Με το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Κάθε μετακόμιση είναι σαν ταξίδι σε κόσμους πολιτισμικής αρμονίας και επιστημονικής φαντασίας. Καταλαβαίνεις ότι πραγματικά υπάρχουν άγνωστες υπάρξεις που κινούνται μέσα στο σκοτάδι και τρώνε τις κάλτσες από το πλυντήριο αφήνοντας τα ζευγάρια μονά και πως ο Βούλγαρος και ο Αλβανός μεταφορέας κάποια στιγμή θα αφομοιωθούν στην ελληνική κοινωνία, κυρίως όταν θα έχουν καταλάβει ότι δεν χρειαζόμαστε πλουσιότερο λεξιλόγιο από τις 200 λέξεις και το «μαλάκας».

Επίσης, μια μετακόμιση σου επιτρέπει να παίξεις τον Αγιο Αντώνιο όταν δοκιμάζεται από τον πειρασμό. Αγιος: «Θέλω να ζήσω μια πιο απλή ζωή. Θέλω να απαλλαγώ από τα επίγεια αγαθά, που στην πραγματικότητα αλυσοδένουν την ψυχή. Γιατί στο διάολο κουβαλάω το παντελόνι με τους 40 πόντους καμπάνα και το patchwork που έχω να το φορέσω από τότε που η τηλεόραση ήτανε μαυρόασπρη και οι κιλότες ροζ;». Πειρασμός: «Μην το πετάς αυτό το παντελόνι. Σε μερικές μέρες θα έχεις χάσει τα 36 κιλά που πήρες από την τελευταία φορά που το φόρεσες. Και πού 'σαι, άγιε. Του χρόνου άκουσα ότι θα είναι ξανά στη μόδα η καμπάνα». Αγιος: «Εντάξει, δεν πιάνει χώρο. Θα το πακετάρω και θα το κρατήσω. Αλλά αυτό το ποδήλατο που το κουβαλάω δύο δεκαετίες να μην το αφήσω στη γωνία, να το βρει ένα παιδάκι να χαρεί;». Πειρασμός: «Είσαι ασυνείδητος, άγιε; Και αν το παιδάκι έχει ατύχημα και σκοτωθεί; Δεν θα το έχεις κρίμα στον λαιμό σου; Εκτός του ότι με το που θα χάσεις τα 36 κιλά θα μπορείς με το ποδήλατο να κάνεις τον γύρο της Ελλάδας». Αγιος: «Αλλά το καλάμι του ψαρέματος...». Σε πέντε μεταφορές την τελευταία δεκαετία το μόνο που κατάφερα να πετάξω ήταν κάτι διαφημιστικά του Praktiker και λίγο βούτυρο Κερκύρας.

Κάθε νέο σπίτι κρύβει και μυστικά. Το καινούργιο που μετακόμισα έχει μπιντέ. Αμφιβάλλω ότι υπάρχει γυναίκα κάτω από τα 70 που έχει χρησιμοποιήσει μπιντέ και είμαι βέβαιος ότι ο τελευταίος άντρας που χρησιμοποίησε μπιντέ είχε την απαίτηση από τους φίλους του να τον φωνάζουν στο κότερο Τζέλα. Επίσης, μου είναι αδύνατον να φανταστώ τον εαυτό μου καθισμένο σε μπιντέ, εκτός αν φοράω κρεατί κομπινεζόν και παίζω τη Μαντάμ Ορτάνς στον Αλέξη Ζορμπά. Ενα άλλο στοιχείο που πάντα με ανησυχεί στο καινούργιο σπίτι είναι το κουδούνι. Αντίθετα με τις ταινίες του Χόλιγουντ, που μια γλυκιά μουσική ακούγεται για να πάει ο πρωταγωνιστής στην πόρτα και να αντικρίσει την Τζένιφερ Λόπεζ που έχει κάνει λάθος όροφο, σε όποιο σπίτι έχω μείνει ο ήχος του κουδουνιού έπαιζε ανάμεσα στον ήχο των σειρήνων όταν οι κομάντος κάνουν την επιδρομή στα «Κανόνια του Ναβαρόνε» και τον ήχο των δεινοσαύρων στο «Τζουράσικ Παρκ» όταν χλαπακιάζουν τον χοντρό.

Στους γείτονες ήμουν πάντα τυχερός. Τελευταία γειτόνισσά μου και ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος που έμενα ήταν μία κυρία που έπασχε από προχωρημένο Αλτσχάιμερ. Μία κατάσταση που είχε τα καλά της, όταν κάθε μέρα η σχέση μας ξαναγεννιόταν: «Καλημέρα σας, πού μένετε;». «Στο διπλανό διαμέρισμα». «Και πότε ήρθατε;». «Πριν από ενάμιση χρόνο». «Και πώς λένε τον σκύλο σας;». «Μαριγώ». «Αγόρι ή κορίτσι;». «Κορίτσι». «Και πού είπατε ότι μένετε;». Αλλά είχε και τα κακά της. Οπως το βράδυ που η ίδια κυρία κλειδώθηκε απ' έξω από το διαμέρισμα. Πέντε φορές σε ένα βράδυ, αρχίζοντας στη μία και τελειώνοντας τεσσερισήμισι το πρωί.

Κάθε μεταφορά είναι και μια νέα αρχή και η απόφαση που έχω πάρει είναι ότι ο παλιός Πανούτσος με την κοιλιά να σκεπάζει το κουμπί του τζιν και τις ξεχειλωμένες τιράντες να χαϊδεύουν απαλά τις ερεθισμένες θηλές του, σαν πρωταγωνίστρια νουβέλας Ελληνίδας ανορεξικής σαραντάρας, τελείωσε. Ετοιμαστείτε για έναν Πανούτσο μοντελάκι. Και σαν πηγή έμπνευσης δημοσιεύω φωτογραφίες των πιο κομψά ντυμένων ανθρώπων του ποδοσφαίρου μας.