Η ειλικρίνεια είναι χρησιμότερη της ευθιξίας (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Σήμερα η Σούπερ Λίγκα θα κληθεί να εκλέξει νέο αντιπρόεδρο μετά την παραίτηση του προέδρου της Λάρισας, Κώστα Πηλαδάκη. Εχω την περιέργεια πριν τον αντικαταστήσουν, αν θα τον ρωτήσουν γιατί παραιτήθηκε. Ο Πηλαδάκης εξέδωσε μια ανακοίνωση, στην οποία αναφέρει ότι αφορμή ήταν η μη διαγραφή του διαιτητή Ζολώτα και του επόπτη Μαυρόπουλου μετά το αξέχαστο ματς του Ατρομήτου με την ΑΕΛ, αλλά επί της ουσίας επικαλείται κάποια σοβαρά ηθικά θέματα. Χθες, μάλιστα, σε ραδιοφωνικές δηλώσεις του δήλωσε ότι θέλησε με αυτή την πράξη του να δείξει ότι στο ποδόσφαιρο δεν είναι όλοι λαμόγια.


Είμαι βέβαιος ότι όλο και κάποιος θα βρεθεί να διαβάσει στην παραίτησή του προέδρου της ΑΕΛ υστεροβουλία. Στην Ελλάδα έτσι κάνουμε: την πέφτουμε σε όποιον δεν παραιτείται, γιατί παραμένει στη θέση του, μολονότι διαφωνεί και όταν παραιτείται, του την ξαναπέφτουμε υποστηρίζοντας ότι παραιτήθηκε επειδή κάποιο χατίρι δεν του έγινε. Δεν νομίζω ότι τον Πηλαδάκη θα τον ενοχλήσει η όποια κριτική της πράξης του: ο άνθρωπος, καιρό τώρα, ασφυκτιούσε.

Κόσμοι

Πριν από λίγα βράδια είχα μια συζήτηση για τα παραγοντικά με τον (κατά Νίκο Αναστόπουλο, πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ στην Ελλάδα) Θόδωρο Θεοδωρίδη. Ο Θόδωρος είναι φίλος μου. Είναι όμως και μέλος του Δ.Σ. της ΕΠΟ. Γνωρίζει φυσικά, ότι αποστρέφομαι όλο αυτό το σύστημα της Συγγρού, του οποίου είναι δυναμικό στέλεχος, κι όταν συζητάμε, δεν το κάνουμε για να πείσει ο ένας τον άλλον -θα ήταν σχεδόν μάταιο. Συζητάμε για τον λόγο που το κάνουν δύο φίλοι, για την πλάκα μας. Στην τελευταία συζήτηση το παράκανα λίγο, συγκρίνοντας το θερμοκήπιο του ελληνικού ποδοσφαίρου με τις μαφιόζικες οργανώσεις και του είπα χαρακτηριστικά ότι στο ελληνικό ποδόσφαιρο και τη Μαφία δεν παραιτείται κανένας και κανένας δεν ζητάει συγγνώμη για τις πράξεις του. Το παράκανα, γιατί η Μαφία είναι σαφώς σοβαρότερη οργάνωση, άσε που στις τάξεις της έχουν υπάρξει και διάφοροι μετανοιωμένοι ή προδότες (ανάλογα πώς το βλέπει κανείς). Στην κουβέντα διαπίστωσα ότι ανήκουμε σε δύο κόσμους. Στον δικό μου, το ποδοσφαιρικό παραγοντικό παιχνίδι είναι ένα γαϊτανάκι συνενοχής και διαφθοράς και το πρόβλημά του είναι κυρίως τα πρόσωπα. Σε αυτόν των Ελλήνων παραγόντων, όπως ο Θόδωρος, το ποδοσφαιρικό νταραβέρι είναι μια απαραίτητη διαδικασία: τα όποια προβλήματα δημιουργούνται γιατί κάποιοι δεν τα βρίσκουν με κάποιους άλλους ή γιατί υπάρχουν παρεξηγήσεις. Ο Θόδωρος π.χ. πιστεύει ότι στο Καλλιμάρμαρο, όταν επέστρεψε η Εθνική με το κύπελλο τον Ιούλιο του 2004, τον Γκαγκάτση τον γιουχάρισε ο κόσμος, γιατί είχε κουραστεί να περιμένει την ομάδα στον ήλιο. Δεν διακρίνει λόγους που θα έπρεπε να προβληματίσει κάποιον το συμβάν.

