Οι παραλίγο «τελειωμένοι» (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Δεν παρήλθαν δα και πολλές εβδομάδες από τότε που το τρίξιμο της καρέκλας του προπονητή του Αστέρα Τρίπολης, Πάουλο Κάμπος, ηχούσε σε... ολόκληρη την Αρκαδία. Εάν ο Αστέρας είχε ηττηθεί στην αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό, πιθανότατα ο Κάμπος θα αποκαθηλωνόταν αμέσως. Μπορούμε να εικάσουμε ότι αυτό θα γινόταν ακόμη κι αν η ομάδα πραγματοποιούσε καλή εμφάνιση: θα αρκούσε το κακό αποτέλεσμα. Ο Αστέρας θριάμβευσε στον αγώνα εναντίον του Παναθηναϊκού και χθες «έκανε πάρτι» στο Παγκρήτιο, με αντίπαλο τον ΟΦΗ. Ετσι, η ιλαροτραγωδία δεν ολοκληρώθηκε. Δεν κρίθηκε ακατάλληλος ο προπονητής μιας νεοφώτιστης ομάδας στην τέταρτη (!) μόλις αγωνιστική της Super League. Δεν παραγράφηκαν τα έως τότε -στην περσινή σεζόν- παρασχεθέντα δείγματα δουλειάς του, μόνο και μόνο επειδή στη μεγάλη κατηγορία ο Αστέρας Τρίπολης απέτυχε να σαρώσει «με το καλημέρα» τους πάντες και τα πάντα, σαν Μπάγερν Μονάχου ή Αρσεναλ που κατά λάθος βρέθηκε στην ελληνική Super League...

Γκρίνιες πολλές ακούστηκαν και για τον Γκεόργκι Βασίλιεφ του Λεβαδειακού, μετά το 0-4 από την ΑΕΚ. Αμεσο κίνδυνο να απολυθεί μπορεί να μη διέτρεξε ο άνθρωπος, αλλά οι σχετικές νουθεσίες δεν έλειψαν από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα». Βεβαίως, η στοιχειώδης ποδοσφαιρική οξυδέρκεια θα ήταν αρκετή ώστε να διακρίνει κάποιος την ικανότητα «παραγωγής παιχνιδιού» και δημιουργίας ευκαιριών εκ μέρους του Λεβαδειακού, ακόμη και στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Με την ΑΕΚ. Τι τα θέλετε, όμως; Ο Λεβαδειακός απώλεσε τις ευκαιρίες που δημιούργησε, κατέρρευσε όταν δέχθηκε γκολ από έναν αντίπαλο με ποδοσφαιριστές ασυγκρίτως καλύτερους, κι αυτό προφανώς πολλοί το θεώρησαν έγκλημα καθοσιώσεως ή ανεπάρκεια του προπονητή. Στη συνέχεια ήρθε το 3-3 στη Λάρισα και χθες η νίκη επί της Ξάνθης.

Πρόκειται, άραγε, για κάποιο σύνδρομο «νεόπλουτης» -ως προς τη νοοτροπία, όχι κατ' ανάγκη ως προς τα οικονομικά μεγέθη- συμπεριφοράς που πλανάται στην «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» των «μικρών»; Πριν σπεύσουμε να απαντήσουμε καταφατικά, ας θυμηθούμε ότι πάνω από το κεφάλι του Τάκη Λεμονή κρεμόταν η δαμόκλειος σπάθη της ήττας στη Βρέμη -όχι στο Μόλντε ή το Χέρενφεν. Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε. Οχι, αυτό το «σαράκι» του -συχνά αμίμητου- ελληνικού ποδοσφαίρου δεν λέγεται έλλειψη υπομονής. Ελλειψη στοιχειώδους λογικής λέγεται.