Στο γήπεδο εκ προοιμίου συνειδητοποιημένοι... (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Επειδή δεν μου έρχεται πολύ εύκολο να φανταστώ Αγγλους να παρακαλούν Αγγλους να πάνε σήμερα στο (νέο) «Ουέμπλεϊ» για το ματς με την Εσθονία, ούτ' Ιταλούς να κάνουν εκκλήσεις σε Ιταλούς να γεμίσουν απόψε το «Μαράσι» με τη Γεωργία, άλλο τόσο ανάγω στη σφαίρα του αδιανόητου Ελληνες να λένε σε Ελληνες ελάτε στο γήπεδο. Το θεωρώ άδικο, επειδή ακούγεται απαξιωτικό, για την Εθνική.

Γι' αυτή την Εθνική. Στον προτελευταίο εντός έδρας σταθμό, καθ' οδόν προς την επιβεβαίωση του πρωτοφανούς επιτεύγματος να κερδίζει τη συμμετοχή σε δύο σερί (Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος ή ό,τι άλλο) διοργανώσεις. Δεν έχει ξαναγίνει. Είναι, ακριβώς, ό,τι για δεκαετίες μας έλειπε: Οχι η διάττουσα, μία φορά στο τόσο, πρόκριση. Η αλυσιδωτή παρουσία.

Δεν βάζω, καν, στην εξίσωση το τρόπαιο του «Ντα Λουζ». Το επίτευγμα θα ήταν επίτευγμα, η αλυσιδωτή παρουσία, και τρεις ήττες να είχε υποστεί το 2004 η ομάδα στην Πορτογαλία. Οποιος το συνειδητοποιεί, έχει καλώς. Οποιος δεν καταλαβαίνει, πάλι έχει καλώς. Οι μεν, στο γήπεδο το βράδυ. Οι δε, στον φυσικό χώρο τους. Στα καφενεία, με τους Γιακουμάτους και τους Τραγάκηδες.

Εδώ μας αφορούν όσοι θα 'ναι, συνειδητοποιημένοι, στο γήπεδο. Με την ελπίδα ότι (αφού η «SportDay» τα καλύτερα ρεκόρ κυκλοφορίας μες στην εβδομάδα τα κάνει, παραδοσιακά, Σάββατο) πολλοί βραδινοί θεατές είναι συγχρόνως και πρωινοί ή μεσημεριανοί αναγνώστες, ευκαιρία για δύο υπομνήσεις.

Μία, ότι εάν δείτε στο Ολυμπιακό Στάδιο Βόσνιους να πυροδοτούν καπνογόνα και να συνθηματολογούν στη μητρική γλώσσα τους, δεν θα 'ναι για να μας... προκαλέσουν. Ούτε (μας) βρίζουν! Το πράττουν, αδιαφόρως πώς κυλά ο αγώνας. Σαν διαδήλωση αντιπολίτευσης εναντίον της ομοσπονδίας τους. Τα ανάβουν, τα πετούν, προξενούν την προσωρινή διακοπή της αναμέτρησης και φεύγουν. Εκκεντρικό, ίσως. Αλλ' αυτό είναι.

Υποτίθεται, φυσικά, ότι ο έλεγχος στις εισόδους του ΟΑΚΑ θα 'ναι ενδελεχής. Η κοινή πείρα διδάσκει να μη βασιστούμε σ' αυτό. Το ασφαλές είναι, εφόσον συμβούν τέτοια, ν' αδιαφορήσουμε. Τα 'καναν στη Νορβηγία, τα 'καναν στην Ουγγαρία, δεν στρέφονται εναντίον των ντόπιων, είναι τα εσωτερικά τους. Επίσης ωφέλιμο είναι να θυμόμαστε πως, πειθαρχικά, μετά τις ανοησίες στο 1-4 με την Τουρκία... είμαστε έξω, κατ' ουσίαν, με εγγύηση. Οπως θα 'ναι και οι Τούρκοι την Τετάρτη. Ας μεριμνήσουμε η εγγύηση να μηn καταπέσει. Και μας βάλουν μέσα!

Υπόμνηση νούμερο δύο, ότι στις εννέα και μισή θα 'ναι έντεκα από δω, έντεκα από κει, ένας διαιτητής στη μέση και το 0-0 στο ταμπλό. Ο αντίπαλος έρχεται εντελώς αστάθμητος. Μεγαλώνει εναντίον των μεγάλων. Μικραίνει εναντίον των μικρών. Και το σκάουτινγκ είναι, στην πράξη, αδύνατον.

Οχι μόνον διότι, λόγω του αλλοπρόσαλλου, δεν ξέρεις ποια αγωνιστική συμπεριφορά να περιμένεις. Επιπλέον, δεν ξέρεις ούτε... ποιους ποδοσφαιριστές, έτσι όπως τους αλλάζουν από πρόσκληση σε πρόσκληση, να περιμένεις. Είναι θέμα τύχης, να δουν οι δικοί μας διεθνείς το... σωστό βίντεο! Εχω μπροστά μου τη λίστα των 18 παικτών της Βοσνίας/Ερζεγοβίνης στο 0-4 της Ζένιτσα (με την Ελλάδα) πέρυσι. Εχω και τη λίστα αυτών που ήλθαν χθες βράδυ στην Αθήνα. Τα κοινά ονόματα, στις δύο λίστες, είναι μονάχα τρία.

Δεκαπέντε διαφορετικοί, με μόλις ένα χρόνο να έχει μεσολαβήσει, είναι εξωφρενικά πολλοί. Κάποτε, τα κάναμε κι εμείς (σε παλαιότερες δεκαετίες) αυτά. Να 'ναι η Εθνική κέντρο διερχομένων, με πόρτες σαν τις περιστρεφόμενες στις εισόδους-εξόδους των ξενοδοχείων. Τα κάναμε και κυκλοφορούσαμε στην Ευρώπη σαν δημόσιος κίνδυνος! Ικανοί, στη μία βραδιά, να χαλάμε τα πάρτι των άλλων. Οχι, όμως, εις θέσιν να φτιάξουμε ένα (ωραίο) δικό μας.

Οι Βόσνιοι τέτοιοι είναι. Σαν Ελληνες μπαλαδόροι του '70 ή του '80. Απείθαρχοι, ασταθείς, ανοργάνωτοι, αναξιόπιστοι. Αλλά, πάλι, μπαλαδόροι. Από πουθενά δεν προκύπτει εγγύηση ότι το ματς απόψε θα 'ναι (και για μας, όπως εκ προοιμίου είναι γι' αυτούς) ξέγνοιαστο.