Crowd pleasers… (SportDay / Αντώνης Πανούτσος)

Tεχνικά ο Ολυμπιακός ήταν καλός. Από πειθαρχία όμως οι παίκτες του ήταν σαν μαθητές της τρίτης λυκείου σε πενταήμερη στη Ρόδο. Σε επίπεδο τεχνικής αρτιότητας ο Ολυμπιακός είναι μία κλάση παραπάνω από κάθε ελληνική ομάδα.


Ο Γκαλέτι έχει (δεν γράφω «στάζει», γιατί μετά μου έρχεται να τον τινάξω) τη μεγαλύτερη ποιότητα. Το τρέξιμο σε παράλληλη πορεία με την μπάλα να έρχεται από ψηλά και το κατέβασμά της με το μυτάκι χωρίς να φρενάρει είναι εκτός από αποτελεσματικό και αισθητική απόλαυση.

Ο Λούα Λούα είναι εκρηκτικός, ο Κοβάσεβιτς φορ παλαιάς κοπής και ο Λεντέσμα μπορεί να μην μπορεί να τρέξει την μπάλα, αλλά έχει ένα από τα γρηγορότερα περάσματα της μπάλας από το αριστερό στο δεξί πόδι με αυτόματη πάσα. Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει αρχίσει να εμφανίζει κάποια κουσούρια που αν δεν κοπούν τώρα θα εξελιχθούν σε προβλήματα.

Είναι πολύ δύσκολο να βρίσκεσαι τρεις μήνες σε μια ομάδα, η κερκίδα να σου φωνάζει ρυθμικά να τους «πηδήξεις» όλους και τα μυαλά σου να μην παίρνουν αέρα. Ο Ντάρκο Κοβάσεβιτς μοιάζει να διασκεδάζει κάθε στιγμή της τελευταίας χρονιάς της καριέρας του, αλλά η συμπεριφορά του όσο πάει γίνεται και πιο καβαλημένη.

Το ότι έβαλε χέρι στον Λούα Λούα επειδή προτίμησε να τελειώσει τη φάση αντί να πασάρει πράγματι είναι κάτι που συμβαίνει μέσα στο γήπεδο. Το να βάλει όμως χέρι στον Λεντέσμα γιατί προτίμησε να σουτάρει αντί να πασάρει δείχνει ότι ο Κοβάσεβιτς ενθαρρυμένος από τα «Ντάρκο» της κερκίδας αποκτάει μια νοοτροπία καπάνταη των αποδυτηρίων. Για τους μη γνωρίζοντες «καπάνταης» είναι όχι μόνο ο Λεωνίδας, αλλά και ο εκάστοτε κουμανταδόρος βαρυποινίτης στις φυλακές. Ο Κοβάσεβιτς φυσικά έχει τα δίκια του στην περίπτωση του Λούα Λούα.

Ο Κονγκολέζος είναι από τις περιπτώσεις των παικτών που ξέρουν μπάλα, είναι crowd pleasers, αλλά έχει τη νοοτροπία παλιού ηθοποιού της επιθεώρησης. Ο οποίος όταν ήταν να πει τον μονόλογό του έκανε παύσεις, έβηχε και επέρδετο, φτάνει να έμενε μερικά ακόμα δευτερόλεπτα στην άκρη της σκηνής. Ο Λούα Λούα θα στοπάρει την μπάλα και το πρώτο πράγμα που θα κοιτάξει δεν είναι πού υπάρχει «φως» για να φύγει, αλλά πού βρίσκεται ο δεύτερος αμυντικός για να περάσει μέσα από τη «ραφή».

Επίσης δεν ξέρω αν κάποιος έχει ψιθυρίσει στον Λούα Λούα ότι ο Σωκράτης Κόκκαλης είναι άρρωστος με τα τακουνάκια, αλλά όταν δεν μπορεί να πάει άλλο μπροστά δεν φρενάρει για να πασάρει σαν άνθρωπος, αλλά αμέσως, τσουπ, το τακουνάκι. Το τακουνάκι κατά κανόνα είναι το μπιχλιμπίδι, η χάντρα και το καθρεφτάκι που οι εξερευνητές έδιναν στους ιθαγενείς της Αφρικής για να τους εντυπωσιάσουν. Είναι χαριτωμένο ότι ένας Αφρικανός δίνει ποδοσφαιρικά μπιχλιμπίδια σε Ευρωπαίους, αλλά -ας μου επιτραπεί- και λίγο μειωτικό για το επίπεδο της κερκίδας. Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο Ολυμπιακός δείχνει ότι μπορεί να παίξει και κοντρόλ ποδόσφαιρο, τουλάχιστον με ομάδες επιπέδου Καλαμαριάς. Περίπου ένα τέταρτο πριν από τη λήξη του ματς ο Ολυμπιακός γύριζε την μπάλα έξω από την περιοχή της Καλαμαριάς σε στυλ χάντμπολ.

Ελάχιστες ομάδες μπορούν να αλλάξουν στυλ μέσα σε ένα ματς, από επιθετικό σε κοντρόλ ποδόσφαιρο, και καμία δεν μπορεί να αλλάξει το στυλ της δύο φορές σε έναν αγώνα. Με την καριέρα του «Herr Takis» ο Ολυμπιακός μέχρι τα Χριστούγεννα θα έχει βρει τον αγωνιστικό του χαρακτήρα, που όπως λέει και ο Σάββας είναι στο DNA του να είναι επιθετικός. Είναι και το στυλ που ο οπαδός βλέπει και το καλύτερο ποδόσφαιρο, φτάνει να θυμάται ότι όπως στη ζωή τη μια μέρα είσαι Βούδας και την άλλη Κούδας, στο ποδόσφαιρο με τέτοιο στυλ τη μία μέρα είσαι Ολυμπιακός και την άλλη Βέρντερ.