Ψάχνοντας πιστοποιητικό βελτίωσης (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Τι ψάχνει ο Ολυμπιακός απόψε στο «Μπερναμπέου»; Η κοινότυπη απάντηση είναι μια καλή εμφάνιση. Ποια εμφάνιση θεωρείται καλή; Πιστεύω μια εμφάνιση αρκετά διαφορετική από τις προηγούμενες τρεις που έχει κάνει ο Ολυμπιακός την τελευταία δεκαετία στο ίδιο γήπεδο. Ο Ολυμπιακός δεν πρέπει να σηκώσει τον πήχη των όποιων ευρωπαϊκών προσδοκιών του, πρέπει αντιθέτως να σηκώσει τον πήχη της αγωνιστικότητάς του. Να παίξει στη Μαδρίτη με σχέδιο.


Η αποψινή είναι η τέταρτη αναμέτρηση του Ολυμπιακού με τη «Βασίλισσα» του ισπανικού πρωταθλήματος τα τελευταία δέκα χρόνια. Την πρώτη φορά, το μακρινό 1997, ο Ολυμπιακός έκανε μια καθόλα αξιοπρεπέστατη για τα μέτρα της εποχής εμφάνιση κι έχασε 5-1. Τη δεύτερη φορά, τον Οκτώβριο του 1999, ο Ολυμπιακός έπαιξε αρκετά καλύτερα, αλλά ο διαιτητής-σταρ, Μάρκους Μερκ, του αρνήθηκε ένα καταφανέστατο πέναλτι σε χέρι-απόκρουση του Ρομπέρτο Κάρλος.

Αν ο Μερκ ήταν προσεκτικότερος και η «Βασίλισσα» είχε μείνει με δέκα παίκτες για σαράντα ολόκληρα λεπτά, ο πρωταθλητής Ελλάδος ίσως να είχε αποφύγει το βαρύ 3-0 με το οποίο ηττήθηκε. Στο τρίτο ραντεβού ο απρόσεκτος ήταν ο Ολυμπιακός. Με προπονητή τον Τροντ Σόλιντ, ακριβώς δύο χρόνια πριν, οι «ερυθρόλευκοι» μπλόκαραν τα μεγάλα αστέρια της ισπανικής ομάδας, έφτασαν στην ισοφάριση χάρη σε ένα καταπληκτικό γκολ του Παντελή Καφέ κι έχασαν, γιατί πίστεψαν ότι στις καθυστερήσεις του αγώνα η Ρεάλ δεν θα είχε τη δύναμη να πιέσει. Η πρωταθλήτρια Ισπανίας με μπροστάρη τότε τον Ντέιβιντ Μπέκαμ, έφτιαξε μια τελευταία επίθεση και νίκησε 2-1 με ένα γκολ του 18χρονου Σολντάτο, τον οποίο οι Ελληνες δημοσιογράφοι βρήκαν να τρώει σε φαστφουντάδικο της Μαδρίτης δύο ώρες μετά το τέλος του αγώνα! Ο σκόρερ εξομολογήθηκε στην ελληνική αντιπροσωπία ότι όταν τον έστειλε στο γήπεδο ο προπονητής του, ο Βαντερλέι Λουξεμπούργκο, του είχε πει να περιμένει μέσα στην περιοχή το λάθος που θα κάνουν οι απρόσεκτοι Ελληνες! Δυστυχώς δικαιώθηκε.

Αντίδραση

Κάνοντας αυτή τη μίνι ανασκόπηση, μπορεί να πει κάποιος ότι προκύπτει ως συνέπεια ότι στόχος του Ολυμπιακού απόψε το βράδυ είναι να κάνει αποτέλεσμα. Δεν είναι, όμως, έτσι. Ολες αυτές οι ήττες μοιάζουν σε κάτι: ο Ολυμπιακός δεν είχε ποτέ ένα σχέδιο για το πώς θα παίξει στα ίσια τη «Βασίλισσα». Σε όλα αυτά τα ματς υπήρχε η προσμονή του αποτελέσματος, χωρίς ωστόσο κάποιο πλάνο που να σε οδηγούσε να καταλάβεις πώς θα γίνει αυτό: ο Ολυμπιακός δεν έπαιξε, αντέδρασε.

