Mε το φτωχό μου το μυαλό (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Από τα τρία πέναλτι στα ματς του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ δεν θα είχα δώσει ούτε ένα. Στο πέναλτι υπέρ του Αστέρα ο Σαριέγκι μοιάζει να σπρώχνει και μετά να δοκιμάζει να τραβήξει τον Τσέζαρεκ. Εκτός αν το χέρι του Ρανιέρι είναι αυτοκόλλητο και υδραυλικό, το πώς καταφέρνει χωρίς να τεντωθεί η φανέλα να κατεβάσει τον παίκτη του Αστέρα προς το πλάι ξεπερνάει τις δυνατότητες της αντίληψης. Στη φάση με τον Σαλπιγγίδη υπάρχει κράτημα της φανέλας. Για να κάνει όμως ο παίκτης περιστροφή 180 μοιρών, όπως κάνει ο Σαλπιγγίδης, χρειάζεται πιάσιμο από τον ώμο και τράβηγμα προς τα πίσω, κίνηση που σε καμία περίπτωση δεν έγινε. Πάντως για τον Σαλπιγγίδη υπάρχει ένα στοιχείο που επιτρέπει να έχουμε αμφιβολίες κατά πόσο η φάση του πέναλτι ήταν πέσιμο από μαρκάρισμα ή βουτιά. Προηγουμένως έχει μπει από δεξιά στην περιοχή, κάνει κούρσα παράλληλη με το τέρμα και δέχεται ένα μαρκάρισμα από το οποίο παραπατάει, αλλά όμως συνεχίζει την πορεία του. Αν ο Σαλπιγγίδης είχε πέσει σε εκείνη τη φάση, θα ήταν πέναλτι μαρς, αλλά προς τιμήν του ο Σάλπιγγας προτίμησε να συνεχίσει την προσπάθεια.

Για το πέναλτι της ΑΕΚ ο Σέζαρ έχει σηκωθεί με τα δύο πόδια ενωμένα μισό μέτρο πριν συναντήσει τα πόδια του Πλετς. Εάν δεν είναι ο χαμένος κρίκος ανάμεσα στον άνθρωπο και τον λαγό, οποιοσδήποτε άνθρωπος δοκιμάζει να περάσει ένα εμπόδιο τρέχοντας, το περνάει πρώτα με το ένα πόδι και μετά με το άλλο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ακόμα και αν ο Πλετς προλάβαινε να τραβήξει το πόδι, ο Βραζιλιάνος με την κίνηση που έκανε θα είχε πέσει.

Το κακό με τις φάσεις που δίνονται πέναλτι παραμύθια είναι ότι αυτός που τα κέρδισε θα τα επαναλάβει. Αντίθετα αυτός που δοκίμασε να πάρει το πέναλτι και είδε κίτρινη κάρτα, την επόμενη φορά θα βελτιώσει την υποκριτική ικανότητά του κι εάν και αυτό δεν πιάσει θα σταματήσει να προσπαθεί να κερδίσει πλεονεκτήματα με παραμύθια. Για παράδειγμα, ο Χριστοδουλόπουλος, που πήρε κίτρινη κάρτα από τον διαιτητή Μέγα για θέατρο, και ο Ζήσης Βρύζας, που στο όνομα της φιλίας του με τον Ζαγοράκη βούτηξε στα γεράματα για να πάρει το πέναλτι, δεν πήρε όμως την κίτρινη κάρτα λόγω του ενδόξου παρελθόντος.

Υπάρχει όμως και μια μεγαλειώδης σκηνή βουτιάς. Στο ματς της Λάρισας με τον Λεβαδειακό όταν ο ευαίσθητος γίγαντας με τον αριθμό κυκλοφορίας «15» Ιερό Ντιά μπαίνει στην περιοχή της Λάρισας, βλέπει τον Κοτσόλη να έχει βγει, του τσιμπάει την μπάλα και πηδάει πάνω από το σώμα του πεσμένου γκολκίπερ. Στον αέρα όμως ο Ντιά αλλάζει γνώμη και αντί να προχωρήσει και να πλασάρει αποφασίζει με πανουργία να κερδίσει το πέναλτι. Σαν να τον χτύπησε κρίση ελονοσίας αρχίζει να χτυπιέται στον αέρα, το κεφάλι του πηγαίνει προς τα πίσω, τα πόδια του διπλώνουν στην προσγείωση και με το σασί διαλυμένο και το σύστημα πλοήγησης κομμάτια τσακίζεται στο χορτάρι. Ο Κουκουλάκης όμως δεν μασάει και του δείχνει την κίτρινη κάρτα. Εκεί περιμένεις τον Ντιά να διαμαρτυρηθεί. Όμως ο αγαθός γίγαντας με ένα χαμόγελο στο στόμα και ένα λουλούδι για καρδιά συγχαίρει τον Κοτσόλη με χειραψία και επιστρέφει στην άμυνα στην οποία πάντοτε ανήκε.

