Ο Ζαγοράκης, ο Ρόμπαξ και τα «κοράκια» (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Στην ΠΑΟΚτσήδικη πιάτσα της Θεσσαλονίκης κυκλοφορούν (πιστεύω από όσους είχαν ασχοληθεί με τον ΠΑΟΚ πριν από τον Ζαγοράκη) δύο σενάρια. Το πρώτο είναι ότι πίσω από τον «Ζαγόρ» υπάρχει ο Βασίλης Γκαγκάτσης, που θέλει να πάρει τον ΠΑΟΚ όταν και εφόσον φύγει από την ΕΠΟ. Το δεύτερο, ότι οι άνθρωποι που είναι δίπλα στον Θοδωρή αυτή τη στιγμή ποντάρουν στη δημοφιλία του παίκτη, ώστε να υποχρεωθεί το κράτος να προκρίνει κάποια λύση ειδικής εκκαθάρισης με ειδικό νόμο (πρακτικές που επέτρεψαν την ίδρυση του Νέου Πανιωνίου κ.λπ.) και να πάρουν το μαγαζί καθαρό και τζάμπα, χωρίς να πληρώσουν τίποτα για μετοχές. Ολα αυτά κυκλοφορούν στους επιχειρηματικούς κύκλους της πόλης, φτάνουν στ' αυτιά ακόμα και πολιτικών και είναι ο βασικός λόγος που το εγχείρημα του Ζαγοράκη αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση με δυσπιστία.

Ρόμπαξ

Πρόκειται για μπούρδες όμορφα διοχετευμένες, που δυστυχώς βρίσκουν αποδέκτες. Στη Σαλονίκη υπάρχουν αρκετοί που έχουν στα χέρια τους μετοχές της ομάδας και αρκετοί που εμφανίζονται ως πιστωτές της ΠΑΕ με βεβαιωμένες καταχωρίσεις στα λογιστικά βιβλία ή κατέχοντας επιταγές. Αυτοί κυρίως πιστεύουν ότι κάποια στιγμή θα εμφανιστεί ο βαθύπλουτος επιχειρηματίας, ας πούμε ο Ρόμπαξ, που θα τους πληρώσει μέχρι δεκάρας για να αποκτήσει την κυριότητα της ΠΑΕ. Ολοι αυτοί έχουν καταπιεί αμάσητο ένα παραμύθι που κυκλοφορεί χρόνια, σύμφωνα με το οποίο ο ΠΑΟΚ περιγράφεται ως μαγαζί-γωνία με τεράστια δυναμική. Μαγαζί-γωνία βουτηγμένο στα χρέη δεν υπάρχει, αλλά σημασία δεν έχει τι πιστεύω εγώ? σημασία έχει τι πιστεύουν τα «κοράκια» που προσδοκούν την έλευση του Ρόμπαξ. Σημειωτέον, αυτά τα «κοράκια» δεν ήθελαν να ακούν για είσοδο του ΠΑΟΚ στο άρθρο 44 (γιατί θα έπρεπε να παραιτηθούν από τα χρέη της ΠΑΕ προς το πρόσωπό τους και άρα θα έχαναν τα όποια χρήματα ο ΠΑΟΚ λογιστικά τους οφείλει) και μπλόκαραν και την είσοδο της ΠΑΕ στον νόμο Βενιζέλου. Τότε, στον νόμο-φωτογραφία για ειδική εκκαθάριση (με ταυτόχρονη έκδοση νέου ΑΦΜ), μπήκε μόνο η ΚΑΕ, γιατί οι μέτοχοι της ποδοσφαιρικής ομάδας δεν ήθελαν να ακυρωθεί η υπόσταση της εταιρείας και να χάσουν τις μετοχές τους.

Αλήθεια

Η απλή αλήθεια είναι ότι ο ΠΑΟΚ δεν καθάρισε τα χρόνια των ευεργετικών διατάξεων του Θεσσαλονικάρχη «Μπένι», γιατί οι ίδιοι οι εμπλεκόμενοι παράγοντές του δεν το ήθελαν, από φόβο μήπως χάσουν χρήματα που ίσως μια μέρα πάρουν! Αν αύριο το κράτος τολμούσε ένα τέτοιου είδους νομικό σκάρφισμα, πάλι οι κάτοχοι των μετοχών του ΠΑΟΚ θα μπλόκαραν τη διαδικασία ως έχοντες νόμιμο συμφέρον. Αυτοί οι μέτοχοι που υπάρχουν για να συντηρούν την κατάσταση είναι η σημερινή μεγάλη πληγή του ΠΑΟΚ και είναι πιο μεγάλη πληγή και από τα χρέη του. Αυτοί άλλωστε τα δημιούργησαν: ο ΠΑΟΚ από το 2001 έως το 2006 δεν πλήρωνε τίποτα στο Δημόσιο και δεν είχε ελεγχθεί ποτέ.

