Μαγειρεύεις προτού πεινάσεις (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Η ΑΕΚ του 2007-08 δεν έχει κερδίσει, για την ώρα, τίποτα. Είναι απλώς, στο πράσινο τραπέζι επάνω, στα λεφτά της. Οι παρτίδες που θα κρίνουν ποιος θα σηκωθεί στο τέλος απ' την τσόχα με την τσέπη γεμάτη έπονται στη σεζόν. Δεν προηγήθηκαν. Είναι μπροστά.

Ηδη όμως, σε τούτες τις πρώτες «αναγνωριστικές» ανταλλαγές, η ίδια ΑΕΚ έχει κατακτήσει κάτι πολύ σημαντικό. Οτι δεν καταγράφει την παραμικρή απώλεια. Ακούγεται απλό στη θεωρία (με αντιπάλους τη Βέροια, τον Ατρόμητο, τον Λεβαδειακό, τον Πανιώνιο, τη Λάρισα), στην πράξη δεν ήταν τέτοιο, ωστόσο.

Διότι όλον αυτόν τον καιρό, και σε ρυθμούς ανά τριήμερο-τετραήμερο, η «Ενωση» κλήθηκε να διαχειριστεί καλά γήπεδα, κακά γήπεδα, πλαστικά γήπεδα, ματς σε βροχή και σε ήλιο, ματς με κρύο και με ζέστη, αγώνες με αριθμητική ισοδυναμία, αγώνες με αριθμητικό μειονέκτημα, ομάδες με κλειστές άμυνες, ομάδες με άμυνες που κάποια στιγμή άνοιξαν, παιγνίδια υπομονής (ώσπου να βρει το γκολ), παιγνίδια τακτικής (όταν βρήκε το γκολ νωρίς), παιγνίδια ουσίας, παιγνίδια θεάματος.

Μπορεί να μη φαίνονταν με την πρώτη ματιά, αλλά (αρκετές) ήταν παρτίδες-παγίδες. Η ΑΕΚ κατάφερε να μη πέσει... μέσα σε καμία. Οπου βρήκε τερέν να παίξει επίθεση, το 'κανε. Και το 'κανε καλά. Οπου χρειάστηκε να κάνει άμυνα, την έκανε. Και την έκανε πολύ καλά.

Με αξιοπρόσεκτη επάρκεια. Και συγκρότηση. Με άρτια αντίληψη των αναγκών της κάθε φοράς. Με, σχεδόν ολύμπια, ηρεμία. Ανταποκρίθηκε, σαν μελετηρή μαθήτρια, σε ποικιλία ασκήσεων. Ρεπερτορίου. Και εισέπραξε ανταπόκριση απ' το βάθος του ρόστερ της.

Εκτιμώ ως καθοριστικό παράγοντα ισορροπίας της ομάδας του Σέρα Φερέρ, πόλους που κράτησαν το σκάφος μακριά απ' το να 'ναι ευάλωτο στους εξωτερικούς κινδύνους και να κλυδωνίζεται στα πρώτα κύματα της ανοιχτής θάλασσας, το θερινό δίδυμο... του Μόντε Κάρλο. Τον Ακη Ζήκο και τον Τραϊανό Δέλλα.

Επένδυσαν στον εαυτό τους. Στο να είναι (οι ίδιοι, ώστε να 'ναι και οι άλλοι) καλά. Ειδάλλως, θα ταλαιπωρούνταν. Και θα ταλαιπωρούσαν. Επέλεξαν με συνείδηση και ωριμότητα τι θα έπρατταν πριν από την προετοιμασία, το πλήρωσαν απ' την τσέπη τους, φτιάχτηκαν, ανέβηκαν, έγιναν αυτό που αναμφισβήτητα είναι σήμερα.
Βαρόμετρα. Παράγοντες γαλήνης και ασφάλειας. Οι δυνάμεις της πείρας και της προσωπικότητας. Να είναι γεροί και σφριγηλοί, ήταν η καλύτερη πιθανότητά τους (ό,τι πλήρωσαν το καλοκαίρι) να το πάρουν πίσω, στον καιρό του, στο πολλαπλάσιο.

Σήμερα η ΑΕΚ, στο πλαίσιο των αλυσιδωτών (και, εκάστοτε, διαφορετικών) μετώπων που περιγράψαμε, ταξιδεύει στη Σουηδία. Κι ύστερα, επιστρέφοντας, ταξιδεύει ξανά. Στην Ξάνθη. Πάλι, δεν πρόκειται να κερδίσει κάτι καθοριστικό. Αλλά έχει τη σημασία του να μην καταγράψει απώλεια. Σαν του Παναθηναϊκού π.χ. στην Τρίπολη.

Δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει και να συμμεριστεί κανείς την «κίτρινη» προτεραιότητα της περιόδου. Την απάντηση, πρωτάθλημα ή Ευρώπη. Τι πρώτο, τι μετά. Το λένε όλοι, σε όλους τους τόνους, έγινε αντιληπτό, εμπεδώθηκε. Εξηγείται, ιδίως από τη συναισθηματική ανάγκη.

Μία υπόμνηση, εάν αυτή επιτρέπεται, μόνον. Η ΑΕΚ, εφέτος στην Ευρώπη, έχει (άμεσο συμφέρον) να μεριμνήσει για την «ατομική βαθμολογία» της στον πίνακα της ΟΥΕΦΑ. Διότι, ως κλαμπ, είναι βέβαιον ότι... θα υπάρχει και μετά τον Μάιο. Είναι, επίσης, πολύ πιθανό να επιστρέψει του χρόνου στο Τσάμπιονς Λιγκ, είτε στον τρίτο είτε στον δεύτερο προκριματικό γύρο.

Η σημασία να είναι ή να μην είναι «ισχυρή», αρκεί η αντιδιαστολή Χαρτς με Σεβίλλη, προκύπτει αυτονόητη. Η διεθνής θέση της ΑΕΚ κυμαίνεται, τούτη τη στιγμή, στο μεταίχμιο ανάμεσα στο να είναι ή να μην είναι (ισχυρή) την επόμενη χρονιά. Αυτά τα ματς στον όμιλο θα είναι αποφασιστικά.

Οσοι συνεχίσουν στο κλαμπ του χρόνου θα ωφεληθούν να μαγειρέψουν προτού πεινάσουν. Σαν τον Δέλλα και τον Ζήκο! θα 'ναι μωρό να χτυπήσουν «κατόπιν εορτής» το κεφάλι επειδή υποτιμήθηκε η αξία μιας νίκης με την Ελφσμποργκ ή τη Μλάντα Μπόλεσλαβ...