Το μαστίγιο, το καρότο και η τρύπια ομπρέλα (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Οταν πάρουμε χαρτί και μολύβι για να καταγράψουμε τις χτυπητές απουσίες του πρωταθλήματος που ξεκινάει μεθαύριο, δικαιωματικά θα ξεκινήσουμε με τον Γιώργο Σιγάλα, ο οποίος παρεμπιπτόντως ελπίζει να γίνει κάτι σαν... Ζαγοράκης, αλλά α λα αμερικανικά. «Θέλω να μου δοθεί η ευκαιρία να χτίσω μία ομάδα από θέση έμμισθου προέδρου», δήλωσε στο «Εθνοσπόρ». Αιθεροβάμων, αλλά χρειαζόμαστε και τέτοιους. Ο τελευταίος που έτρεφε τέτοιου είδους φιλοδοξίες (έμμισθος κομισάριος ήθελε να γίνει αυτός) είναι σήμερα υφυπουργός Αθλητισμού.

Η πραγματικά χτυπητή, οδυνηρή απουσία θα είναι αυτή του Σοφοκλή Σχορτσιανίτη.

Οταν ο Ολυμπιακός αποφάσισε να θέσει τον εξωφρενικά υπέρβαρο αθλητή προ των ευθυνών του, ήταν σαν να έριξε στον ωκεανό κάποιον που δεν γνωρίζει κολύμπι. Σύμφωνοι, του πέταξε και σωσίβιο. Αλλά ο Σχορτσιανίτης είχε αποδείξει και στο παρελθόν ότι αρνείται να φορέσει μόνος του το σωσίβιο. Χρειάζεται και κάποιον να του το βάλει με το ζόρι. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, να τον πείσει ότι δεν γίνεται αλλιώς. Οπως έκανε στο παρελθόν ο Ολυμπιακός του Καζλάουσκας, όπως έκανε λίγο πιο πρόσφατα η Εθνική Aνδρών του Παναγιώτη Γιαννάκη και των παιδιών που ήθελαν το καλό του Σοφοκλή.

Είναι εύκολο να συμπεράνει κάποιος ότι για το διαστάσεων «Τιτανικού» ναυάγιο ευθύνονται ο ίδιος ο αυτοκαταστροφικός «Σόφο» ή η τακτική που ακολούθησε ο επίσημος Ολυμπιακός. Στην πραγματικότητα, φταίνε όλοι. Είναι εξίσου εύκολο να τοποθετηθεί ο Σχορτσιανίτης κάτω από την ομπρέλα ενός άγραφου, αυτονόητου εσωτερικού κανονισμού: «Κανένας δεν είναι πάνω από την ομάδα, κανένας δεν δικαιούται ειδική μεταχείριση» και τα τοιαύτα.

Αλλά, πώς να το κάνουμε, μερικοί παίκτες είναι... πιο ίσοι από τους υπόλοιπους. Είναι αποδεδειγμένο ότι ο Σχορτσιανίτης χρειάζεται μαστίγιο και καρότο. Οχι απομόνωση από την υπόλοιπη ομάδα, όχι «ειδικό πρόγραμμα», όχι πείσματα, όχι «σε θέτουμε προ των ευθυνών σου ως επαγγελματία». Αν καταλάβαινε από τέτοια το παράξενο μυαλό του, θα ήταν τώρα Σούπερμαν, όχι Οβελίξ. Με το συμπάθιο, ε;

Διοίκηση και προπονητής του Ολυμπιακού προτίμησαν να τον βγάλουν στη σέντρα. Ο ίδιος φαίνεται πως έκανε ό,τι μπορούσε για να δικαιώσει όσους τον θεωρούν ανεύθυνο και τελειωμένο. Μολονότι πέρασαν τρεις μήνες από τότε που είπε «όχι» στην Εθνική για να ακολουθήσει προσωπικό πρόγραμμα, μάλλον πήρε κιλά, παρά έχασε. Οι γιατροί τού απαγόρευσαν να μπει στο γήπεδο, αφού κινδυνεύει πια η γενικότερη υγεία του, πέρα από τα ταλαίπωρα πόδια και τη μέση του.

Ο Ολυμπιακός ψάχνει τρόπο για να ξεφορτωθεί το συμβόλαιό του, αλλά διστάζει και να τον παραχωρήσει σε άλλη ομάδα. Το τρένο της Εθνικής ομάδας έφυγε χωρίς αυτόν, οπότε ο Σοφοκλής ξέμεινε μισοβυθισμένος στη μέση του ωκεανού, βλέποντας ακόμα και το σωσίβιό του να απομακρύνεται από τον άνεμο.

Θα ξαναβρεί ποτέ τον δρόμο προς την απάνεμη ακτή; Αν ναι, θα είμαι ο πρώτος που θα τον χειροκροτήσει. Αν όχι, θα είμαι ο πρώτος που θα μελαγχολήσει για το πεταμένο στα σκουπίδια κεφάλαιο. Οχι για τον Ολυμπιακό, αλλά για το ελληνικό μπάσκετ. Ποιος μπορεί πια να βοηθήσει τον Σοφοκλή;