«Μονομαχία στον Βοτανικό» (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Τα πιστόλια βγήκαν από τις θήκες. Το γουέστερν-σπαγγέτι, ή, αν προτιμάτε, γουέστερν-τριφύλλι διαδραματίζεται κατά τρόπο προδιαγεγραμμένο. Σχεδόν αναπόφευκτο. Κλασική φαρ ουέστ ατμόσφαιρα, έστω κι αν της μιας πλευράς, της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, δεν ηγείται εκείνος ο Βαρδινογιάννης που έφερε το προσωνύμιο «Ρίνγκο». Στην άλλη πλευρά, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι. Ο Θανάσης κραδαίνει απειλητικά το «κολτ» του. Στο όνομα του νόμου, δηλαδή του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Ο Παύλος, δίπλα, παρακολουθεί σιωπηλός καπνίζοντας το πούρο του. Αν κριθεί σκόπιμο, κάποια στιγμή ίσως να διαδραματίσει ρόλο «ειρηνοποιού».

Ποιος είναι ο ενδεδειγμένος τίτλος του γουέστερν; «Για μια χούφτα ευρώ», μήπως; Ο τίτλος θα ικανοποιούσε μόνο όσους αρκούνται στην επιφάνεια των πραγμάτων. Οι υπόλοιποι έχουν κάθε λόγο να καταλήξουν στο «Μονομαχία στον Βοτανικό». Μεγάλο και δελεαστικό το «φιλέτο» του νέου γηπέδου. Το όραμα της «κατάκτησής» του ήταν εκείνο που ώθησε τα δύο άσπονδα «αδελφικά» στρατόπεδα του Παναθηναϊκού σε μία συμμαχία τακτικής. Δύσκολα την αποδίδεις με τον όρο «λυκοφιλία». Το «λυκοσυνεννόηση» ηχεί περισσότερο δόκιμο. Ε, λοιπόν, ό,τι ακριβώς ένωσε προσωρινώς –προ «κατάκτησης» Βοτανικού– την ΠΑΕ και τον Ερασιτέχνη, δηλαδή το γήπεδο, είναι αυτό που σήμερα τους θέτει σε θέσεις «εμφύλιας» μάχης. Για την πρωτοκαθεδρία στη νομή του «φιλέτου».

Η ΠΑΕ είναι αυτή που θα καταβάλλει, ετησίως, το ενοίκιο, αλλά σε ερασιτεχνικά σωματεία εκχωρεί το κράτος δημόσιες εκτάσεις. Οχι σε ανώνυμες εταιρείες. Επιπρόσθετο «χαρτί» στα χέρια του Θ. Γιαννακόπουλου είναι, ως γνωστόν, το γήπεδο της Λεωφόρου που ανήκει στον Ερασιτέχνη και του οποίου η παραχώρηση (στο Δημόσιο) αποτέλεσε όρο για να ευοδωθεί η «λύση Βοτανικός». Εάν όλα αυτά κατατμηθούν σε ερωτήσεις του τύπου «γιατί αυτό κι όχι το άλλο;», τότε οδηγούμαστε στο παίγνιο της κολοκυθιάς. Εχουν κάθε ευχέρεια να επιδίδονται στο αθώο αυτό παιχνίδι όσοι «αγαθοί» μετρούν τα «δίκια» της κάθε πλευράς, υπολογίζοντας πόση «παναθηναϊκοφροσύνη» εκπέμπουν οι μεν και οι δε. Μόνο που εκεί έξω ήδη «πέφτουν» πιστολιές...

Λες και ήταν χθες που έδιναν κι έπαιρναν οι όρκοι πίστης στον «ενιαίο κι αδιαίρετο Παναθηναϊκό». Τι να κάνουμε, ζούμε στην εποχή της ταχύτητας. Ο αποικισμός στην Αμερική ξεκίνησε στις αρχές του 17ου αιώνα και ο αμερικανικός εμφύλιος, που δεν ήταν παρά μια διελκυστίνδα οικονομικής ισχύος, άρχισε το 1861. Από την «κατάκτηση» του Βοτανικού έως τον «πράσινο εμφύλιο» δεν χρειάστηκε να μεσολαβήσουν παρά μήνες. Δύσκολο να το χωνέψουν αρκετοί φίλοι του Παναθηναϊκού.

Ακόμα δυσκολότερο, βεβαίως, είναι να δεχθείς ότι οι όποιες οικονομικές «κουτσουκέλες» της ΠΑΕ ευθύνονται για τον μαρασμό στον οποίο έχουν, εν πολλοίς, περιπέσει τα ερασιτεχνικά τμήματα του ΠΑΟ. Οπως επίσης και να ενστερνιστείς την εξωφρενική θεωρία, σύμφωνα με την οποία η απόδοση των ποδοσφαιριστών του Παναθηναϊκού ήταν κακή στην Τρίπολη, διότι τους είχε επηρεάσει το δημοσίευμα της «Πράσινης». Ποδοσφαιριστές ενίοτε επηρεάζονται από άλλες «ανακατωσούρες»: οικονομικές αβεβαιότητες, ανασφαλείς προπονητές, κ.λπ., κ.λπ. Το να ισχυρίζεται όμως κάποιος ότι οι παίκτες εμφανίστηκαν έτσι στην Τρίπολη επειδή... αγωνιούσαν για τις σχέσεις ΠΑΕ-αδελφών Γιαννακόπουλων είναι παράλογο. Τόσο, όσο και το να διατείνεται πως ένας εφοριακός στο Παρίσι τα θαλάσσωσε επειδή, την ώρα που εργαζόταν, δεν ήξερε πώς θα εξελιχθούν οι συνομιλίες του Σαρκοζί με τον Πούτιν. Αλλά, βλέπετε, έχουν και τα γουέστερν, καμιά φορά, σουρεαλιστικές σκηνές.