Ποια είναι τα ουσιαστικά συμπεράσματα από τις δύο βαριές ήττες του Παναθηναϊκού στην Αμερική; Τι κέρδισε και τι έχασε ο πρωταθλητής Ευρώπης παίζοντας με τους Χιούστον Ρόκετς και τους Σαν Αντόνιο Σπερς; Γιατί η ομάδα με το πληρέστερο και ακριβότερο ρόστερ στη γηραιά ήπειρο δεν μπόρεσε να συναγωνιστεί τις ομάδες του ΝΒΑ; Γιατί, αντίθετα, το Τορόντο και το Μέμφις ηττήθηκαν επί ισπανικού εδάφους από τη Μάλαγα και τη Ρεάλ, δύο ομάδες σαφώς υποδεέστερες από τον Παναθηναϊκό; Και με βάση όλ' αυτά, πόσο απέχει τέλος πάντων το ευρωπαϊκό μπάσκετ από αυτό που παίζεται στο ΝΒΑ;
Από μια άποψη ο Παναθηναϊκός στα δύο παιχνίδια του στις ΗΠΑ απομυθοποιήθηκε. Και μαζί του κατέρρευσε ολόκληρος ο μύθος που είχε κτιστεί γύρω από την πρόοδο του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ιδίως μετά τις αλλεπάλληλες νίκες εθνικών συγκροτημάτων επί της «ντριμ τιμ» από το 2002 και μετά.
Για τους γνωρίζοντες, πάντως, οι συντριπτικές ήττες που υπέστη ήταν αναμενόμενες, αλλά, παρ' όλα αυτά, δεν εκφράζουν την πραγματική διαφορά ανάμεσα στο ΝΒΑ και την Ευρώπη. Γιατί τα ματς έγιναν σε αμερικανικά γήπεδα (είναι μεγαλύτερα από τα ευρωπαϊκά) με τους κανονισμούς του ΝΒΑ και φυσικά με διαιτητές του ΝΒΑ, πράγματα που στοιχειοθέτησαν ένα τρομερό πλεονέκτημα για τους αντιπάλους του πρωταθλητή Ευρώπης.
Πέρα απ' αυτά όμως, ο Παναθηναϊκός έπαιξε με δύο από τις καλύτερες ομάδες του ΝΒΑ? τους πρωταθλητές Σπερς και τους ιδιαίτερα υπολογίσιμους Ρόκετς, ενώ είναι γνωστό ότι οι περισσότερες από τις υπόλοιπες ομάδες βρίσκονται πολύ πιο κάτω από αυτές τις δύο σε δυναμικότητα. Παρ' όλα αυτά, πεποίθησή μου είναι ότι με όποιον αντίπαλο κι αν έπαιζε επί αμερικανικού εδάφους, πάλι θα έχανε. Γιατί η διαφορά των κανονισμών είναι ισοπεδωτική και γιατί ο τρόπος που τους εφαρμόζουν οι διαιτητές του ΝΒΑ είναι ανελέητος για την ομάδα που έχει συνηθίσει αλλιώς.
Περίπου το ίδιο παθαίνουν οι ομάδες του ΝΒΑ παίζοντας εκτός Αμερικής με τους κανονισμούς της FIBA. Και έτσι λοιπόν έχουμε μια πρώτη εξήγηση για τις ήττες των Γκρίζλις και των Ράπτορς στην Ισπανία, αλλά και τις αλλεπάλληλες αποτυχίες της «ντριμ τιμ», η αποστολή της οποίας είναι ακόμα πιο δύσκολη, μια και καλείται επιπλέον να λύσει προβλήματα συνοχής και χημείας, τα οποία δεν αντιμετωπίζουν οι ομάδες του ΝΒΑ.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για δύο διαφορετικούς κόσμους, ο καθένας από τους οποίους ασχολείται με τον δικό του τρόπο με το μπάσκετ. Και οι διαφορές αυτές φθάνουν μέχρι του σημείου να μπορεί να πει κανείς ότι στην πραγματικότητα άλλο άθλημα παίζεται στην Αμερική και άλλο στην Ευρώπη!
