Πρωταθλήτρια Ευρώπης (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στην Τουρκία κέρδισε η πρωταθλήτρια Ευρώπης. Μία ομάδα που έπαιξε καταπληκτικά στην άμυνα, ακυρώνοντας κάθε προσπάθεια του αντιπάλου της, που είχε στη μεσαία γραμμή τρεις πολυσύνθετους παίκτες οι οποίοι έκοβαν και έραβαν, που έβγαζε συνεχώς παίκτες στην επίθεση από τις δεύτερες γραμμές, που ήταν συμπαγής, δεμένη, σοβαρή και σε τελική ανάλυση θεαματική, όπως συμβαίνει με κάθε πρωταθλήτρια Ευρώπης. Στην Τουρκία κέρδισε μια ομάδα με τρόπους άμυνας και πλάνο ανάπτυξης, με έναν προπονητή που μοίρασε σωστά τους ρόλους, που χτύπησε το ματς από τον πάγκο, δίνοντας το σάλπισμα της νίκης, που φρόντισε να μη σβήσει κατά τη διάρκεια του αγώνα από την κούραση η φλόγα των παικτών του. Στην Τουρκία κέρδισε η πρωταθλήτρια Ευρώπης, μία ομάδα που προετοίμασε το ματς χωρίς ακρότητες και υστερίες, που έχει παίκτες προσωπικότητες, που μπήκαν στο γήπεδο όχι για να αποδείξουν ότι είναι οι καλύτεροι, αλλά ότι δεν νιώθουν την ανάγκη να συγκρίνονται με κανέναν και τίποτα. Στην Τουρκία κέρδισε η πρωταθλήτρια Ευρώπης, η οποία -όχι τυχαία- είναι η Ελλάδα. Περιμέναμε σχεδόν τρία χρόνια να τη δούμε, αλλά μας αξίωσε ο Θεός να τη χαρούμε σε όλη τη λάμψη της: στο «Αλί Σαμί Γεν» ήταν θεαματική, υπέροχη, άψογη και μοναδική, όπως ταιριάζει σε πρωταθλήτρια Ευρώπης.

Κυρίως αυτή η τεράστια νίκη ανήκει στους ήρωες του Euro, τους στυλοβάτες και της νέας προσπάθειας. Ο Σεϊταρίδης με ένα και μοναδικό λάθος σε ένα κατά τ' άλλα αψεγάδιαστο ματς. Ο τρομερός Δέλλας που βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση της ζωής του. Ο αναγεννημένος Μπασινάς που παρέδωσε μαθήματα πώς παίζει ένας αμυντικός χαφ. Ο ώριμος και αληθινός στρατηγός Γιώργος Καραγκούνης. Ολοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή των διακριθέντων, εγγυητές της συνέχειας, σημαιοφόροι. Από την ώρα που ο Ρεχάγκελ άνοιξε την πόρτα της ομάδας σε νεότερους πρωταγωνιστές, οι υπερπαίκτες αυτοί απελευθερώθηκαν από ένα βάρος, παίζουν για την ομάδα και όχι για να αποδείξουν κάτι ή για να υπεραμυνθούν των επιλογών του προπονητή: όλοι τους μεταμορφώθηκαν μετά το ματς με τη Μάλτα, όταν όλα επέστρεψαν στις σωστές τους διαστάσεις και τίποτα πλέον δεν είναι υπερβολικό ή παράξενο.

Τη διαδρομή των προκριματικών την ξεκίνησε μια ομάδα γεμάτη από ερωτήματα. Την κλείνει μία ομάδα με σταθερότητα, γεμάτη αξίες. Η προσπάθεια συντήρησης της πρωταθλήτριας Ευρώπης αποδείχτηκε λάθος του Οθωνα. Η απογείωσή της μέσα από μια διαδικασία αλλαγής και ωρίμανσης είναι το αριστούργημά του.


Μια ψυχή που δυστυχώς χάθηκε

Την ώρα που εμείς περιμέναμε να δούμε τον αγώνα της Εθνικής με την Τουρκία, τα μάτια της ποδοσφαιρικής Ευρώπης ήταν καρφωμένα στο μπαράζ της Μόσχας, στον αγώνα του «Λουζνίκι», στο πλαστικό τερέν του οποίου η Ρωσία του Χίντινκ αντιμετώπιζε την Αγγλία του Στιβ ΜακΛάρεν. Το ματς εξελίχθηκε με βάση (το συνηθισμένο όποτε παίζει η εθνική Αγγλίας ) σενάριο τρόμου.