Σε αυτό όμως το σημείο να σταθώ. Γιατί στο «Αρχίζει το ματς» έξι μπάκουροι βλέπαμε έξι φορές τη φάση με την μπάλα να χτυπάει στο δοκάρι της Λάρισας και να πέφτει κάπου στη γραμμή και κανένας δεν ήταν βέβαιος αν ήταν γκολ. Από την κερκίδα, στα ογδόντα μέτρα απόσταση, ο παρατηρητής Αμυγδαλής ήταν τόσο βέβαιος ότι η μπάλα πέρασε ώστε να βαθμολογήσει τον επόπτη Τζούνα με 5 και να στον στείλει στην πειθαρχική; Εκτός αν του έδωσε το 5 επειδή δεν βρισκόταν στη σωστή θέση, μία περίπτωση που με τον μαύρο χαμό που γινόταν στην περιοχή αν τα μάτια του Αμυγδαλή βρισκόντουσαν στον επόπτη θα πρέπει να έχει πολύ περίεργη αντίληψη για το τι σημαίνει ποδόσφαιρο.

Πολύ πιθανότερο ήταν ο Αμυγδαλής να θυσίασε τον επόπτη για να κατευνάσει τη μουρμούρα στη Λάρισα, που ξεκίνησε από το προηγούμενο ματς με την κομπίνα του Λουτσιάνο. Αν όμως ο Τζούνας πληρώνει τα λάθη του προηγούμενου επόπτη, στην ΕΠΟ έχουν μια ιδιότυπη αντίληψη για το τι σημαίνει δικαιοσύνη.

Επίσης έχουν μια ιδιότυπη αντίληψη για το τι σημαίνει «τα χώνω στους διαιτητές». Γιατί αν το «τα χώνω» σημαίνει κάτι σαν το υποτιθέμενο ξέσπασμα του Βασίλη Γκαγκάτση στην επιμορφωτική συγκέντρωση των διαιτητών, μιλάμε για αυθεντικό κατς. Η συγκλονιστική φράση του Κατάπτυστου, που κλόνισε τα θεμέλια της διαιτησίας, ήταν «Οποιος δεν μπορεί, να πάει σπίτι του». Και να ρωτήσω κι εγώ με το φτωχό μου το μυαλό. Τι περιμένουμε τώρα να συμβεί; Ολοι οι διαιτητές που είναι ανίκανοι να σηκωθούν όρθιοι και να φωνάξουν: «Ευτυχώς που μας έδωσες το ελεύθερο «αρχηγέ» και μπορούμε τώρα να το κάνουμε. Επειδή δεν μπορούμε φεύγουμε για σπίτι». Παπάρια απειλές είναι αυτές, που θυμίζουν τις ανάλογες των προπονητών «Οποιος δεν μπορεί να αντέξει την πίεση του πρωταθλητισμού να μας το πει για να φύγει». Ακόμα δεν είχαν εφευρεθεί τα παντελόνια καμπάνα όταν πρωτάκουσα αυτή τη φράση και μέχρι τώρα περιμένω τον πρώτο παίκτη που θα πει «Δίκιο έχεις, κόουτς, δεν μπορώ να αντέξω και λέω να την κάνω».

Οπως ακόμα περιμένω τον πρώτο προπονητή που θα εξηγήσει τι σημαίνει η φράση «Αναλαμβάνω την ευθύνη αυτού του αποτελέσματος», φράση που μετά την ισοπαλία με τον ΟΦΗ χρησιμοποίησε ο Φερνάντο Σάντος. Ακόμα και τον Μάκη Κατσιαβάκη όταν τον ρώτησα φάνηκε να προβληματίζεται για το τι σημαίνει. Η πιο λογική εξήγηση ήταν αυτή που έδωσε ο Λεωνίδας Βόκολος. «Το λένε για να ασχοληθούν ο Τύπος και οι οπαδοί με αυτούς και να ελαφρώσουν το βάρος από τους ποδοσφαιριστές». Αλλά επί της ουσίας δεν σημαίνει τίποτα.