Στο ΝΒΑ οι κανονισμοί δίνουν (για ευνόητους λόγους) πλεονέκτημα στον επιτιθέμενο, αντίθετα στην Ευρώπη προστατεύουν τον αμυνόμενο. Αμυνα με τη βοήθεια των χεριών εκεί είναι αδιανόητη, ενώ εδώ αποτελεί μια νοσηρή πραγματικότητα. Αλλη μεγάλη διαφορά: το παιχνίδι στο ΝΒΑ στηρίζεται στην απλότητα και την ταχύτητα, ενώ στην Ευρώπη είναι σαφώς πιο αργό και σύνθετο, με τη σκέψη και την επιλογή να αντικαθιστούν τα αθλητικά προσόντα.
Νομίζω ότι ήδη έχουμε σχηματοποιημένη μια πρώτη εικόνα, η οποία γίνεται πληρέστερη αν συνυπολογίσουμε τα εξής: Οι περισσότερες ομάδες στο ΝΒΑ από πλευράς στρατηγικής παίζουν ένα μπάσκετ που στηρίζεται κατά βάση στο ένστικτο και τα αθλητικά προσόντα. Οι κορυφαίες όμως ομάδες, όπως οι Σπερς, οι Πίστονς και οι Μάβερικς, ακολουθούν αυτό που καλώς ή κακώς λέγεται ευρωπαϊκή λογική παιχνιδιού, γεγονός που σε συνδυασμό με την ταχύτητα και γενικά τα αθλητικά προσόντα τις τοποθετεί σε ένα άλλο επίπεδο!
Αυτά για να κατανοήσουμε γενικά τι περίπου γίνεται στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Οσον αφορά και πάλι τον Παναθηναϊκό, ειδικά με τις ομάδες που έπαιζε πλήρωσε και το γεγονός ότι βρήκε απέναντί του δύο σέντερ (Γιάο Μινγκ, Ντάνκαν) τους οποίους ήταν αδύνατο να κουμαντάρει, επειδή ακολουθώντας μια άλλη λογική, που αποδίδει εξαιρετικά στην Ευρώπη, δεν διαθέτει τους ανάλογους σε ύψος και δύναμη παίκτες.
Χωρίς στήριγμα λοιπόν μέσα στη ρακέτα, με το τρίποντο ένα μέτρο πιο μακριά, τη μεταφορά της μπάλας (πάνω στην ντρίμπλα) να απαγορεύεται διά ροπάλου, το πιο αθώο τσεκάρισμα με τα χέρια να σφυρίζεται φάουλ και λόγω άγνοιας των κανονισμών να δέχεται τεχνικές ποινές για αντικανονική άμυνα, ο πρωταθλητής Ευρώπης ήταν φυσικό να γίνει σάκος του μποξ. Αυτό ήταν όλο! Αντίθετα, αν τα ίδια ματς γίνονταν στην Ευρώπη, τα μειονεκτήματα θα μετατρέπονταν σε πλεονεκτήματα μέχρι του σημείου που θα του επέτρεπαν να πάρει ακόμα και τη νίκη. Τόσο απλά!
Γιατί λοιπόν πήγε στην Αμερική, μια και δεν μπορεί να μην ήξερε ή έστω να μην υποψιαζόταν πόσο δύσκολα θα ήταν γι' αυτόν τα πράγματα; Εδώ οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Γιατί ο Ομπράντοβιτς έδειξε εξαρχής ενοχλημένος από την, όπως φάνηκε, αναγκαστική αυτή επιλογή. Και γιατί πολλοί από τους παίκτες του απαξίωσαν την όλη εμπειρία, λέγοντας ότι ο Παναθηναϊκός πηγαίνοντας στην Αμερική έχασε πολύτιμο χρόνο από την προετοιμασία του!
