Τζίγκερ, ο «τσιφλικάς» (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Aπό τον αναγνώστη Β.Δ. πήρα ένα mail στο οποίο χαρακτηρίζει τον Γιάννη Βαρδινογιάννη «τσιφλικά». Οτι όπως οι παλιοί τσιφλικάδες με την υπερανεπτυγμένη αίσθηση της ιδιοκτησίας αρνούνταν να πουλήσουν έστω και μια σπιθαμή γης τους, έτσι και ο Γιάννης Βαρδινογιάννης αρνείται να πουλήσει τον Παναθηναϊκό. Δεν θα διαφωνήσω, σε μια ιστορία που έχει ιδιαιτερότητες, αλλά και προεκτάσεις.

Η ιδιαιτερότητα στην περίπτωση του Παναθηναϊκού είναι ότι η οικογένεια Βαρδινογιάννη θα μπορούσε να πουλήσει τον Παναθηναϊκό σε κάθε ενδιαφερόμενο, εκτός από τους μοναδικούς που θέλουν να τον αγοράσουν, τους αδελφούς Γιαννακόπουλους. Ο λόγος είναι ότι οι Γιαννακόπουλοι από την πρώτη μέρα που η ΠΑΕ Παναθηναϊκός αγοράστηκε από τους Βαρδινογιάννηδες προσπάθησαν να πιέσουν για την πώλησή του. Και επειδή μια κρητικιά οικογένεια δεν μπορεί ποτέ να δείξει ότι υπέκυψε σε πιέσεις, ο Παναθηναϊκός θα μείνει στην οικογένεια ανεξαρτήτως συνθηκών. Οπότε τώρα ερχόμαστε στο επίμαχο σημείο. Οταν μια ΠΑΕ είναι επιχείρηση που πωλείται αν και σε όποιον γουστάρει ο ιδιοκτήτης της, πώς μπορεί να αξιώνει μεταχείριση επιχείρησης λαϊκής ιδιοκτησίας και κοινωφελούς χαρακτήρα;

Πώς είναι δυνατόν επιχειρήσεις που πωλούνται σε συγκεκριμένη τιμή και με συγκεκριμένους όρους να αξιώνουν γη και ειδική χρηματοδότηση από το κράτος, όταν οι ιδιοκτήτες τους λένε καθαρά «πωλείται μόνο και όταν εγώ θέλω»; Κανένας αγοραστής και κόσμος δεν έχει τη δυνατότητα να πείσει τον Βαρδινογιάννη αν δεν θέλει να πουλήσει, αλλά όταν ο Βαρδινογιάννης ζητάει κάτι μπορεί να επικαλείται τη θέληση του κόσμου της ομάδας. Και χωρίς να μπω στον κόπο να γράψω το «όλοι τα ίδια κάνουν», θα πάω σε μια άλλη εξόφθαλμη κρατική δωρεά. Στην εξόφληση των παικτών του Αρη από τον Γιώργο Ορφανό.

Με την ειρωνεία που η τύχη επιφυλάσσει, το άρθρο με το οποίο το ελληνικό κράτος αναλαμβάνει την εξόφληση των παικτών του Αρη που έχασαν τα δεδουλευμένα τους από την ένταξη στο 44 βρίσκεται στον νόμο περί χρηματοοικονομικών παροχών και υπηρεσιών της Ε.Ε. Το κράτος, λοιπόν –δηλαδή εμείς–, αναλάβαμε την εξόφληση των χρεών του Αρη σε παίκτες. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: δεν ήταν μαλάκες οι παράγοντες της ΑΕΚ που εξόφλησαν τους παίκτες, αντί να περιμένουν μέχρι να αναλάβει το χρέος το κράτος; Μαλάκες σίγουρα ήταν, διότι σήμερα θα είχαν άλλα τριάμισι εκατομμύρια ευρώ, κρατική δωρεά από την κυβέρνηση μιας χώρας στην οποία όποιος πληρώνει γρήγορα τις υποχρεώσεις του πρέπει να νιώθει τρόμπας.



