Σαν τα κοριτσάκια του ανσάμπλ (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το αίνιγμα της ημέρας. Πανεύκολο: ποια είναι η ποδοσφαιρική ομάδα, η πιο κοντινή σε ομάδα (ανσάμπλ) ρυθμικής; Η προφανής απάντηση: η Αρσενάλ της αρμονίας, της καλλιτεχνίας, της λεπτομέρειας, της ομορφιάς. Εν τέλει, της φαντασίωσης. Στο χορτάρι, σαν τα κοριτσάκια της γυμναστικής στο ταπί.

Επτά γκολ έβαλε και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στη Ρόμα. Και η Γιουβέντους στον Ολυμπιακό. Και η Ολιμπίκ Λιόν στη Βέρντερ Βρέμης. Η Μονακό, κάποτε, είχε βάλει οκτώ στην Ντεπορτίβο λα Κορούνια. Τα (πάρα πολλά) γκολ της μιας βραδιάς δεν προδικάζουν κάτι, για ό,τι μέλλει να έλθει σε μια (ολόκληρη) σεζόν. Η Αρσενάλ ήταν πάλι, μην ξεχνάμε, που πέρυσι έβαλε 6+3 γκολ (σε τέσσερις μέρες μέσα) στο «Ανφιλντ». Και με το που μπήκε η άνοιξη, της είχε τελειώσει... η χρονιά. Επαιζε, στους μήνες της τελικής ευθείας, απλώς για να παίζει. Για να μπει, ο μοναδικός στόχος που απέμενε, στο Τop 4 του αγγλικού πρωταθλήματος. Δύο μήνες πίσω, οι εκτιμήσεις των experts στη Βρετανία ήταν ότι η Αρσενάλ δεν θα κερδίσει εφέτος θέση... ούτε για το Κύπελλο UEFA της επόμενης περιόδου. Ο Βενγκέρ έζησε μ' αυτό. Πλέον, εκεί που θα τερμάτιζε κάτι σαν 15ος στην Πρέμιερσιπ, καλείται να ζήσει μ' όσους (και η ειρωνεία είναι ότι πρόκειται για τους... ίδιους που) προβλέπουν ότι θα κατακτήσει το Τσάμπιονς Λιγκ!

Ας το αφήσουμε να φανεί. Εως τότε, είτε πάρει το Τσάμπιονς Λιγκ είτε βγει 15η στην Αγγλία, το βέβαιον είναι ότι η Αρσενάλ είναι η παγκόσμια πρωταθλήτρια σε entertainment value. Στην αξία της γηπεδικής διασκέδασης. Είναι το κλαμπ που νομιμοποιείται να βάζει το πιο ακριβό εισιτήριο. Πληρώνεις, μπαίνεις, βλέπεις, χορταίνεις, φεύγεις. Επιστρέφεις σπίτι και ξέρεις ότι δεν έχεις ξοδέψει τζάμπα, όχι λίρα, ούτε πέννα. Διότι, εκτός από ανσάμπλ χορογραφίες επαγγελματικά εκτελεσμένες, επιπλέον βλέπεις ανσάμπλ χορογραφίες επαγγελματικά εκτελεσμένες με (σαν επιδόρπιο) οίστρο. Με πνεύμα. Οι χυμοί ξεχειλίζουν. Ρέουν, απ' το τερέν έως την εξέδρα. Κάνουν μπαμ. Είναι οι χυμοί της νεανικότητας. Της πεινασμένης φιλοδοξίας. Αναδίδουν χαρά παιγνιδιού. Μεταδίδουν χαρά παιγνιδιού. Μπορώ να βλέπω το βίντεο Αρσενάλ-Σλάβια Πράγας κάθε μέρα... τις επόμενες δέκα μέρες.

Με την εξής υποσημείωση: να το βλέπω αφού πρώτα έχω απορροφήσει κάθε στιγμή του Αϊντχόφεν - Φενέρμπαχτσε. Σπανιότατο, στον εκσυγχρονισμένο κόσμο με τις σημαιούλες του fair play και με τα στάδια-θέατρα ή τους καλωδιωμένους διαιτητές, ματς Τσάμπιονς Λιγκ. Ανεκτίμητο ρετρό... κτηνωδίας. Απ' τα ξεχασμένα '60s. Οταν η Γιουνάιτεντ του Τσάρλτον ή η Μίλαν του Ριβέρα κατέβαιναν στη Λατινική Αμερική να παίξουν Διηπειρωτικό με την Εστουδιάντες!