Ευθιξία

Δεν μου κάνει εντύπωση. Η ευθιξία είναι για κάθε παράγοντα κακός σύμβουλος. Στην περίπτωση του ελληνικού ποδοσφαίρου σε όποιον την απαιτεί αντιτείνεται ότι αν όλοι ήταν εύθικτοι με τα τόσα που συμβαίνουν, δεν θα υπήρχε κανένας παράγοντας να διοικήσει: κανείς βέβαια από αυτούς που χρησιμοποιούν τέτοιους ακραίους συλλογισμούς δεν τολμά να αναρωτηθεί μήπως όσα συμβαίνουν συμβαίνουν ακριβώς γιατί τα επιτρέπει η δική του παρουσία! Τον τελευταίο καιρό οι εύθικτοι παράγοντες στην Ελλάδα χρησιμοποιούν ένα ωραίο κόλπο: δεν συμμετέχουν στις διαδικασίες. Ο Θεοδωρίδης π.χ. δεν πάει στα συμβούλια της ΕΠΟ, όπως και ο Σοφοκλής Πιλάβιος, πιθανότατα γιατί νιώθουν ότι για τις όποιες αποφάσεις δεν φέρουν ευθύνη. Το ίδιο κι ο Ντέμης Νικολαΐδης: στη Σούπερ Λίγκα εμφανίζεται μόνο όταν υπάρχει κάτι -για την τρέχουσα επικαιρότητά της αδιαφορεί.

Συμπέρασμα

Το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πλέον δύο λογιών εκπροσώπους: αυτούς που παίζουν κρυφτούλι από την ευθύνη κι από αυτούς που τα βρίσκουν όλα καλώς καμωμένα. Πώς να προκόψει; Αυτός είναι και ο λόγος που στην Ελλάδα σπανίζουν οι αντιδράσεις: οι αντιδράσεις απαιτούν αίσθηση ευθύνης και κριτική. Στο Δ.Σ. της ΕΠΟ π.χ. δεν συζητήθηκε ποτέ το απόλυτο ρεζιλίκι που λέγεται διοργάνωση του αγώνα Ελλάδα - Τουρκία. Κανείς δεν ρώτησε πώς γίνεται τα μπλοκ των διαρκείας να φτάνουν σε οργανωμένους ακροδεξιούς, κανείς δεν ζήτησε διευκρινήσεις για εκείνη την υπέροχη ιστορία του φιλικού με την Ισπανία το καλοκαίρι στην Τούμπα, όταν τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ μας έκαναν ρόμπες και με το δίκιο τους. Υπήρξε κάποιος υπεύθυνος για όλα αυτά; Πώς να βρεθεί, όταν κανείς δεν ρωτάει τίποτα; Φυσικά το ίδιο περίπου ισχύει και στη Σούπερ Λίγκα: οι σοβαρές συζητήσεις σπανίζουν, διαβάζω τα πρακτικά και γελάω. Κανείς ποτέ δεν ρώτησε γιατί οι ομάδες προσλαμβάνουν παλιούς διαιτητές σε ρόλο διοικητικών στελεχών ή με ποια κριτήρια γίνονται οι επιλογές του Ψυχομάνη κ.λπ. Αυτό το τελευταίο δεν το λέω τυχαία. Εφτασε στα αυτιά μου ότι ο επόπτης Μαυρόπουλος στο Περιστέρι, στο ματς με την ΑΕΛ, αγωνίστηκε φορτισμένος ψυχολογικά από ένα τραγικό γεγονός, που σημάδεψε την προσωπική του ζωή. Δεν θέλω να πω περισσότερα. Απορώ όμως, πώς είναι δυνατόν ο αρχιδιαιτητής να μη λαμβάνει υπ' όψιν του τέτοιες παραμέτρους: πρόκειται για ασυγχώρητη αμέλεια.

Ατζέντα

Ο Πηλαδάκης, με την παραίτησή του, βάζει ένα ωραίο θέμα συζήτησης. Αν παραιτήθηκε γιατί δεν διαγράφηκε ο Ζολώτας, κακώς το 'κανε. Αν όμως η παραίτησή του έγινε γιατί διακρίνει ότι το προεδρείο ακολουθεί μια συμβιβαστική στάση απέναντι στην ομοσπονδία και δεν της θυμίζει αμοιβαίες δεσμεύσεις τότε το πράγμα αλλάζει. Αν μάλιστα οι ηθικοί λόγοι της παραίτησης αφορούν την ίδια τη δομή του ποδοσφαίρου, τότε όλα γίνονται ακόμα περισσότερο ενδιαφέροντα.