Στο ρεπορτάζ για την Εθνική –ομολογουμένως στα μικρά– αναφέρεται ότι ολοκληρώθηκε η διαπραγμάτευση ανάμεσα στον πρόεδρο της ΕΠΟ και τον αρχηγό της Εθνικής, Αντώνη Νικοπολίδη, για το πριμ της πρόκρισης στα τελικά του Euro. Το ποσό ορίστηκε στα 2,7 εκατομμύρια ευρώ, που μαζί με το πριμ της νίκης επί της Βοσνίας φτάνει τα τρία εκατομμύρια ευρώ. Ολα νόμιμα, όπως ταιριάζει σε επαγγελματίες ποδοσφαιριστές και –αυτό είναι αστείο– ερασιτέχνες παράγοντες και καμία κατηγορία δεν μπορεί να υπάρξει. Και τώρα η άλλη πλευρά του νομίσματος.

Πρώτον. Από την περασμένη Τετάρτη, που είχε φανεί ότι τα εισιτήρια με τη Βοσνία δεν περπατάνε, οι κατηγορίες δεν σταμάτησαν κατά των αχάριστων Ελλήνων φιλάθλων που παρέλειψαν το εθνικό καθήκον τους να παρακολουθούν τα παιχνίδια της Εθνικής. Ενας από τους λόγους που προβλήθηκαν είναι ότι το κόστος του εισιτηρίου ήταν ακριβό. Ο αντίλογος ήταν ότι για την Εθνική που μας χάρισε τόσες χαρές τα 10-20 ευρώ δεν πρέπει να παίζουν ρόλο. Μπορώ, λοιπόν, να προσθέσω κάτι; Γιατί τα 10 ευρώ για τον Ελληνα οπαδό δεν πρέπει να παίζουν ρόλο ως απότιση φόρου τιμής για το Euro και για τους Ελληνες παίκτες τα 10 χιλιάδες ευρώ πρέπει να παίζουν ρόλο; Εχουν βγάλει λεφτά από τις ομάδες τους, το Euro, τους χορηγούς του Euro και τώρα θα βγάλουν κάτι παραπάνω από την πρόκριση στους τελικούς του 2008. Κανένας δεν κατηγόρησε τους παίκτες επειδή ασχολήθηκαν με τα χρήματα σε μια αποστολή εθνικού χαρακτήρα. Γιατί, λοιπόν, να κατηγορούνται οι φίλαθλοι; Επειδή οι παίκτες είναι επαγγελματίες; Δεν στέκει. Ή όλοι αντιμετωπίζουν τα ματς της Εθνικής υπεράνω χρημάτων ή όλοι έχουν το δικαίωμα να ασχολούνται με τα χρήματα, είτε είναι πριμ για τους παίκτες είτε τιμή εισιτηρίου για τους θεατές. Ιδιαίτερα όταν αυτοί που διοργανώνουν το ματς έχουν τη νοοτροπία αρπαχτής σε εταιρεία τηλεμάρκετινγκ.

Δεύτερον. Η ΕΠΟ προσπάθησε να ξεζουμίσει τους φιλάθλους εξαπατώντας τους. Ενώ είχε ανακοινωθεί ότι θα υπάρχουν εισιτήρια των 15 ευρώ, κάποια στιγμή πριν από το ματς στα εκδοτήρια έξω από το ΟΑΚΑ ανακοινώθηκε ότι τα φθηνά εισιτήρια είχαν εξαντληθεί και είχαν μείνει μόνο των 30 ευρώ. Οταν ο κόσμος άρχισε να φεύγει, κάποιος κατάλαβε ότι η πελατεία αντί να αγόραζε εισιτήρια των 30 θα λάκιζε. Και έδωσε γρήγορα την εντολή να ανακοινώσουν ότι εισιτήρια των 15 βρέθηκαν. Και ρωτάω εγώ με το φτωχό μου το μυαλό: λίγη ώρα πριν από την έναρξη του ματς πού βρέθηκαν τα φθηνά εισιτήρια; Και γιατί όλα ήταν της θύρας 34, που μέχρι εκείνη τη στιγμή ήταν κλειστή; Η απάντηση είναι ότι στην ΕΠΟ σκέφτηκαν πως όποιος είχε ανεβεί μέχρι το Μαρούσι θα έδινε το παραπάνω 15άρι. Οταν το σκεπτικό δεν δούλεψε, τα εισιτήρια της κλειστής 34 δόθηκαν στο κοινό και είναι ο λόγος που, επειδή δεν είχε προβλεφθεί να υπάρχει πορτιέρης, αναγκάστηκαν να τους βολέψουν στη θύρα 33, που ήταν ανοικτή. Τώρα αν αυτό δεν είναι νοοτροπία εταιρείας που τυπώνει ένα προσπέκτους με ένα προϊόν φθηνό, για να πας στο μαγαζί και να σου πουν ότι το προϊόν εξαντλήθηκε, αλλά υπάρχει κάτι άλλο στη διπλάσια τιμή, τι είναι; Μπορεί να είναι η νοοτροπία του μαγαζιού τουριστικών ειδών, που δεν ενδιαφέρεται για τον πελάτη επειδή δεν θα τον ξαναδεί. Τον οποίο όποτε τον συνάντησε του φέρθηκε τη μία φορά χειρότερα από την άλλη.

