Μία πρόκληση για τη Σούπερ Λίγκα (SportDay / Χρίστος Χαραλαμπόπουλος)

Πολλές φορές και με διαφορετικούς τρόπους ανά περίπτωση γίνομαι αποδέκτης μιας συγκεκριμένης παρατήρησης, ή μάλλον ενός συγκεκριμένου παραπόνου, από ανθρώπους που αγαπούν το ποδόσφαιρο αλλά πηγαίνουν αραιά και πού στο γήπεδο. Και αυτό το παράπονο αφορά στην πολύ χαμηλή ποιότητα του ελληνικού πρωταθλήματος. Μία γκρίνια που, συχνά, υπογραμμίζεται και από το επιχείρημα ότι, βλέποντας κάποιος στιγμιότυπα από ξένα πρωταθλήματα, απογοητεύεται περισσότερο. Αλλά για ποια ξένα πρωταθλήματα μιλάμε; Το αγγλικό; Το ισπανικό; Το ιταλικό, το γερμανικό ή το γαλλικό; Κανένα από αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με το ελληνικό ή μάλλον για να το γράψω σωστότερα, αυτά τα πρωταθλήματα δεν πρόκειται ποτέ -ή τουλάχιστον όχι μέσα στον χρονικό ορίζοντα μιας δεκαετίας- να τα πλησιάσει το ελληνικό.

Οπότε, η όποια σύγκριση είναι τουλάχιστον ατυχής. Με τα άλλα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, με την εξαίρεση του ολλανδικού, οι διαφορές δεν είναι και τόσο μεγάλες. Ούτε κι εκεί παίζεται κάποιο ποδόσφαιρο ποιότητας, με τη διαφορά ότι οι άνθρωποι δεν έχουν μεγάλες απαιτήσεις. Εδώ, παραδόξως, έχουμε την εντύπωση ότι η ποιότητα του ποδοσφαίρου θα βελτιωθεί μόνο αν έρθουν μεγάλοι ξένοι ποδοσφαιριστές. Ποδοσφαιριστές που δεν έρχονται επειδή οι πρόεδροι δεν βάζουν το χέρι στην τσέπη. Αυτή είναι η αιτία, την εντοπίσαμε και καθαρίσαμε.

Τώρα, γιατί οι μεγάλοι ξένοι πρέπει να έρθουν εδώ και να μην πάνε κάπου αλλού όπου οι συνθήκες είναι πολύ καλύτερες, η αγορά πολύ μεγαλύτερη όπως και η προβολή, αυτό δεν το έχω καταλάβει. Εντάξει, έχουμε μία όμορφη χώρα, αλλά δεν καλούμε τους ξένους ποδοσφαιριστές εδώ για να κάνουν τουρισμό. (Αλλά και τουρισμό να κάνουν, μπορεί να το μετανιώσουν αφού είμαστε ακριβός τουριστικός προορισμός). Οπως, επίσης, δεν βλέπω να υπάρχουν στην Ελλάδα και πολλοί πρόεδροι που έχουν τόσο βαθιά τσέπη για να βάλουν μέσα της το χέρι τους. Μόνο δύο, υπάρχουν, άντε τρεις μαζί με τον Ντέμη, που εκπροσωπεί ένα διαφορετικό μοντέλο διοίκησης.

Οι υπόλοιποι για να ελπίζουν πρέπει να βασιστούν στα φυτώρια, το καλό σκάουτινγκ στις ξένες αγορές και την... τύχη. Βέβαια, σκέφτομαι και το άλλο ενδεχόμενο. Γιατί οι πρόεδροι που μπορούν να μπουν στον κόπο να κάνουν τις μεγάλες μεταγραφές να τις πραγματοποιήσουν; Πόσο σημαντικό είναι γι’ αυτούς και τους οπαδούς των συλλόγων τους να επιβεβαιωθούν υποτάσσοντας με άνεση ή και με πολλά γκολ πολύ πιο αδύνατους αντιπάλους ή να «καθαρίσουν» σε τέσσερα παιχνίδια όσα είναι τα ντέρμπι;