Οριο

Στο πρώτο ματς, το μακρινό 1997, ο Ολυμπιακός είχε προηγηθεί με ένα γκολ του Νταμπίζα και νόμιζες ότι οι παίκτες του θέλουν να σταματήσουν τον αγώνα, να βγάλουν φωτογραφία το ταμπλό, να καταγράψουν το κατόρθωμα και να το δείχνουν στα παιδιά τους. Ο Ολυμπιακός είχε αγωνιστεί αξιοπρεπώς, χωρίς να σου δίνει την εντύπωση ότι «καίγεται» για το αποτέλεσμα: μια αξιοπρεπής ευρωπαϊκή ήττα ήταν το όριο εκείνης της ομάδας που τότε χτιζόταν. Στο δεύτερο ματς οι «ερυθρόλευκοι» άγγιξαν την ισοφάριση στο σουτ του Μαυρογενίδη, που ο Ρομπέρτο Κάρλος απέκρουσε δίκην τερματοφύλακα, έχοντας προηγουμένως περάσει μια θύελλα. Στο τρίτο ματς, με προπονητή τον Σόλιντ, χρειάστηκε να κοιμηθεί ο Θεός στο πρώτο ημίχρονο για να μείνει το ματς στα επίπεδα του 1-0. Οταν ο Ολυμπιακός ισοφάρισε (παίζοντας μάλιστα καλό ποδόσφαιρο στο ξεκίνημα του δεύτερου ημιχρόνου), κάποιοι πίστεψαν ότι θα πάρει αποτέλεσμα: όχι εγώ. Η έλλειψη τακτικής προετοιμασίας εκείνης της ομάδας για τέτοιου τύπου αγώνες έβγαζε μάτια: ο Ολυμπιακός του Σόλιντ επαναλάμβανε τα ίδια λάθη, χάνοντας γι' αυτό ματς με τον ίδιο τρόπο. Ο Νορβηγός έπρεπε να διδάξει πέντε πράγματα και σταμάτησε στα τρία πρώτα, γιατί τα υπόλοιπα μαθήματα δεν χρειάζονταν στο ελληνικό πρωτάθλημα.

Επαρση

Η Ρεάλ θα αντιμετωπίσει απόψε τον Ολυμπιακό με τη συνηθισμένη της έπαρση. Η πρωταθλήτρια Ισπανίας προσέχει στη φετινή της έκδοση την επίθεση πιο πολύ από την άμυνα. Οι στόπερ χρειάζονται για να παίζουν, σχεδόν αβοήθητοι, «ένας εναντίον ενός» με την επιθετική δυάδα του αντιπάλου. Οι δύο πλάγιοι αμυντικοί κατεβαίνουν αρκετά, αλλά είναι και μόνοι τους όταν αμύνονται. Στη μέση παίζει ένας κόφτης, συνήθως ο Ντιαρά (που ποτέ δεν φτάνει για να καλύψει όλους τους χώρους), και δύο οργανωτές, ο Σνάιντερ και ο Γκούτι. Στην επίθεση ο Φαν Νιστελρόι υποδέχεται την μπάλα και όταν δεν μπορεί να τελειώσει ο ίδιος τη φάση, τη σπάει ή στον Ραούλ ή στον Ιγκουαΐν ή σε όποιον ακολουθεί από τα μετόπισθεν. Σε αυτά τα πρώτα ματς της σεζόν πιο πολύ και από τις αρετές και τα ελαττώματα της Ρεάλ βλέπει κάποιος την πρόθεση του προπονητή της: ο Σούστερ δεν έχει βρει ισορροπίες, δύσκολα θα χωρέσει όλες τις βεντέτες και ανασταλτικά η ομάδα του δεν λειτουργεί. Ομως με την μπάλα στα πόδια οι καλοί παίκτες του μπορούν να κάνουν πάρτι.

Σχέδιο

Η Ρεάλ είναι ανοιχτό βιβλίο: πάντα ήταν. Ο δυσκολότερος αντίπαλος είναι αυτός που ξέρεις. Ο Λεμονής κάνει ασκήσεις επί χάρτου, ψάχνεται γιατί πιστεύει ότι ο Ολυμπιακός του μέρα με τη μέρα κερδίζει εμπειρίες και αποκτά προσωπικότητα. Κυρίως ψάχνει ένα πιστοποιητικό της βελτίωσής του. Διαβάζω διάφορα που περιμένω να δω απόψε. Πιο πολύ και από το αποτέλεσμα με ενδιαφέρει η τακτική εφαρμογή του σχεδίου του προπονητή: ο Λεμονής δεν είναι πονηρούλης για να παίζει και να χάνει αξιοπρεπώς, ούτε άμυαλος για να παρουσιάσει μια ομάδα που θα δει το «Μπερναμπέου» ως πασαρέλα. Περιμένω να δω, όχι απαραίτητα έναν Ολυμπιακό που θα κάνει αποτέλεσμα, αλλά μια ομάδα που θα παίξει με σχέδιο, όπως δηλαδή συνέβη με τη Λάτσιο στην Αθήνα και τη Βέρντερ στη Βρέμη. Η λογική λέει πως απόψε φαβορί είναι η Ρεάλ. Αλλά αν υπάρχει σχέδιο, ας μην αποκλείουμε τίποτα.