Τρίτον. Η ΕΠΟ αντιμετώπιζε πάντα τους φιλάθλους με τη νοοτροπία που κάποιοι ξέφτιλοι γκόμενοι αντιμετωπίζουν αυτές που τους καψουρεύτηκαν. Παρακαλετά όταν έχουν ξεμείνει. Με μαγκιά όταν είναι βολεμένοι. Πριν από πέντε χρόνια στο ματς με την Ισπανία στη Λεωφόρο έμπαινες στο γήπεδο με ένα εικοσάρικο και είχες και μια φανέλα δώρο. Πριν από τρία χρόνια, μετά το Euro, για να μπεις στο γήπεδο έπρεπε να αγοράσεις διαρκείας και να βάλεις μέσον για να το βρεις. Είχαν ανέβει τα έξοδα της ΕΠΟ; Φυσικά, όχι. Αντίθετα, είχαν ανέβει τα έσοδα. Η μόνη διαφορά ήταν ότι ενώ πριν από το Euro οι παράγοντες της Ομοσπονδίας παρακαλάγανε να πάρεις, μετά την «κούπα», βλέποντας ότι ο κόσμος έψαχνε και δεν έβρισκε, σήκωσαν τις τιμές. Είναι η αρχή της προσφοράς και της ζήτησης, ακρογωνιαίος λίθος του καπιταλισμού και της επιχειρηματικότητας. Αλλά όταν η ΕΠΟ βλέπει τους φιλάθλους ως πελάτες, γιατί οι φίλαθλοι πρέπει να βλέπουν την ΕΠΟ σαν ευαγές ίδρυμα; Ενα ακόμα στοιχείο για το πώς βλέπει η ΕΠΟ τον κόσμο είναι η επιλογή των γηπέδων. Σε 10 γήπεδα είχε παίξει η Εθνική του Ρεχάγκελ και στο ΟΑΚΑ έπαιξε όταν το ματς ήταν εύκολο και η πρόκριση σχεδόν εξασφαλισμένη. Με ποια αναίδεια, λοιπόν, χιλίων πιθήκων από την ΕΠΟ απαιτούσαν από τους φιλάθλους να γεμίσουν το ΟΑΚΑ επειδή χρειάζονταν φράγκα, όταν είχαν κάνει το προηγούμενο εντός έδρας ματς στην Κρήτη, αδιαφορώντας για όσους είχαν πληρώσει διαρκείας, αλλά και με την Τουρκία στο Καραϊσκάκη, αποκλείοντας χιλιάδες κόσμου που ήθελε να δει το ματς; Χωρίς καμία τύψη. Οπως γίνεται με κάθε επιχείρηση που αντικείμενο έχει μόνο το κέρδος.

Η ΕΠΟ πουλάει ιδεολογία, όπως άλλοι πουλάνε σεξ ή μανταλάκια. Ακόμα και στο θέμα της ασφάλειας των αγώνων τα μέτρα είναι μόνο για το θεαθήναι. Τα τσεκ στα εισιτήρια γίνονται μόνο για τα μάτια του κόσμου και ενώ ζητείται η ταυτότητα δεν ελέγχεται η ταυτοπροσωπία με τον κάτοχο του εισιτηρίου. Οπως, επίσης, είναι αναπόφευκτο τα επεισόδια με την Τουρκία να επαναληφθούν. Κανένας από αυτούς που τα προκάλεσαν δεν συνελήφθη, δίνοντας τη βεβαιότητα ότι, αν τα επαναλάβουν, θα μείνουν ατιμώρητοι.