Σκηνικό

Φυσικά γι' αυτή τη σκοτεινή περίοδο ο τελευταίος που μπορεί να φέρει ευθύνη είναι ο Ζαγοράκης. Το ευεργετικό για τον ΠΑΟΚ από την προεδρία του Ζαγοράκη είναι ότι έχει ξεκαθαρίσει το σκηνικό: το πρόβλημα του ΠΑΟΚ είναι τα χρέη του και οι άνθρωποι που τα δημιούργησαν και σήμερα κρύβονται πίσω από την κουρτίνα, παριστάνοντας τους πιστωτές που αγωνιούν ή τους μετόχους που «καίγονται» για το μέλλον της ομάδας και φοβούνται μήπως ξαφνικά εμφανιστεί πίσω από τον Θοδωρή ο κουμπάρος Γκαγκάτσης. Οποιος θέλει να βοηθήσει τον «Ζαγόρ» πρέπει να σκεφτεί μια λύση, με την οποία να αντιμετωπίζονται δραστικά και τα χρέη και οι πονηροί, αλλιώς λύση επί της ουσίας δεν θα υπάρξει.

Δεδομένα

Ποια μπορεί να είναι μια τέτοια λύση; Ας δούμε τα δεδομένα. Ρόμπαξ που να βάλει 35 εκατ. ευρώ δεν υπάρχει. Η θέληση από το κράτος δεν μοιάζει να λείπει, κανείς όμως δεν φαίνεται και να παίρνει κατά γράμμα τις όποιες απαιτήσεις του «Ζαγόρ» και η απόδειξη είναι η ρύθμιση του Ορφανού: έγινε, αλλά όχι με τους όρους που η διοίκηση του ΠΑΟΚ επιθυμούσε. Τι απομένει; Νομίζω να βρει ο Ζαγοράκης έναν καλό δικηγόρο, που να ψάξει και τις τρύπες που υπάρχουν στον νόμο περί ειδικών εκκαθαρίσεων και να εξετάσει τα προηγούμενα που έχουν βρει εφαρμογή στον θαυμαστό κόσμο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Θα φέρω ένα παράδειγμα: επί Ορφανού είχε ψηφιστεί ένα άρθρο στον αθλητικό νόμο, που έλεγε ότι ερασιτεχνικές ομάδες μπορεί να παίρνουν μέρος στη Γ' Εθνική Κατηγορία χωρίς να μετεξελιχθούν σε ΠΑΕ ή ΤΑΠ. Η ΕΠΟ επικαλέστηκε το αυτοδιοίκητο και δεν το εφάρμοσε, αλλά το νομοθέτημα υπάρχει. Αν ο Ιωαννίδης πίεζε να ισχύσει για όλες τις κατηγορίες, θα μπορούσε η ΠΑΕ ΠΑΟΚ να διαλυθεί και ο Ερασιτέχνης ΠΑΟΚ να παίζει κανονικά στη Σούπερ Λίγκα μέχρι να αποκτήσει ξανά υπόσταση ανώνυμης εταιρείας! Μην πει κάποιος ότι αυτό μετά θα μπορούσαν να το κάνουν όλοι: το «κόλπο» για να γίνει χρειάζεται τη βοήθεια του Ερασιτέχνη και σχεδόν όλες οι ΠΑΕ με τα ερασιτεχνικά σωματεία από τα οποία προέρχονται έχουν άθλιες σχέσεις!

Επιτελείο

Η άλλη λύση είναι απλούστερη. Συνένωση με τον Αγροτικό Αστέρα και ίδρυση ενός νέου σωματείου που θα λέγεται ΠΑΟΚ 2008 στα πρότυπα του «γάμου» Ολυμπιακού Βόλου-Κασσάνδρας. Αν ανέβαινε και στη Σούπερ Λίγκα ο Αστέρας, αυτό θα ήταν πανεύκολο, το θέμα είναι τι κάνουμε τώρα. Φτιάχνουμε πρώτα απ’ όλα ένα σκληρό νομικό επιτελείο, λέω εγώ.