Κι αν μιλήσει;

Χθες πήρα κάποια mail από φίλους της ΑΕΚ, που διαφωνούσαν για τα όσα έγραψα για τη σιωπή του Ντέμη. Το πρώτο επιχείρημα αυτών που διαφωνούν είναι το ότι η ΑΕΚ έχει αδικηθεί πολλές φορές και δεν χάλασε κι ο κόσμος αν πάρει κάνα σφύριγμα. Πρόκειται για επιχείρημα, το οποίο αδυνατώ να πάρω στα σοβαρά, διότι η συνεπαγωγή της λογικής του οδηγεί σε καφενειακά συμπεράσματα, όμοια με εκείνων που στις αιτιάσεις του Ντέμη για τη διαφθορά του ελληνικού ποδοσφαίρου, απαντούν: «Αμα μπορούσε ο Νικολαΐδης, ας έστηνε αυτός παράγκα». Σόρι, παιδιά, αλλά δεν θα παίξω.

Αξιότερο συζήτησης είναι ένα δεύτερο επιχείρημα. Σύμφωνα με αυτό, όταν υπάρχει ένας ποδοσφαιρικός κόσμος πνιγμένος στην ανηθικότητα, είναι λάθος να εναντιώνεσαι, γιατί δεν μπορεί να κερδίσεις τίποτα περισσότερο από τον ρόλο του σταυροφόρου. Χαρακτηριστικά μου επισημαίνεται ότι μια δημόσια καταδίκη της διαιτησίας του Κασναφέρη απλώς θα ενίσχυε την άποψη ότι ο διαιτητής έκανε κάτι επιλήψιμο: «Η ΑΕΚ», μου γράφει ένας φίλος, «θα ήταν σαν να μαρτυρούσε κάτι εναντίον της χωρίς μάλιστα να υπάρχει λόγος, διότι στο νοσηρό αυτόν κόσμο κανείς δεν θα εκλάμβανε την παρέμβασή της ως τίποτα διαφορετικό από ομολογία. Τι κέρδος θα είχε η ΑΕΚ, υιοθετώντας μια τέτοια στάση;».

Αυτό το λογικοφανές επιχείρημα καταρρέει, διότι εμπεριέχει κάτι το ηθικά επιλήψιμο που το αδυνατίζει, δηλαδή τη λογική του κέρδους. Γιατί μια παραγοντική παρέμβαση πρέπει, ντε και καλά, να γίνεται για κάποιο κέρδος; Από πού προκύπτει ότι το βαθμολογικό κέρδος είναι ο υπέρτατος σκοπός; Και για να έχουμε καλό ερώτημα, μήπως δεν είναι η ίδια η λογική του κέρδους αυτό που σακάτεψε την όποια αξιοπιστία είχε απομείνει στον χώρο; Πιθανότατα ο Ντέμης δεν είχε τίποτα χειροπιαστό να κερδίσει, όμως για ένα ποδόσφαιρο που καταρρέει από έλλειψη αξιών, μια δήλωση εναντίον της διαιτησίας του Κασναφέρη και της (αδικαιολόγητα υψηλής) βαθμολόγησής της θα δημιουργούσε κάτι χρήσιμο: ένα προηγούμενο.

Η σιωπή δεν εξασφαλίζει τίποτα. Πέρυσι η ΑΕΚ έμεινε σιωπηλή στη σκανδαλώδη απόφαση αθώωσης του Τσιρίλο. Ακολούθησαν δημοσιεύματα εκπορευόμενα από γνωστά κέντρα που καθιστούσαν σαφές στους οπαδούς ότι όλοι είναι ίδιοι. Ως συνέχεια ήρθαν οι διαιτησίες του Μπριάκου (με τον Ολυμπιακό) και του Βασσάρα (με τον Εργοτέλη): σιγά μην εκτιμούσαν τη στάση της «Ενωσης»! Απορώ πώς η ΑΕΚ πάτησε την μπανανόφλουδα; Εκτός κι αν ο Νικολαΐδης περιμένει να δει τι θα γίνει μετά τις παραπομπές του Κασναφέρη και του Ζαχαριάδη και μιλήσει μετά. Θα 'χει σίγουρα ενδιαφέρον…