Πίσω στο (Βόρειο) Λονδίνο: η Αρσενάλ, την Τρίτη, έκανε ακριβώς αυτό για το οποίο, ενίοτε, οι εφημερίδες την επικρίνουν. Οτι προσπαθεί (κατά λέξη) «to walk the ball into the net». Να περπατήσει με την μπάλα έως τα δίχτυα. Το έπραξε, περισσότερο από κάθε άλλον, ο Μπέντνερ στο έβδομο γκολ. Εφόσον οι διαμορφωμένες στο παιγνίδι συνθήκες το επιτρέπουν, δεν είναι δα... τόσο άσχημο να το χαζεύεις. Αλλά, φυσικά, δεν ήταν και το μοναδικό σημείο αναφοράς στην ομορφιά.

Οι Αγγλοι, περιγράφοντας την ομορφιά, ευλόγως εστίασαν στον (μοναδικό Αγγλο) Ουόλκοτ. Εχουν απεγνωσμένη ανάγκη, τόσο βαρύς και σκοτεινός και εσωστρεφής που προμηνύεται ο χειμώνας τους με την εθνική έξω απ' το Euro 2008, να ψάξουν την (όσο εύθραυστη κι αν είναι) ελπίδα. Εμείς, στον υπόλοιπο κόσμο, απ' το φαινόμενο-Ουόλκοτ διδασκόμαστε πως μονάχα στον χρόνο, στην υπομονή έως την ωρίμανση, βρίσκονται οι απαντήσεις. Η δικαίωση, γιατί πριν από 21 μήνες δαπανήθηκαν πέντε εκατομμύρια λίρες. Τα οποία (πέντε), ανάλογα με την εξέλιξη και τις επιτυχίες του μικρού, μπορεί να φτάσουν έως το να γίνουν δωδεκάμισι. Ο Ουόλκοτ, όταν αγοράστηκε, ήταν το συμπαθητικό αγοράκι που όλοι, σχεδόν ανακλαστικά, αγαπούν. Πλέον, είναι ο σκληρός ανταγωνιστής της αληθινής ζωής.

Και τον ανταγωνισμό απ' τους πιεστικούς πιτσιρικάδες κάμποσα παλαιά κεφάλια στην Αρσενάλ (αποδεικνύεται, αυτή την εποχή, ότι) δεν τον αντέχουν. Ζιλμπέρτο Σίλβα, Λέμαν, Λασανά Ντιαρά. Ο Ουόλκοτ, για το χάρισμα στην επαφή με την μπάλα, ήδη (όπως ο Σεσκ, για άλλους λόγους, με τον Βιεϊρά) «παραλληλίζεται» με τον Ανρί. Αλλά, με την Αρσενάλ, το ζήτημα είναι ότι, ενώ ένας Ανρί (όπως και, νωρίτερα, ένας Βιεϊρά) έφυγε, πολλοί Ανρί ξεφυτρώνουν από δω κι από κει.

Σαν κάποιος, σε ανύποπτο χρόνο, να τους έσπειρε! Είναι, εννοείται, ο Βενγκέρ. Που προτιμά να δουλεύει με «δέκα που θα κατακτήσουν στο μέλλον τη "Χρυσή Μπάλα"» παρά με «τέσσερις που την έχουν κιόλας κατακτήσει». Πόσο ανθεκτικό είναι το μέταλλο των πέντε μικρών Ανρί και των άλλων πέντε μικρών Βιεϊρά; Θ' αρχίσει, σιγά σιγά, να προκύπτει. Εάν κανείς ψάχνει για πειστήρια και κριτήρια, τα επόμενα δύο παιγνίδια τους δεν θα μπορούσαν να έλθουν σε πιο κατάλληλο χρόνο: ένα με τη Λίβερπουλ, ένα με τη Γιουνάιτεντ...