Είναι η εμφάνιση που έκανε η Εθνική ομάδα στην Τουρκία η καλύτερη της ιστορίας της; Από ό,τι θυμάμαι, σίγουρα ναι. Και δεν το λέω επειδή κερδίσαμε. Το λέω διότι η απόδοση της ομάδας στην Τουρκία ήταν εμφάνιση μιας ομάδας άξιας να φέρει τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Τέτοια εμφάνιση καμία άλλη ομάδα στην ποδοσφαιρική ιστορία της Ελλάδας δεν μπορούσε να την κάνει.
Αλλο να γίνεσαι πρωταθλητής και άλλο να είσαι πρωταθλητής: υπάρχει διαφορά. Η Ελλάδα στην Πορτογαλία έγινε πρωταθλήτρια Ευρώπης κατορθώνοντας κάτι απίστευτο, στη συνέχεια όμως και μέχρι το «Αλί Σαμί Γεν» δεν είχε καταφέρει να επιβεβαιώσει πειστικά τον τίτλο της. Στα προκριματικά του Μουντιάλ αλλά και στα ματς του Κυπέλλου Συνομοσπονδιών της Γερμανίας (που τόσο προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε), ακόμα και στα φιλικά που η ομάδα έδωσε σε ορισμένες περιπτώσεις, επιβεβαίωσε απλώς κάποιες από τις αρετές της: μέχρις εκεί. Στον αγώνα με την Ουκρανία στο Κίεβο είχε σπουδαία ψυχική αντίδραση. Στο ματς με τους Τούρκους για τα προκριματικά του Μουντιάλ έδειξε τη σπουδαία αμυντική λειτουργία της. Στις εντός έδρας δύσκολες νίκες με τη Δανία και τη Νορβηγία την ωριμότητά της και σε κάποιες περιπτώσεις (στη Γεωργία, στη Βοσνία, στη Μολδαβία, με την Αλβανία στην Αθήνα) τον επαγγελματικό κυνισμό της. Στο Καζακστάν και στο ματς με τη Μολδαβία στην Κρήτη είδαμε την τύχη της και καταλάβαμε γιατί αυτή βοηθά τους δυνατούς.
Αδυναμίες
Σε ουκ ολίγα ματς, ωστόσο, ακόμα και μετά την Πορτογαλία, η Εθνική μας δεν κατάφερε να μασκαρέψει κάποιες παραδοσιακές αδυναμίες. Με τους Αγγλους πριν από δύο καλοκαίρια και τους Βραζιλιάνους στη Γερμανία λειτούργησαν κάποια εθνικά κόμπλεξ με τα οποία αντιμετωπίζουμε τους εκπροσώπους των μεγάλων σχολών, στα φιλικά με τη Γαλλία και την Ισπανία έγινε κακή διαχείριση και δεν πήραμε αποτέλεσμα από ομάδες που έκαναν ελάχιστα για να μας νικήσουν, με την Ουκρανία και την Τουρκία (δύο φορές) στην Αθήνα παίξαμε λάθος και στο κρίσιμο εντός έδρας ματς με τους Δανούς για τα προκριματικά του Μουντιάλ μοιάζαμε συμβιβασμένοι με τη λογική της αξιοπρεπούς ήττας, που είναι για το ελληνικό ποδόσφαιρο μια μεγάλη κατάρα. Σε όλα αυτά να προσθέσω το σερί της αφλογιστίας που ταλαιπώρησε την ομάδα στα μισά του 2005: ποτέ στην ιστορία της η Εθνική δεν έμεινε άσφαιρη σε έξι συνεχή ματς, όπως το συγκεκριμένο διάστημα.
Σειρά
Δεν κάνω ανακεφαλαίωση προηγουμένων: προσπαθώ να τεκμηριώσω τον συλλογισμό. Στην Τουρκία η Εθνική μας έπαιξε ως πρωταθλήτρια Ευρώπης όπως ποτέ άλλοτε! Το να αγωνίζεσαι ως πρωταθλητής είναι δυσκολότερο από το να γίνεσαι πρωταθλητής. Το να κάνεις μια σειρά από καλά ματς σε ένα τουρνουά, να δώσεις διάρκεια στην απόδοσή σου και να ξεπεράσεις δυσκολίες και κρίσεις, δεν είναι απλή υπόθεση: μπορεί, όμως, να συμβεί και το ξέρουμε. Δεν είναι μόνο η Εθνική μας που έχει κάνει ένα θριαμβευτικό τουρνουά, είναι κι άλλοι. Μόνο που λίγοι αληθινά δικαιολόγησαν τον τίτλο τους στην τετραετία που ακολούθησε. Το έκαναν με μεγαλοπρεπή τρόπο οι Γερμανοί σε αρκετές περιπτώσεις (κατακτώντας και τον επόμενο τίτλο ή παίζοντας σε τελικούς), το έχουν κάνει οι Βραζιλιάνοι (που κερδίζουν το Κόπα Αμέρικα ή το κύπελλο Συνομοσπονδιών π.χ. ακόμα και παίζοντας με αναπληρωματικούς), το 'χουν κάνει οι Γάλλοι, που μετά την κατάκτηση του Μουντιάλ του '98 έκαναν μερικές εντυπωσιακές εμφανίσεις, και το 'χουν κάνει και οι Ιταλοί τη διετία 1968–1970, όταν στο Μουντιάλ του Μεξικού δικαιολόγησαν τον τίτλο της πρωταθλήτριας Ευρώπης, τον οποίο είχαν κατακτήσει δύο χρόνια πριν στη Ρώμη πολύ δύσκολα. Οι Ιταλοί είναι ωραίο παράδειγμα: τον τίτλο του πρωταθλητή κόσμου δεν τον δικαιολόγησαν ποτέ τους!
