Τέρμα η δόξα. Κι από χρήμα... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Κυνικά κατηγορηματικός ήταν ο αξιότιμος κύριος Τσάρλι Γουέλς: «Οι αθλητές είναι υπηρέτες ενός σόου και υποχρεούνται να κάνουν ό,τι τους ζητήσουν εκείνοι που πληρώνουν». Ποιος ήταν ο Τσάρλι Γουέλς; Ο ατζέντης της Μάριον Τζόουνς. Πότε τα εκστόμισε αυτά; Λίγες ημέρες αφότου έληξαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Σίδνεϊ. Τότε, πριν καλά καλά προλάβει να πάρει ανάσα, η «υπηρέτρια του σόου» πελάτισσά του ταξίδεψε με ειδικά ναυλωμένο τσάρτερ από το Σίδνεϊ στο Κατάρ. Για να κάνει το «νούμερό της» σε Γκραν Πρι της IAAF.

Η Τζόουνς δεν ήταν η μόνη. Μια ντουζίνα «χρυσών» Ολυμπιονικών έκανε το διάρκειας 21 ωρών ταξίδι για το Καταρ-αμένο σόου. Πολλοί, τότε, άρχιζαν να προβληματίζονται (!) για το κατά πόσο όλα αυτά απειλούν (;) να εξωθήσουν τους αθλητές στα αναβολικά. Οσοι όμως δεν επιθυμούσαν να κρυφτούν πίσω από το δάχτυλό τους καταλάβαιναν πως η όλη υπόθεση δεν επιδέχεται «ίσως» και εικασίες για... μελλοντικούς κινδύνους. Τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια;

Η συμμετοχή της Μάριον Τζόουνς στο σόου έληξε με λυγμούς, αλλά μόνο αφελείς θα έλεγαν πως «τους ήρθε κεραμίδα στο κεφάλι». Απλώς επιβεβαιώθηκε και επισήμως ότι η γάτα έκανε νιάου νιάου. Ο κατακλυσμός των τίτλων περί «ομολογίας-σοκ» συντονίζεται με τα δημοσιογραφικά κλισέ, όχι με την πραγματικότητα. Η οδύνη της Μάριον δεν απορρέει μόνο από το ηθικό πλήγμα και την καταρράκωση του μύθου της. Αν πιστέψουμε τους «Los Angeles Times», η Τζόουνς έχει ξοδέψει απίστευτα ποσά σε αμοιβές δικηγόρων, μένοντας με 2.000 δολάρια στον τραπεζικό λογαριασμό της. Ακόμα κι αν υπερβάλλει η εφημερίδα, η σημειολογία διατηρείται: τα «αφεντικά» του σόου ως αποζημίωση για τη σωματική φθορά υπόσχονται στους «υπηρέτες» χρήμα και δόξα. Ενίοτε, όμως, χάνονται αμφότερα.

Εν αντιθέσει προς τους λυγμούς του «ληγμένου» ειδώλου, τα όποια δάκρυα των ταγών του σόου φαντάζουν κροκοδείλια. Υποκριτικές και απατηλές ηχούν και οι διαβεβαιώσεις πως η «κάθαρση» θα συνεχιστεί «μέχρι τέλους». Ας επιτραπεί στον γράφοντα να θυμηθεί και να θυμίσει ένα απόσπασμα κάποιου σημειώματός του στη «SportDay» –από τα ελάχιστα «ηλικίας» άνω του έτους που έχει κρατήσει στο αρχείο του. Τον Δεκέμβριο του 2005, όταν το Ανώτατο Δικαστήριο της Λωζάννης επέβαλε διετή αποκλεισμό στον Τιμ Μοντγκόμερι, έγραφα: «Κάλιο τέσσερις και τέλος, παρά στην καρδιά το βέλος! Ο Κόντε δέχθηκε να ξεμπερδέψει με το σκάνδαλο BALCO με τέσσερις μήνες φυλακή, προκειμένου να μη γίνει δίκη. Το θέμα δεν είναι η δική του επιλογή (σκεφτείτε τι είχε να κρύψει!), αλλά η προσφορά που του έγινε εκ μέρους της αμερικανικής Δικαιοσύνης. Ανεξήγητο; Οχι δα! Η διεθνής σταυροφορία εναντίον του ντόπινγκ είναι αναγκαστική και ελεγχόμενη. Θυσιάζει πρόσωπα για να παραδώσει αμόλυντη, δήθεν, τη βιομηχανία κατασκευής πρωταθλητών στους εύπιστους του μέλλοντος».

Κατά τα τελευταία χρόνια τα πρόσωπα που θυσιάζονται δεν μπορεί να περιορίζονται σε δύο αρσιβαρίστες από το Κιργιστάν και έναν ποδηλάτη από το Σουρινάμ. Εν μέσω τόσης μπόχας, με τόσες σωρευμένες «αποχρώσες ενδείξεις» για να εξασφαλίσει κάποια αληθοφάνεια τούτη η βιομηχανία παγκόσμιας εξαπάτησης χρειάζεται την αποκαθήλωση και ορισμένων «τρανταχτών» ονομάτων. Οπως η Μάριον. Το μόνο που μπορεί να της ευχηθεί τώρα κάποιος είναι να αποφύγει, τουλάχιστον, την τύχη της Φλόρενς Γκρίφιθ-Τζόινερ και να μην απομυζήσουν οι γιατροί όσα χρήματα της άφησαν οι δικηγόροι...