Ο κωφός Οτο απέναντι στη γοητεία των αλλαγών (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Μπέλα Ρέτι, ο «εθνικός σχολιαστής» των αγώνων της Γερμανίας στη ZDF, εκθείαζε την Τετάρτη το βράδυ (στη ροή του 0-3 της «Allianz Arena») τον γηραιό Τσέχο εκλέκτορα Κάρελ Μπρίκνερ. Για ένα πράγμα. Οτι, σε πείσμα των επικρίσεων, παρέμεινε ακλόνητα προσκολλημένος στην πίστη για τους παίκτες του. Το 0-3 ήταν η βραδιά που ο Μπρίκνερ έδρεψε τον καρπό αυτής της αδιαπραγμάτευτης πίστης.

Ο Ρέτι παραλλήλισε την ιστορία με εκείνη του Οτο Ρεχάγκελ. Οτι αυτός, ο Οθωνας, είναι που δίδαξε να μην αδειάζεις τους ποδοσφαιριστές (σου), να μην τους ξεπουλάς για να γλιτώσεις εσύ στην πρώτη αναποδιά. Ή στη δεύτερη το πολύ πολύ. Το δίδαξε, όχι στην Εθνική Ελλάδας. Αλλά στην Καϊζερσλάουτερν. Στην Ελλάδα μετά, κατά τον παραλληλισμό των θαυμάτων, ο χερ Οτο απλώς επανέλαβε τον εαυτό του.

Πλέον, δρέπει τον καρπό. Απ' όσους δεν πρόδωσε, επειδή απέτυχαν να (τον) πάνε στο Παγκόσμιο Κύπελλο 2006. Διοργάνωση, που ο καλός μας εβδομηντάρης τη φαντασιωνόταν... κάπως. Δεν έγινε η φαντασίωση πραγματικότητα. Αλλά δεν κάκισε γι' αυτό ο στρατηγός τους στρατιώτες του. Ο Ρεχάγκελ, σε τούτο το ταξίδι προς το Euro 2008, κάποια στιγμή πέταξε έξω από την ενδεκάδα τον Νικοπολίδη και έξω από τη δεκαοκτάδα τον Χαριστέα. Η μαγκιά δεν ήταν αυτή.

Η μαγκιά του Γερμανού ήταν ότι, ενώ το διέπραξε, ουδέποτε επέτρεψε να τεθεί σε αμφιβολία η πίστη του στους ποδοσφαιριστές. Και οι ποδοσφαιριστές το καταλαβαίνουν. Ξέρουν να καταλαβαίνουν. Εστω να διαισθάνονται. Εχουν τον τρόπο τους, ακόμα κι όταν στο βάθος πιστεύουν πως ο προπονητής είναι λάθος. Αλλ' είναι αυτό. Νομίζουν ότι έχει σφάλει. Δεν νομίζουν ότι τον υποχρέωσε κανείς, άνωθεν (ο Γκαγκάτσης) ή γύρω γύρω (τα μίντια και οι μαϊντανοί τους και οι μάνατζερ και οι όποιοι άλλοι διάβολοι του οικοσυστήματος), να... σφάλει.

Στην εκπομπή της Τετάρτης, στο ρεπορτάζ απ' το «Αλί Σαμί Γεν», ανάμεσα στις πολλές ομόγλωσσες επιλογές τους οι Γερμανοί «έπιασαν» τον Οθωνα, τον Αμανατίδη και (απ' την τουρκική πλευρά) τον Χαμίτ Αλτιντόπ. Ο Τούρκος είπε κάτι πολύ ενδιαφέρον. Οτι στο γήπεδο φάνηκε η, υπέρ της Ελλάδας εννοείται, απόσταση πείρας. Προσωπικότητας, αν θέλετε, στη διαχείριση των απαιτήσεων του ομίλου. Και του (συγκεκριμένου) ματς.

Τροφή για σκέψη: η απόσταση είναι απόρροια της οργανωμένης, συγκροτημένης και συγκρατημένης, κυρίως όχι μαζικής (οπότε) και αυτοκαταστροφικής, ανανέωσης του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος. Αλλαξαν σιγά σιγά, πολύ προσεκτικά και μελετημένα, πρόσωπα δίχως να διαταραχθούν οι κεντρικές ιδέες. Εργο, 100%, Ρεχάγκελ. Του... κωφού, όταν το σύμπαν σειόταν υπέρ των αλόγιστων αλλαγών, Ρεχάγκελ.

Τις αλόγιστες αλλαγές τις έκανε, στην ομάδα της Τουρκίας, ο αυτοκρατορικών εξουσιών Φατίχ Τερίμ. Εμοιαζε γοητευτικό, όλο αυτό, στην αρχή. Οι νέοι, που έρχονται απ' τις πίσω γενεές και διαδέχονται τους δοξασμένους (με κοτζάμ Κύπελλο ΟΥΕΦA το 2000 για τη Γκαλατάσαραϊ και τρίτη θέση στο Μουντιάλ 2002 για την Εθνική) παλαιούς. Σήμερα, μπορούμε να δούμε πού και πώς καταλήγει η γοητεία.

Σήμερα, επίσης, μπορούμε να φανταστούμε πού θα καταλήγαμε αν ο Ρεχάγκελ είχε παραδοθεί στον πειρασμό (της στιγμής) να 'ναι... δημοφιλής ανάμεσά μας. Εάν γκρέμιζε ολοσχερώς την ομάδα της Πορτογαλίας. Απλούστατα θα είχε κάψει και την επόμενη φουρνιά που θα έμπαινε να παίξει. Και κάποιος «Ελληνας Χαμίτ», τώρα, θα ομολογούσε ότι έχουμε έλλειμμα πείρας. Ο αληθινός Χαμίτ, θυμίζω, φορά τη φανέλα της Μπάγερν!

Πολλή τροφή για σκέψη: Είδα στην TV πώς πανηγύρισαν στη Ναντ, τρελαμένοι σαν να είχε σκοράρει η Γαλλία σε τελικό, το γκολ επί της Λιθουανίας ο Ανρί, ο Ριμπερί, ο Μαλουντά. Της Μπαρτσελόνα, της Μπάγερν, της Τσέλσι. Πλάκωσαν ο ένας πάνω στον άλλον, στο χορτάρι, σε κουβάρι. Επειδή είχαν επιτέλους γονατίσει τον Καρτσεμάρσκας και τον Ζβιργκζντάουσκας! Θυμήθηκα πόση ειρωνεία είχε χυθεί επάνω στους δικούς μας όταν πανηγύρισαν το πέναλτι-γκολ του Μπασινά στη Μάλτα...

Ενα (τελευταίο) πράγμα, μόνον: Είναι η περίοδος που οι Ελληνες διεθνείς βρήκαν και ξεψιλίζουν τον Γκαγκάτση! Τέτοιος που είναι, πολύ καλά (του) κάνουν. Αλλωστε, απ' αυτά που φέρνουν... παίρνουν. Εάν μένει κάτι ως διδαχή απ' την παλαιότερη υπόθεση «δόξα και ανταμοιβή», αυτό είναι να μη (ξανά)χάσουν την ταπεινότητά τους. Το πάτημα επί της γης. Διότι όσοι συνεχίσουν θα (ξανά)χάσουν το επόμενο Μουντιάλ!