Πάρε θέση

Πιο πολύ και από την αμηχανία των Ελλήνων παραγόντων του στίβου (αλλά και των παραγόντων του ελληνικού αθλητισμού γενικότερα), μου κάνει εντύπωση η σιωπή της Κατερίνας Θάνου για το θέμα που προέκυψε με το «δηλητηριασμένο» μετάλλιο της Μάριον Τζόουνς. Ολες αυτές τις μέρες δεν έχω διαβάσει καμία δήλωση της Ελληνίδας πρωταθλήτριας? υποθέτω ότι παρακολουθεί τις εξελίξεις και κάποια στιγμή θα τοποθετηθεί. Ελπίζω να μιλήσει αυτοπροσώπως και όχι μέσω δικηγόρων της, όπως έκανε τον Αύγουστο του 2004, όταν είχε εκείνο το μοναδικό ατύχημα με το μηχανάκι του Κώστα Κεντέρη. Εκείνη τη σιωπή θα μπορούσα και να την καταλάβω, όταν δεν έχεις να πεις τίποτα, είναι προτιμότερο να μη μιλάς. Την τωρινή σιωπή της όμως, όχι. Αθλητισμός δεν σημαίνει μόνο ρεκόρ, επιτυχίες, νίκες και διακρίσεις. Ολα αυτά, χωρίς ήθος, δεν σημαίνουν τίποτα.

Η Τζόουνς και η Θάνου πήραν μέρος σε μια αποδεδειγμένα δηλητηριασμένη κούρσα. Από αυτή αποκλείστηκαν σίγουρα αθλήτριες των οποίων η φαρμακωμένη Τζόουνς πήρε τη θέση, κερδίζοντάς τες στα προκριματικά, τα προημιτελικά και τα τελικά. Θα ήταν υπερβολή να ζητούσαμε από τη Θάνου να απαιτήσει την κατάργηση του συγκεκριμένου αγώνα από την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, όμως μια δήλωση ότι δεν θέλει το μετάλλιο μιας δύστυχης κλέφτρας μπορεί να την κάνει. Κυρίως γιατί θα έστελνε μήνυμα στα παιδάκια όλου του κόσμου ότι η πρωτιά και η κατάκτηση ενός μεταλλίου δεν είναι αυτοσκοπός.

Ο αθλητισμός δεν σημαίνει επικράτηση, σημαίνει ζωή. Η Θάνου, αρνούμενη μια πρωτιά που κατακτήθηκε από μια αθλήτρια που για να φτάσει σε αυτή στηρίχθηκε σε φάρμακα, θα έδινε ένα μικρό, αλλά αρκετά συμβολικό χτύπημα στην ίδια την παγκόσμια λογική του ντόπινγκ. Το ντόπινγκ στηρίζεται κυρίως στην ανάγκη των αθλητών να γίνουν υπεράνθρωποι και να πρωταγωνιστήσουν, συντρίβοντας αντιπάλους. Η άρνηση ενός «δηλητηριασμένου» μεταλλίου δεν υποτιμά καμία προσπάθεια, αλλά βάζει την ιστορία στην αληθινή της βάση: θα σήμαινε ότι το να βγεις πρώτος έτσι, δεν αξίζει τίποτα.

Το ντόπινγκ είναι οργανωμένο έγκλημα, είναι όμως κι ένα βαθιά παιδαγωγικό ζήτημα. Οσο μεγαλώνουμε τα παιδιά μας διδάσκοντάς τους ότι αξία έχει μόνο η πρωτιά, χωρίς να τολμάμε να τους πούμε ότι η ανήθικη πρωτιά είναι ντροπή για τον αθλητή, θα βλέπουμε χάπια να κυκλοφορούν σε προπονητήρια. Η ιστορία της Τζόουνς προσφέρεται για να προκύψει μια διδακτική ιστορία, που θα έχει συμπέρασμα ότι ο πρώτος, αν είναι κλέφτης και φαρμακωμένος, είναι ένα τίποτα, του οποίου το μετάλλιο δεν το θέλει κανένας.