζούσα σε ένα όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Ευτυχισμένο το νέον έτος 1990, λοιπόν.

Ας αφήσουμε κατά μέρος τα αστεία. Είναι πια φανερό ότι ισχύει αυτό που υποστηρίζει από την πρώτη στιγμή ο Ομπράντοβιτς. Πέρα από τα παράπλευρα οφέλη του, το ταξίδι στις ΗΠΑ αποσυντόνισε τον Παναθηναϊκό και τον γύρισε ένα μήνα πίσω. Το βιολογικό ρολόι των παικτών του δεν λέει τέλος Οκτωβρίου, αλλά τέλος Σεπτεμβρίου.

Χθες είδαμε έναν Παναθηναϊκό χωρίς ενέργεια, χωρίς συνοχή, χωρίς σιγουριά, αλλά ποτισμένη με την προσωπικότητα των σπουδαίων παικτών της. Το έχω γράψει αμέτρητες φορές, ότι μεγάλη ομάδα είναι αυτή που ξέρει να κερδίζει όταν παίζει άσχημα και της πηγαίνουν όλα στραβά. Οταν σβήνουν τα φώτα, μετράει μόνο η λυπητερή.

Από τους 10-12 χιλιάδες οπαδούς του που ανηφόρισαν χθες στο ΟΑΚΑ, ελάχιστοι θυμούνται πια την κακή εμφάνιση. Περισσότερο τους έμεινε στο μυαλό το τελικό χαμόγελο και το κρεσέντο του Γιασικεβίτσιους στις κρίσιμες στιγμές, το καθοριστικό κλέψιμο του Διαμαντίδη στο φινάλε. Αν έφυγαν από το γήπεδο μελαγχολικοί, ήταν επειδή πληροφορήθηκαν για το γκολ του Σέζαρ στο «Μπερναμπέου».

Ο Αρης, όμως, ήταν χάρμα οφθαλμών. Μια ομάδα, να την πιεις στο ποτήρι. Ούτε η αναμφισβήτητη κλάση των αντιπάλων του τον τρόμαξε, ούτε οι αναποδιές που προέκυψαν μέσα από το παιχνίδι, ούτε η περσινή παράδοση που τον ήθελε να χάνει αρκετούς αγώνες σαν τον χθεσινό. Νομίζω ότι είναι ανώτερος του περσινού, αφού στρατολόγησε δύο εξαιρετικούς Αμερικανούς για να πλαισιώσει τον έξοχο Μάσεϊ, πρόσθεσε στη μηχανή του τον περπατημένο Μότολα ως ένεση πείρας δίπλα στα κολεγιόπαιδα Τέρι, Ράιτ και απέκτησε κι έναν προπονητή (Γκόρντον Χέρμπερτ) φαινομενικά καλύτερο από τον Αντρέα Ματσόν.

Ο χθεσινός Αρης χτύπησε τη Μάλαγα στα αδύνατα σημεία της και προσάρμοζε γρήγορα το σχέδιό του στα δεδομένα της στιγμής. Το αμυντικό ριμπάουντ προστατεύτηκε μετά τα ζόρια του πρώτου ημιχρόνου (όταν οι Ισπανοί μάζεψαν 12), ο αφιονισμένος Κους κλειδώθηκε από τον πανέξυπνο προβοκάτορα Καλαϊτζή πάνω που έμοιαζε ασταμάτητος, τα φάουλ των αντίπαλων ψηλών μετατράπηκαν σε δούρειο ίππο για τον Αρη.

Και η προσπάθειά του επιβραβεύτηκε με θρίαμβο, σε ένα παιχνίδι που πήγε να χαθεί (57-65 στο 39). Ο υποτιμημένος Δημήτρης Τσαλδάρης πέτυχε το καθοριστικό καλάθι και καταχειροκροτήθηκε. Πότε θα τον δούμε ντυμένο στα γαλανόλευκα;

Δύο στα δύο, λοιπόν, θεμέλιο για να συμβεί το ξεκίνημα που ονειρευόμασταν. Απομένει να προσθέσει το δικό του λιθαράκι ο Ολυμπιακός, ώστε να μάθουν για τα καλά οι Ισπανοί τι εστί ελληνικό βερύκοκο. Μια φάση του αγώνα Αρη - Μάλαγα θύμισε τον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ. Ο Χιμένεθ κόλλησε το κορμί του σε κάποιον παίκτη του Αρη και τινάχτηκε στο παρκέ σαν να τον χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα. «Τεχνική ποινή για θέατρο», αποφάσισαν οι διαιτητές, σε κρίσιμο μάλιστα σημείο (στο 75-74).

Αν έδιναν 3-4 τέτοιες εκεί που έπρεπε, θα μιλούσαμε ακόμα για το έπος της Μαδρίτης.