Στην αγγλική ποδοσφαιρική ιστορία ετοιμάζεται να προστεθεί ένα νέο κεφάλαιο. Θα λέγεται «ο αποκλεισμός από τα τελικά του Euro 2008». Στη Ρωσία διαδραματίστηκε η κεντρική πράξη του δράματος, μένει ο επίλογος, αλλά ήδη οι Εγγλέζοι βρίσκονται σε απόγνωση, μια και δεν κρατούν τις τύχες στα χέρια τους. Στη Μόσχα οι Αγγλοι προηγήθηκαν νωρίς με ένα γκολ του Ρούνεϊ, έπρεπε να πετύχουν ένα δεύτερο γκολ με τον Τζέραρντ και έλεγχαν το ματς, μέχρι να μιλήσουν οι πάγκοι. Οταν άλλαξε το σκηνικό και έπρεπε, εκτός από την εφαρμογή κάποιων βασικών αγωνιστικών δεδομένων, να κάνουν κάτι παραπάνω, μπλέχτηκαν. Εφταναν δύο κινήσεις του Βig Γκους για να 'ρθουν τα πάνω κάτω: ο Ολλανδός γύρισε τη διάταξη σε 4-3-3 και ενίσχυσε την επίθεση, περνώντας τον κινητικό Παβλιτσένκο στη θέση του στατικού Κερζάκοφ. Ποτέ αλλαγή δεν υπήρξε περισσότερο «χρυσή»: ο Παβλιτσένκο δέκα λεπτά μετά το πέρασμά του στο γήπεδο σκόραρε δύο φορές. Το αμφισβητούμενο πέναλτι με το οποίο ισοφάρισε (κόντρα στη ροή του ματς) ήταν ένα σκληρό χτύπημα -το δεύτερο γκολ έπειτα από μόλις τέσσερα λεπτά ήταν αληθινή μαχαιριά. Αν οι Ισραηλινοί δεν κόψουν βαθμούς από τους Ρώσους στο μεταξύ τους ματς σε λιγότερο από ένα μήνα, οι Αγγλοι κινδυνεύουν να δουν τα τελικά του Πανευρωπαϊκού Πρωταθλήματος από το σπίτι. Γνωρίζοντας τις άριστες σχέσεις που έχει με το ισραηλίτικο λόμπι ο Ρομάν Αμπράμοβιτς (δηλαδή ο χρηματοδότης της ρωσικής ομοσπονδίας), τα πράγματα είναι μάλλον περίπλοκα.

Δύσκολη

Για τη δύσκολη και καλή δουλειά του Χίντινκ σας έχω γράψει καιρό τώρα. Ενας προπονητής δεν κρίνεται μόνο από τα αποτελέσματα. Πέρα από προκρίσεις και αποκλεισμούς, ο Ολλανδός κάνει στη Ρωσία εξαιρετική δουλειά. Ανανέωσε την ομάδα, της έδωσε αγωνιστική ταυτότητα, της έμαθε να στέκεται σωστά, έκανε απλά πράγματα που οι Ρώσοι είχαν ξεχάσει. Δεν μπορώ να πω ότι εξίσου καλή δουλειά έκανε και ο ΜακΛάρεν, μολονότι δεν πιστεύω ότι το πρόβλημα της Αγγλίας είναι οι προπονητές. Η απλοποίηση του παιχνιδιού των Αγγλων, πάντως, που έφερε ο βοηθός του Σβεν δεν αποτελεί πρόοδο. Ο Σβεν Γκόραν Ερικσον προσπαθούσε να φτιάξει μια ομάδα στην οποία θα συνυπάρχουν, έστω και δύσκολα, όλοι οι καλοί παίκτες του νησιού, ο ΜακΛάρεν πίστεψε ότι ποντάροντας σε παλιούς και δοκιμασμένους που ο Σουηδός είχε αφήσει πίσω (Χέσκεϊ, Μπάρι κ.ά.) θα δει προκοπή. Χθες στο δεύτερο ημίχρονο (αυτό της πλημμύρας) του έλειπαν όχι μόνο ο Λάμπαρντ που αγωνιούσε στον πάγκο, αλλά ακόμα και ο Ντέιβιντ Μπέκαμ που παρέμεινε αναντικατάστατος. Η ομάδα χάθηκε την ώρα που έπρεπε να τελειώσει διαδικαστικά το ματς. Στη συνέχεια αντέδρασε με πάθος, αλλά χωρίς καθαρό μυαλό και σειρά στο παιχνίδι της. Γιατί; Διότι είναι κανόνας στο ποδόσφαιρο το ότι δεν μπορείς να φτιάξεις μια καινούργια ομάδα ανακυκλώνοντας παλιούς πρωταγωνιστές, όταν από αυτή στερείς μερικούς από τους καλύτερους παίκτες της.