Παρελθόν
Προφανώς η διαφορά αυτών των ομάδων από τη δική μας είναι τεράστια, γι' αυτό και θα ήταν τρελός όποιος ζητούσε από την Εθνική μας να κερδίσει ένα ακόμα τίτλο για να δικαιολογήσει στα μάτια των Ευρωπαίων τον προηγούμενο. Για τα δικά μας στάνταρ (θα) έφτανε μια μεγάλη νίκη και κυρίως μια μεγάλη εμφάνιση: αυτή η εμφάνιση ήρθε στην Πόλη και δεν θα πω επιτέλους, αλλά απλώς «δόξα τω Θεώ». Κυρίως διότι η εμφάνιση στο «Αλί Σαμί Γεν» δε θα επιτρέψει ποτέ σε κανέναν πλέον να σπιλώσει τον θρίαμβο στην Πορτογαλία με αφορισμούς και παρελθοντολαγνεία.
Πάθηση
Ειδικά αυτό το τελευταίο το θεωρώ εθνική πάθηση. Εχω βαρεθεί να ακούω μετά το Euro της Πορτογαλίας διάφορους να μου λένε ότι «είναι κρίμα κι άδικο που δεν επιβραβεύτηκαν με μια τέτοια "κούπα" οι παίκταράδες της δεκαετίας του '60, του '70 και του '80, που σε σχέση με τους τωρινούς έπαιζαν άλλη μπάλα». Κουταμάρες. Κανείς από όλους αυτούς δεν μπορεί να συγκριθεί με τους τωρινούς, την ευλογημένη γενιά του Euro. Δεν αμφισβητώ ότι πολλοί τότε ήταν μεγάλοι τεχνίτες, θεωρώ όμως τόσο χαμηλό το γενικότερο επίπεδο της ποδοσφαιρικής Ελλάδας στις συγκεκριμένες δεκαετίες, που είναι ανώφελο να γίνονται συγκρίσεις. Εβλεπα τους παίκτες της Εθνικής στο «Αλί Σαμί Γεν»: εννέα παιδιά από τα ΟΥΚ και μαζί τους ο ταχύτητος Γκέκας και ο τεχνίτης Αμανατίδης. Οι Τούρκοι απεναντί τους, κοντούληδες, στραβοκάνηδες, μικροκαμωμένοι οι 8 στους 11 και μονίμως ερωτευμένοι με την μπάλα και τα εφέ της, έμοιαζαν με σχολική ομάδα. Ή για την ακρίβεια έμοιαζαν με την Ελλάδα των παλιότερων δεκαετιών, που αποτελείτο από παίκτες που ούτε στα όνειρά τους μπορούσαν να φανταστούν τα τωρινά μεγαλεία.
Οι καλύτεροι
Οι ήρωες του Euro που άλωσαν το «Αλί Σαμί Γεν» είναι οι καλύτεροι Ελληνες όλων των εποχών. Οι συμπαίκτες τους στην Πορτογαλία (ακόμα κι αν σαν πρωταθλητές Ευρώπης δεν κατάφεραν να παίξουν), ακριβώς ένα σκαλί πίσω. Και οι τωρινοί συμπαίκτες τους ένα σκαλί παρακάτω, αλλά με ένα ρεαλιστικό όνειρο ότι μπορούν να τους ξεπεράσουν…
Δώστε λόγο στα κορίτσια
Παρά τις λεπτομερείς περιγραφές της επεισοδιακής συνεδρίασης της Σούπερ Λίγκας, στην οποία ο Κώστας Πηλαδάκης επιτέθηκε κατά πάντων, οι πληροφοριοδότες των ρεπόρτερ ξέχασαν (;) να αναφέρουν ότι ο πρόεδρος της ΑΕΛ δεν δέχτηκε μόνο επικρίσεις, αλλά και «μπράβο». Κυρίως επιβράβευσε τη στάση του ο Βασίλης Κοντοβαζαινίτης, εκπρόσωπος της Ξάνθης, που είπε ότι «ο Κωστής απέδειξε ότι δεν μασάει». Ο Κοντοβαζαινίτης ήταν σε φόρμα πιθανότατα διότι στο φουαγέ τον περίμεναν η κυρία του και οι δύο ανιψιές της, οι αδερφές Κοξένογλου. Η μία από αυτές είναι η Κάτια, που δουλεύει στον Ατρόμητο, και η άλλη η Ντέπη, η κυρία του Κύρου, που, σημειωτέον, στον κόσμο των διαιτητών εθεωρείτο και κάτι σαν «πνευματικός πατέρας» του πολυσυζητημένου Ζολώτα. Απορώ γιατί δεν φώναξαν τις κυρίες στη συνεδρίαση. Και θα ζούσαν μια ωραία εμπειρία και θα μπορούσαν να πουν και τίποτα σοβαρό για την ελληνική διαιτησία…
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
