«Kάνε στις ΠΑΕ χατίρι - να δει η μπάλα μας χαΐρι» (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Το σύνθημα εύγλωττο: «ΠΑΣΟΚ, Συνασπισμός, Νου Δου και Κου Κου Ε-κανείς σας μην πατήσει μέσα στο Παλέ». Δεκαετία του '90: η ρύθμιση των χρεών της ΠΑΕ Ολυμπιακός βρίσκεται στο γίνεται-δεν γίνεται κι η διοίκηση της ομάδας ενθαρρύνει τους οπαδούς να πιέσουν, με στεντόρεια φωνή, τους πάντες. Στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας, η «ερυθρόλευκη» ομάδα βόλεϊ, η οποία τη συγκεκριμένη χρονιά διαπρέπει στις διεθνείς υποχρεώσεις της, αναμετράται με κάποια ξένη. Με το προαναφερθέν σύνθημα, σημαντική μερίδα των θεατών προειδοποιεί πως οι πολιτικοί κάθε απόχρωσης είναι ανεπιθύμητοι στο ΣΕΦ, όσο δεν λύνεται το -απότοκο της εποχής Κοσκωτά- οικονομικό πρόβλημα της ΠΑΕ.

Τα χρόνια περνούν. Το σίριαλ λαϊκής κατανάλωσης «κάνε στις ΠΑΕ χατίρι-να δει η μπάλα μας χαΐρι», τίτλος του οποίου μόνο το πρώτο σκέλος επιβεβαιώνεται ανελλιπώς, φθάνει στο επεισόδιο «ΑΕΚ-άρθρο 44». Αναθερμαίνεται, λοιπόν, το αμίμητο «επιχείρημα», το οποίο θα ακουστεί και στο επεισόδιο «ΠΑΟΚ»: Οι ΠΑΕ -λέει- που τα έχουν «θαλασσώσει», δικαίως εμπνέονται από το πασίγνωστο έργο του Ιταλού θεατρικού συγγραφέα κι ευθυμογράφου Ντάριο Φο «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»! Γιατί παρακαλώ; Διότι -λέει- η κεντρική εξουσία ανέχθηκε την αναρρίχηση «μυστήριων» ατόμων σε ηγετικές θέσεις των ΠΑΕ ή αμέλησε να τσεκάρει το ποιόν και τη διαχειριστική ικανότητά τους. Άρα -λέει- το δημόσιο χρήμα είναι αυτό που οφείλει να δώσει τη λύση.

Στη «σοβαρότερη» εκδοχή του, το ούτως ή άλλως γελοίο αυτό επιχείρημα συμπυκνώνεται στο εξής σκεπτικό: «Τα χρέη (της τάδε ή δείνα ΠΑΕ) δεν θα μεγεθύνονταν τόσο, εάν η πολιτεία διενεργούσε εγκαίρως ελέγχους. Εφόσον δεν το έκανε, αυτή ευθύνεται, επομένως οφείλει να παραγράψει τη μερίδα του λέοντος των οφειλών». Ο λέων-Δημόσιο χάνει τη μερίδα του και το παρδαλό κατσίκι σκάει στα γέλια με την «πειστικότητα» ακόμα και τούτης, της «σοβαρότερης» παραλλαγής του φληναφήματος.

Ελεος! Εάν μια οποιαδήποτε επιχείρηση κλέβει την εφορία επί δέκα χρόνια και «πιάνεται στα πράσα» κατά τον ενδέκατο, διανοείστε ότι μπορεί να «καθαρίσει», επικαλούμενη τη δεκαετή ολιγωρία των... ελεγκτικών αρχών; Πού το είδαν αυτό γραμμένο οι ποδοσφαιρικές εταιρείες; Οι ΠΑΕ απολαμβάνουν τα πλεονεκτήματα της ιδιωτικής, ανώνυμης εταιρείας, αλλά στις «φουρτούνες» αξιώνουν να αντιμετωπίζονται σαν κοινωφελή, δημόσια ιδρύματα. Σε τελική ανάλυση, κανένας Κοσκωτάς, Σαλιαρέλης, Ψωμιάδης ή Μπατατούδης δεν θα είχε βρεθεί ποτέ στο τιμόνι μεγάλης ΠΑΕ, εάν δεν του το επέτρεπαν οι επιλογές των μετόχων, οι αυτοτελείς διαδικασίες της εταιρείας. Επαναλαμβάνουμε: της αυτοτελούς, ιδιωτικής εταιρείας -όχι κάποιου δημόσιου οργανισμού, με διορισμένους από το κράτος προέδρους.

Ασφαλώς, οι κατά καιρούς «κουτσουκέλες» της κρατικής εξουσίας, είτε πρόκειται για έμμεση στήριξη προς μεγαλομετόχους που κατόπιν τα «θαλασσώνουν» είτε για ανυπαρξία ελέγχων και «στραβά μάτια», ευχής έργο είναι να τίθενται στο στόχαστρο όλων. Οσων, τέλος πάντων, νοιάζονται: φιλάθλων που ενδιαφέρονται για το ποιόν του ποδοσφαίρου. Οπαδών που αγωνιούν για το μέλλον της ομάδας. Σκεπτόμενων ανθρώπων, που διερωτώνται ποιοι παράγοντες (και πώς) διαχειρίζονται το χρήμα, το οποίο μέσω κρατικών χορηγιών ή άλλων ατραπών κατευθύνεται στις ΠΑΕ. Μόνον οι ίδιες οι ΠΑΕ δεν έχουν κανένα δικαίωμα να επικαλούνται τις κρατικές ολιγωρίες ή «κουτοπονηριές». Διότι αυτό υπερβαίνει ακόμα και το θράσος του πατροκτόνου, που ζητεί την επιείκεια του δικαστηρίου επειδή έμεινε ορφανός. Είναι σαν να ζητεί αθώωση, επικαλούμενος την αδυναμία ή απροθυμία των αστυνομικών αρχών να τον συλλάβουν νωρίτερα!

ΥΓ.: Επεται συνέχεια. Για ορισμένα ακόμα «επιχειρήματα» των ΠΑΕ. Για το πώς το πολιτικό status ευνοείται με τη διαιώνιση αυτής της κατάστασης. Για την κοντόφθαλμη θεώρηση της έννοιας «συμφέρον της ομάδας».