Το εισόδιο των μικρών στο ποδόσφαιρο... των μεγάλων (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ο Νίκος Νιόπλιας, ο προπονητής του μέλλοντός μας, σιγά σιγά βάζει το νερό στ' αυλάκι. Τους δικούς του κανόνες στη ζωή της Εθνικής Ελπίδων. Τους αυτονόητους κανόνες του παιγνιδιού-ποδόσφαιρο. Ηδη οι πρώτες συμπεριφορές κακομαθημένων, ενώπιον των οποίων βρέθηκαν αντιμέτωποι μαζί με τον αχώριστο συνεργάτη του, Μιχάλη Ιορδανίδη (και, σ' ένα βαθμό, αιφνιδιάστηκαν έως στενοχωρήθηκαν), τον Σεπτέμβριο, μαθαίνω ότι ατονούν. Fade out...

Συμπεριφορές αρκετά παιδαριώδεις, σχεδόν για να γελάς με συγκατάβαση, εάν δεν το παίρνεις κατάκαρδα, εκ μέρους των «μεγάλων» (που προϋπήρχαν στην ομάδα) έναντι των «μικρών» (που ανήλθαν απ' τους Νέους). Λες και δεν είναι, όλοι, κατ' ουσίαν μικροί! Πόση διαφορά κάνει να 'σαι γεννηθείς το '86 ή το '87 απ' το να είσαι το '88; Στα δικά τους μάτια, μεγάλη ίσως. Οσο η Α' απ' τη Β' Δημοτικού. Αλλά και τόσο μικρή. Πρακτικά, ανύπαρκτη.

Τα παιδιαρίσματα ατονούν... πάνω στην ώρα. Απόψε, με την Ιταλία. Τον ερχόμενο μήνα, με την Κροατία. Μιλώντας μ' ένα γκρουπ παικτών της ομάδας πριν από μερικές εβδομάδες στο Μπακού, τους εξηγούσα ότι μόνον απ' τους ίδιους εξαρτάται ν' αναβαθμίσουν παραπέρα, με το ν' αντιληφθούν ως προϊόν, αυτό που κάνουν. Η αναβάθμιση είναι, κιόλας, γεγονός.

Τους πήραν απ' το (περιφερειακό, τρόπον τινά) Περιστέρι και τους βάζουν να παίξουν στην «κεντρική σκηνή» της Λεωφόρου Αλεξάνδρας. Σήμερα τους βάζουν να παίξουν (όχι νωρίς το απομεσήμερο, αλλά) σε «ώρα Τσάμπιονς Λιγκ». Διότι το απαίτησε, και πλήρωσε καλά, η δημόσια ιταλική τηλεόραση, η RAI. Ποιοι θα τους δουν, απ' την κοινωνία του calcio, η αναφορά περιττεύει.

Ποιους θ' ανταγωνιστούν, απ' τη νεανική κρεμ ντε λα κρεμ της Serie A, επίσης η αναφορά περιττεύει. Ξέρουν. Ο προπονητής τούς τα δίνει, τα μαθήματα, χαρτί και καλαμάρι. Αυτό είναι το πραγματικό εισόδιό τους στο αληθινό ποδόσφαιρο. Είναι πολύ τυχεροί, ποιος τους παίρνει απ' το χέρι και τους καθοδηγεί σ' αυτό. Αφάνταστα τυχεροί. Θέλω να πιστέψω ότι (το) καταλαβαίνουν.

Ο Λάζαρος Χριστοδουλόπουλος, ο ωραιότερος τρελάρας που κυκλοφορεί σε τούτη την ομάδα, διάβασα ότι βγήκε χθές στον SuperΣΠΟΡ FM και είπε πως «άμα δεν είχαμε τον Νιόπλια, όχι στις Ελπίδες δεν θα 'μασταν, ούτ' ο χάρτης δεν θα μας είχε. Ούτ' οι ομάδες μας δεν θα μας ήξεραν καλά καλά». Να τον ακούνε τον κόουτς. Θα κάνουν καριέρα και θα βγάλουν λεφτά απ' αυτόν.

Ν' ακούνε τον κόουτς και, όχι λιγότερο σημαντικό, να βλέπουν (σαν τα πρόθυμα, για να προσλάβουν τη γνώση, μαθητούδια) τους μεγάλους, τους Ανδρες, στην τηλεόραση. Οχι να ξεσηκώσουν τα όποια κόλπα, άλλωστε το τεχνικό ρεπερτόριό μας δεν σκίζει ακριβώς. Να διδαχθούν, ωστόσο, νοοτροπία. Σκεπτικά. Αλληλεγγύη. Να δουν πώς είναι να 'χεις προσωπικότητα.

Πληροφορήθηκα ότι το Σάββατο (Ελλάδα-Βοσνία/Ερζεγοβίνη), εάν κάτι έκανε εντύπωση στη «βάση» των Ελπίδων, αυτό ήταν η σιγουριά νίκης που έβγαζαν, στα κοντινά πλάνα, οι φάτσες των δικών μας διεθνών. Σαν... Ιταλία, όταν υποδέχεται τις Σκωτίες, τις Ουκρανίες, τις Γεωργίες αυτού του κόσμου. Ποτέ δεν αποδίδουν εκθαμβωτικά. Αλλά είναι τόσο υψηλό το επαγγελματικό επίπεδό τους, που (ακόμα κι όταν τα πράγματα μοιάζουν ρευστά και εύθραυστα) ξέρεις και (το κυριότερο) ξέρουν βαθιά μέσα τους πως θα νικήσουν.

Το αληθινό ποδόσφαιρο κείται στην άλλη άκρη του ποδοσφαίρου των σαλτιμπάγκων. Των Φατίχ Τερίμ, πες. Μπορείς να ξεγελάσεις, με το να 'σαι λαοπλάνος, πολλούς για λίγον καιρό. Ισως και λίγους, για πολύν καιρό. Αλλά ποτέ όλους και για πάντα. Το ψέμα, εάν σ' αυτό είναι που βασίζεσαι, έχει κοντά ποδάρια. Δεν σε πηγαίνει μακριά. Μονάχα έως ένα σημείο. Είναι το σημείο που, νομοτελειακά, έχουν φτάσει οι αυριανοί αντίπαλοί μας στο «Αλί Σαμί Γεν».