Κλόουν

Οι Αγγλοι τον ΜακΛάρεν τον φωνάζουν ΜακΚλόουν για να δείξουν ότι πρόκειται για άνθρωπο χωρίς ιδιαίτερο κύρος. Στην πραγματικότητα θα πρεπε να προβληματιστούν για την έλλειψη κύρους που χαρακτηρίζει πλέον την ίδια την εθνική τους ομάδα, η οποία έχει έλλειψη ταυτότητας κι όχι μόνο αγωνιστικής. Η Αγγλία του Ερικσον που δεν σκόνταψε σε κανέναν προκριματικό γύρο και ήταν στην οκτάδα όλων των διοργανώσεων στις οποίες πήρε μέρος ήταν μια μέτρια ομάδα με ευδιάκριτα χαρακτηριστικά. Η τωρινή Αγγλία έχει ως χαρακτηριστικό μόνο την έπαρση: συντρίβει τους κατώτερους της και δεν ξέρει τι πρέπει να κάνει όταν ο βαθμός δυσκολίας ανεβαίνει. Μετά το Μουντιάλ έδωσε φιλικά με τη Γερμανία, τη Βραζιλία, την Ισπανία: δεν κέρδισε κανένα! Οχι ότι στα δύσκολα επίσημα τα πάει καλύτερα. Στην Κροατία έχασε, στη Ρωσία το ίδιο. Με το Ισραήλ και τα Σκόπια του Κάτανετς δεν κατάφερε να κερδίσει. Τώρα οι υποστηρικτές της αγωνιούν αν θα προκριθεί, κανονικά θα ’πρεπε να τους απασχολεί πότε επιτέλους θα γίνει καλή ομάδα.

Πρόβλημα

Το μεγαλύτερο πρόβλημα των Αγγλων τα τελευταία χρόνια είναι τα χρήματα. Μου φαίνεται ότι πιστεύουν πως ξοδεύοντας μπορεί να λύσουν όλα τους τα προβλήματα, όμως δεν είναι έτσι. Δεν είναι τυχαίο ότι χθες, αμέσως μετά την ήττα από τη Ρωσία, κυκλοφόρησε ως είδηση ότι θα γίνει πρόταση στον Ζοσέ Μουρίνιο να αναλάβει την ομάδα και ότι θα προταθεί στον Πορτογάλο ένα συμβόλαιο τόσο μεγάλο το οποίο δύσκολα θα αρνηθεί. Και λοιπόν; Από πού προκύπτει ότι ο άνθρωπος αυτός είναι η λύση για τα προβλήματά τους; Και γιατί ο καλός Ζοσέ να είναι χειρότερος του Σβεν Γκόραν Ερικσον που με τη Μάντσεστερ Σίτι κάνει φέτος στην Πρέμιερ Λιγκ τρομερά πράγματα;

Ανάγκη

Η Αγγλία έχει ανάγκη από αξίες κι όχι από προπονητές-στρατηγούς και μεσσίες. Αυτό που της λείπει για να γίνει καλή ομάδα δεν είναι ένας προπονητής που θα διδάξει τη σωστή εφαρμογή του 4-4-2, αλλά κάποιος που θα γνωρίζει καλά τη βρετανική ψυχή. Χρειάζεται κάποιος που θα τους μιλήσει για τους καιρούς που τα γήπεδα ήταν γεμάτα λάσπη, που η μπάλα σηκωνόταν υποχρεωτικά απέναντι στις κλειστές άμυνες αλλά περίσσευε το πάθος αυτού που πήγαινε να τη διεκδικήσει, που ο Χοντλ έπαιζε με κατεβασμένες κάλτσες κι ο Στιβ Κόπελ έτρεχε στη γραμμή, ενώ τα τάκλιν των αμυντικών σημάδευαν τα πληγωμένα του γόνατα. Ούτε τότε οι Αγγλοι κέρδιζαν αλλά τουλάχιστον ήταν πιο συμπαθητικοί.