Φοβάμαι ότι αν η Super League δεν ασχοληθεί σοβαρά με το ελληνικό πρωτάθλημα -και σε βάθος που έχει να κάνει και με άλλα ζητήματα εκτός από την ανεύρεση χορηγών- τότε η καμπύλη ενδιαφέροντος των φιλάθλων θα αρχίσει να πέφτει. Αν το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν γίνει περισσότερο εξωστρεφές, με την έννοια ότι οι ομάδες που βγαίνουν στην Ευρώπη πρέπει να ενδιαφέρονται -και φυσικά να έχουν δουλέψει- ΚΑΙ για την ευρωπαϊκή διάκριση, τότε θα παρακολουθούμε μία κούρσα δύο ή τριών αλόγων με τους υπόλοιπους σε ρόλο κομπάρσου.

Εναν ρόλο στον οποίο κάποιοι ενδεχομένως να έχουν τρεις, τέσσερις ατάκες περισσότερες από τους υπόλοιπους, Οι καλές παραστάσεις, όμως, δεν κρίνονται από τους κομπάρσους, που έχοντας περιορισμένο χρόνο -και δυνατότητες- συμμετοχής στη δράση, έχουν και τις λιγότερες ευθύνες για τη μέτρια ή κακή ποιότητα της παράστασης.

Αυτό που θα διαφοροποιήσει την εικόνα είναι η σταδιακή -και με υπεύθυνο τρόπο- αλλαγή της φυσιογνωμίας των ομάδων, που ή πρέπει να το κατανοήσουν ότι το πρωτάθλημα της Super League απευθύνεται σε αθλητικές επιχειρήσεις ή θα πρέπει να γυρίσουν στον κόσμο του ερασιτεχνισμού μέχρι να ετοιμαστούν για το μεγάλο άλμα. Είτε μας αρέσει -που δεν μας αρέσει- είτε όχι, τα «γονίδια ποιότητας» του ελληνικού πρωταθλήματος είναι σε κακή κατάσταση. Και για να αλλάξει αυτό το πράγμα, (δεν γράφω η ΕΠΟ για λόγους που όλοι γνωρίζουμε) πρέπει η Super League να κερδίσει την εμπιστοσύνη των Ελλήνων φιλάθλων. Αυτή είναι η υπ' αριθμόν ένα πρόκληση. Μπορεί να την αντιμετωπίσει;

Για την επιλογή του ΟΑΚΑ

Η επιλογή του Ολυμπιακού σταδίου ως έδρα της εθνικής για τα εναπομείναντα παιχνίδια του ομίλου για τα προκριματικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος 2008 είναι λάθος. Από ένα καθαρά ποδοσφαιρικό γήπεδο, όπως το «Γ. Καραϊσκάκης» με όλα τα υπέρ που έχει, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την ατμόσφαιρα, οι ποδοσφαιριστές της εθνικής θα αγωνιστούν σε ένα αχανές γήπεδο που δεν είναι «ποδοσφαιρικό» διότι μεσολαβεί ο στίβος και το οποίο ακόμα και με 40 χιλιάδες θεατές μοιάζει μισογεμάτο και «παγωμένο». Ενα τέτοιο γήπεδο γεμίζει δύσκολα, πόσω μάλλον όταν το παιχνίδι έχει οριστεί για τις 9:30 το βράδυ του Σαββάτου, που πολύ δύσκολα θα θυσιάσουν νέα παιδιά για να στηρίξουν την εθνική.

Ακόμα και η τιμολογιακή πολιτική των εισιτηρίων είναι αποτρεπτική. Ενας πατέρας με το παιδί του θα πληρώσει τουλάχιστον 60 ευρώ, όσα και ένα ζευγάρι, που δεν θα το κατηγορήσω καθόλου αν επιλέξει να πάει να δει τον Καζάκο με 50 ευρώ στο έργο του Α. Μίλερ «ήταν όλοι τους παιδιά μου». Είπαμε, την αγαπάμε την εθνική, αλλά, ρε παιδί μου, 60 ευρώ είναι χρήματα που για όσους δεν κερδίζουν όσα οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές είναι πολλά. Το ΟΑΚΑ είναι κακή επιλογή και κάποιος πρέπει να αναλάβει την ευθύνη.