Ανάγκες

Η Σούπερ Λίγκα δεν έχει ανάγκη από αντιπροέδρους, έχει ανάγκη διαφάνεια, σχεδίο και στόχο. Η παραίτηση του αντιπροέδρου της είναι μια ευκαιρία για προβληματισμό: όποιος νιώθει ευχαριστημένος με όσα συμβαίνουν, ας το πει κι ας υποστηρίξει τις θέσεις του? δεν βλέπω τίποτα κακό, απλώς ειλικρίνεια χρειάζεται σαν αυτή που έχει ο Πηλαδάκης. Αλλιώς μπορεί, για να περάσουν την ώρα τους, να συζητούν αν όντως τον Γκαγκάτση στο Παναθηναϊκό Στάδιο τον ξεφωνήσανε όσοι είχαν κουραστεί να περιμένουν να δουν τον Θοδωρή Ζαγοράκη με το κύπελλο, όπως πιστεύει ο Θόδωρος και νομίζω ούτε καν ο Γκαγκάτσης.


Ευεργετική ήττα

κι όμως, η ήττα με 1-4 της Εθνικής μας στο Καραϊσκάκη από την Τουρκία του Φατίχ Τερίμ στις 24 Μαρτίου αποδείχτηκε «κλειδί» για την πρόκριση της δικής μας ομάδας και αιτία καθίζησης των γειτόνων στη συνέχεια. Αν περνάμε πρώτοι κι άνετοι και αν το βράδυ αντιμετωπίζουμε χωρίς άγχος τους μισοπνιγμένους από το άγχος Τούρκους, είναι γιατί υπήρξε εκείνο το αποτέλεσμα.

Τέσσερις μέρες μετά τον θρίαμβό τους οι Τούρκοι παίζουν με τους Νορβηγούς σίγουροι για την πρωτιά τους: σώζονται χάρη σε δύο χοντρά λάθη του Νορβηγού τερματοφύλακα. Αντί να ακούσουν το καμπανάκι, αποδίδουν την ανέλπιστη ισοπαλία στο «μαγικό» ραβδί του Τερίμ, του θριαμβευτή της Αθήνας. Ο αποκαλούμενος και «αυτοκράτορας» Τούρκος κόουτς εφησυχάζει και δεν ξυπνάει ούτε κι έπειτα από την ήττα από τους Βόσνιους. για την ακρίβεια όταν οι τουρκικές εφημερίδες τού υπενθυμίζουν ότι πέταξε ήδη τους βαθμούς της Αθήνας, γίνεται έξαλλος και μιλάει για αχαριστία! Ο,τι ακολουθεί είναι μια τρομερή προσπάθεια του Τερίμ να αποδείξει ότι κατέχει τα μυστικά της εθνικής καλύτερα από τον καθέναν: οι ισοπαλίες με τη Μάλτα και τη Μολδαβία είναι η τιμωρία μιας ομάδας, που επειδή νίκησε στην Αθήνα, νόμιζε ότι έγινε μεγάλη. Η Τουρκία του έχει ποιότητα και το απέδειξε αποσπώντας σε ένα φιλικό ματς τον Ιούνιο, μια καθόλα κολακευτική «λευκή» ισοπαλία από τους Βραζιλιάνους -όμως για να πάρει αποτελέσματα αυτή η ομάδα πρέπει να είναι συγκεντρωμένη και να μην έχει έπαρση.

Από την έπαρση (που είναι χειρότερη αρρώστια από τη χαλαρότητα π.χ.) θεραπεύτηκε η Ελλάδα μετά τον εντός έδρας διασυρμό από τους Τούρκους. Την ώρα που ο Τερίμ απέκτησε βεβαιότητες, ο Ρεχάγκελ ξαναβρήκε τη δημιουργική ανασφάλειά του. Σοκαρισμένος από τον ξεσηκωμό των θεατών στο Καραϊσκάκη και αγανακτισμένος από τη σκληρή κριτική που του ασκήθηκε, ο Οθωνας είχε μια αντίδραση ελάχιστα γερμανική: έβαλε νερό στο κρασί του! Στο ματς με τη Μάλτα κάνει έξι μαζεμένες αλλαγές και από εκεί κι έπειτα στην ομάδα του δεν υπάρχουν παλιοί και νέοι, «ήρωες» και «ψάρια», βασικοί και παγκίτες: υπάρχουν μόνο ποδοσφαιριστές. Ο Ρεχάγκελ ξαναβρήκε τους χαμένους κανόνες, την ώρα που ο Τερίμ πίστεψε ότι η μοναδική σταθερή αξία της Τουρκίας είναι ο ίδιος. Εχω την εντύπωση ότι αν δεν είχε έρθει ο διασυρμός από τους Τούρκους, το «εγώ του Ρεχάγκελ» θα είχε διαλύσει την ομάδα, περίπου όπως «το εγώ του Τερίμ» κατέστρεψε τους Τούρκους.

Δόξα τω Θεώ, εκείνο το βράδυ χάσαμε!