Ο βασιλιάς, ο μνηστήρας και οι πτωχοί αυλικοί (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Το πρωτάθλημα που ξεκινάει απόψε, σε τρία μόλις γήπεδα, είναι το 20ό από τότε που άρχισα να καλύπτω το μπάσκετ. Τον Σεπτέμβριο του 1987 ήταν κάπως διαφορετικά τα πράγματα. Οι ομάδες της τότε Α’ Εθνικής ήσαν αμιγώς ελληνικές, με τον γνωστό αστερίσκο των «ελληνοποιημένων». Η διοργανώτρια αρχή ΕΟΚ είχε κηρύξει ανένδοτο κατά των αλλοδαπών, ίσως επειδή ο Γ. Βασιλακόπουλος φοβόταν την ανεξέλεγκτη νόθευση και εμπορευματοποίηση (οι πόρτες άνοιξαν οριστικά και αμετάκλητα το 1988). Το πρωτάθλημα των 10 ομάδων και 3 πόλεων ήταν ερασιτεχνικό, ενώ νεολογισμοί όπως ΕΣΑΚ και ΤΑΚ ούτε καν αχνοφαίνονταν στον ορίζοντα. Η υπερδύναμη της εποχής ήταν ο επί χρόνια αήττητος Αρης, ο οποίος με αφεντικό τον Ιωαννίδη προερχόταν από τον τρίτο συνεχόμενο τίτλο του, τέταρτο στην πενταετία 1983-87. Είχε, μάλιστα, κατακτήσει το νταμπλ ύστερα από τελικό-καλαμπούρι απέναντι στον εκπρόσωπο της Α2 Πανελλήνιο.

Ο ΠΑΟΚ έμπαινε στη μάχη με τις συνήθεις φιλοδοξίες, αλλά ήταν γραφτό να περιμένει άλλα 5 χρόνια μέχρι να γκρεμίσει την αυτοκρατορία. Τα αστέρια της εποχής λέγονταν Γκάλης, Γιαννάκης, Φασούλας, Σούμποτιτς, Κόρφας, Σταυρόπουλος. Δεύτερος σκόρερ πίσω από τον ασυναγώνιστο Νικ ήταν την προηγούμενη χρονιά ο Βασίλης Γκούμας, με τα χρώματα του Ηλυσιακού. Τον διαδέχθηκε, το 1987-88, ο Μηνάς Γκέκος της ΑΕΚ, με τρίτο τον Τάκη Κορωναίο, όχι του ΠΑΟ, αλλά του Πανιωνίου. Ο Παναθηναϊκός βυθίστηκε από την 4η θέση του 1987 στην 6η του 1988. Ο Ολυμπιακός τερμάτισε ακριβώς από πάνω του και μίλησε για πρόοδο, αφού την προηγούμενη σεζόν ήταν μόλις 7ος.

Είκοσι χρόνια αργότερα ο Ιωαννίδης είναι υφυπουργός Αθλητισμού, ο Φασούλας δήμαρχος Πειραιά, ο Γιαννάκης προπονητής στην Εθνική Ανδρών και οι περισσότεροι από τους αστέρες του ’87 υπηρετούν το άθλημα ως προπονητές ή από άλλα πόστα. Τα γήπεδα είναι μεγαλύτερα, αλλά σχεδόν κανένα από αυτά δεν ανήκει στην ομάδα που εκεί στεγάζεται. Οι ξένοι παίκτες αποτελούν πλειονότητα, χωρίς απαραίτητα να είναι καλύτερης ποιότητας από τα εγχώρια προϊόντα. Ο επαγγελματισμός δεν ήταν ακριβώς η πανάκεια που κάποιοι οραματίστηκαν. Ο Αρης ονειρεύεται ακόμα χαμένες αυτοκρατορίες, ο ΠΑΟΚ παλεύει για την επιβίωση, η ΑΕΚ ποντάρει σε ουρανοκατέβατους σωτήρες, ενώ ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός πετάνε σε διαφορετικές ατμόσφαιρες.

Ανάμεσά τους έχουν ορισμένους από τους καλύτερους Ελληνες και Ευρωπαίους παίκτες, αλλά και αξιόλογους Αμερικανούς. Εχουν κατακτήσει 4+1 Κύπελλα Πρωταθλητριών και ελπίζουν να φέρουν στην Ελλάδα το έκτο, τον ερχόμενο Μάιο. Στο μεταξύ, βέβαια, σφάζονται μεταξύ τους σε όλα τα επίπεδα, από το παρκέ έως και τις εξέδρες. Αν κάτι έχει μείνει ίδιο κι απαράλλαχτο από το μακρινό 1987 (πέρα από τα κατορθώματα της Εθνικής ομάδας), αυτό είναι ο ρόλος των φανατικών οπαδών στο καθημερινό μας γίγνεσθαι. Δηλαδή το πρώτο που έπρεπε να αλλάξουμε…

Κατά τα άλλα, όπου «Αρης του '87» σημειώστε «Παναθηναϊκός του 2007» και όπου «ΠΑΟΚ του '87» αντικαταστήστε το με τον σημερινό Ολυμπιακό. Ο βασιλιάς και ο μνηστήρας θα βγάλουν και φέτος τα μάτια τους, μπροστά στα βλέμματα των πτωχότερων αυλικών. Ο Αρης είναι φυσικά φαβορί για την 3η θέση, η ΑΕΚ μπορεί να πλησιάσει τον Πανιώνιο, οι μικρομεσαίοι θα μείνουν μικρομεσαίοι, η επαρχία ίσως δώσει σημεία ζωής με πέντε, πλέον, αξιόλογες ομάδες. Μακάρι να έχουμε εκπλήξεις, για να ζεσταθούμε λίγο. Αρκεί να είναι ευχάριστες για το στερέωμα.
Καλό και ήσυχο χειμώνα σε όλους...