Υπερβολές ή ακόμα «όσα δεν φθάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια»! Γιατί, ανεξάρτητα από την κούραση λόγω ταξιδιού και το πληγωμένο γόητρό του, ο Παναθηναϊκός είχε την ευκαιρία να γνωρίσει με τον πιο πιεστικό τρόπο τι ακριβώς συμβαίνει στον «πλανήτη ΝΒΑ» και να καταγράψει αδυναμίες που απέναντι σε οποιονδήποτε άλλο αντίπαλο δεν θα μπορούσε ούτε καν να τις διανοηθεί.
Βεβαίως στην Ευρώπη αυτές οι αδυναμίες, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν ισχύουν, αλλά σε κάθε περίπτωση έχει τώρα τη δυνατότητα να προβληματιστεί και ίσως να αλλάξει ορισμένα πράγματα, πρώτος αυτός απ' όλες τις ευρωπαϊκές ομάδες. Και αν οι αλλαγές αυτές σε αγωνιστικό επίπεδο μπορεί να μην είναι τόσο μεγάλες, στο μάρκετινγκ, που εσχάτως τον ενδιαφέρει πάρα πολύ, ενδεχομένως να είναι καταλυτικές και να αποτελέσουν μια ευρωπαϊκή πρωτοπορία.
Οσο για το κεφαλαιώδες ερώτημα «ποια απόσταση χωρίζει την Ευρώπη από το ΝΒΑ;», η απάντηση δεν μπορεί να είναι κατηγορηματική. Οχι μόνο γιατί το παιχνίδι είναι διαφορετικό στις δύο αυτές ηπείρους, αλλά και γιατί, χρόνια τώρα, το ΝΒΑ, παρ' ότι υποτίθεται πως βρίσκεται σε υπεροχή, τροφοδοτείται συνεχώς με παίκτες από την Ευρώπη. Πράγμα που σημαίνει ότι το σύστημα που υπάρχει κάτω από αυτό δεν λειτουργεί και τόσο αποτελεσματικά.
Με λίγα λόγια, το ΝΒΑ υπερέχει καταλυτικά σε ταχύτητα και δύναμη, προσόντα που σε σημαντικό βαθμό μπορούν να θεωρηθούν και ως κατασκευασμένα, αντίθετα η Ευρώπη γενικά υπερτερεί στην οργάνωση, τη στρατηγική και τους σύνθετους τρόπους παιχνιδιού, που για κάποιους ΝΒΑers μοιάζουν με πραγματική σπαζοκεφαλιά.
Παρ' όλα αυτά, οι πραγματικά καλές ομάδες του ΝΒΑ, αν και λίγες, ανήκουν σε ένα επίπεδο το οποίο οι δικές μας δεν μπορούν να πλησιάσουν. Οσο για τις υπόλοιπες, παίζουν ένα μπάσκετ στο οποίο κυριαρχεί το «ένας εναντίον ενός» με πολύ τρέξιμο, καρφώματα και γενικότερα στοιχεία που χαρακτηρίζονται από το ένστικτο και όχι τη συνεργασία και τη σωστή επιλογή.
Συμπερασματικά το ΝΒΑ προσφέρει περισσότερο θέαμα, ενώ ο ευρωπαϊκός τρόπος παιχνιδιού ικανοποιεί εκείνους που αρέσκονται στις ασκήσεις ομαδικότητας και στα κόλπα που στηρίζονται περισσότερο στο μυαλό και λιγότερο στο κορμί.
Με λίγα λόγια, το ιδανικό μπάσκετ είναι αυτό που συνδυάζει τα αθλητικά προσόντα του ΝΒΑ με την τακτική και τη συνεργασία των ευρωπαϊκών ομάδων. Δηλαδή το μπάσκετ του Σαν Αντόνιο! Το οποίο παίζει και ο Παναθηναϊκός σε βραδύτερο ρυθμό...
Ακολουθήστε τον bwinΣΠΟΡ FM 94.6 στο Google News για να μαθαίνετε πρώτοι τα τελευταία νέα από την Ελλάδα και τον κόσμο.