Στη δούλεψη του «Κάρα»

Αντίθετα με την επίθεση, όπου η παρουσία των Παπαδόπουλου, Σαλπιγγίδη, Ν'Ντόι, Μάντζιου κάνει τον Παναθηναϊκό δυνατό, στα χαφ η κατάσταση δεν είναι ρόδινη. Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον Τζιόλη και τον Μάτος είναι η χώρα κατασκευής του εργαλείου. Αμφότεροι κόβουν καλά, αμφότεροι πασάρουν με ασφάλεια μέχρι και τα 15 μέτρα, αμφότεροι έχουν καλό δυνατό σουτ και αμφότεροι είναι από το είδος των παικτών που δεν κοσμούν με την παρουσία τους τις πίσω πλευρές της πόρτας των παιδικών δωματίων. Καλοί παίκτες που ποτέ δεν θα γίνουν «αφεντικά», αλλά θα βρίσκονται στη δούλεψη άλλου. Ο οποίος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Γιώργος Καραγκούνης. Ταλαντούχος αλλά και μουρμούρης, με έφεση στο θέατρο, αλλά με τσαγανό, η «τυπάρα» έχει ένα γιγάντιο ελάττωμα. Εάν ο ίδιος βρισκόταν στη μεγάλη περιοχή της ομάδας του κι ένας συμπαίκτης μόνος στη γραμμή του αντίπαλου τέρματος ο Καραγκούνης και πάλι θα φώναζε «Μπάλα. Εδώ. Μπάλα». Για τον Καραγκούνη το ποδόσφαιρο είναι αυτό που νομίζαμε ότι είναι όταν είμαστε 12 χρονών. Ενα παιχνίδι που οι παίκτες κυνηγάνε όλοι μαζί την μπάλα και όταν μια ομάδα κερδίσει φάουλ το χτυπάει το παιδάκι που θα σπρώξει τα άλλα, θα πάρει την μπάλα και θα τη στήσει. Και αν ένα άλλο παιδάκι στήσει πρώτο την μπάλα, δεν έχουμε και μεγάλο πρόβλημα να την κλοτσήσουμε την ώρα που αυτό παίρνει φόρα.

Ο Καραγκούνης είναι σαν τους ελέφαντες στο παλιό ανέκδοτο «Τι κάνει ένας ελέφαντας μέσα σε ένα διαμέρισμα;». «Ο,τι θέλει». Επειδή καμιά φορά όμως στο ποδόσφαιρο δουλεύει η ομοιοπαθητική, το πρόβλημα των χαφ του Παναθηναϊκού μπορεί και να λυθεί όταν δύο άλλοι εγωίσταροι επιστρέψουν στην ομάδα. Οταν ο Ιβανσιτς και o Γκονζάλες γυρίσουν και το σύστημα των χαφ ισορροπήσει, τότε τα τρία ονόματα θα ακουστούν στο δελτίο ειδήσεων με τη φωνή του Σόμπολου. Η άμυνα του Παναθηναϊκού είναι ακριβώς ίδια με πέρυσι. Αν ο Αντονσον είχε παντρευτεί και είχε πάρει το όνομα της νύφης «Σαριέγκι Ενακαρίρε», πάλι το αποτέλεσμα θα ήταν ίδιο. Ενας αναπληρωματικός στόπερ λίμπερο για τις δύσκολες μέρες που ο Γκούμας ή ο Μόρις είναι άρρωστοι ή τραυματίες. Οσο για τα πλάγια, ο Βύντρα είναι πάντα απροσπέλαστος επειδή ξεχνιέται στην επίθεση και δεν γυρίζει πίσω για να τον περάσουν και ο Νίλσον προωθείται μόνο αν υπάρχει διάθεση, ούριος άνεμος και ο Ζυγός έχει ανάδρομο τον Ερμή. Αν στον Παναθηναϊκό ζητάνε εξήγηση για τις μέτριες, πλην Εργοτέλη, εμφανίσεις, ας τις ψάξουν στην ποιότητα των παικτών και στο τρέλαμα του Πεσέιρο με τα φαντάσματα του παρελθόντος. Ας μην ψάχνουν όμως να τη βρουν σε εσωτερικούς εχθρούς. Γιατί πιθανόν η απόδοση του Σαριέγκι να ήταν καλύτερη στην Τρίπολη αν ο Θανάσης Γιαννακόπουλος δεν είχε κάνει τη δήλωση για τα ποσοστά του Ερασιτέχνη, αλλά η κατάρρευση του Δημούτσου για τον ίδιο λόγο μού μοιάζει υπερβολική.