Το ρολόι κουρδίστηκε και πάλι...(Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Είκοσι τέσσερα ευρωπαϊκά ματς με έξι ελληνικές ομάδες (είκοσι, τέσσερα επί πέντε, στους ομίλους του Κυπέλλου ΟΥΕΦA και τα τέσσερα που θα δώσει, ακόμα, ο Ολυμπιακός στο Τσάμπιονς Λιγκ) «εγγυημένα» έως τα Χριστούγεννα, και (επιπλέον) πόσα άλλα ενδεχόμενα έως πιθανά από τον ερχόμενο Φεβρουάριο και μετά, κάνουν το δώρο της απεμπλοκής από τη ρουτίνα του ποδοσφαιρικού Σαββατοκύριακου δεδομένο.
Σπάνιο δώρο. Οσο σπάνια είναι εκείνα τα φαινόμενα του σύμπαντος στα οποία ταιριάζουν με κάποιον τρόπο οι πλανήτες και βγαίνουν οι αστρονόμοι στα δελτία ειδήσεων να μας παρακινήσουν να μην τα αφήσουμε να περάσουν απαρατήρητα, διότι η επόμενη φορά που θα ξανασυμβούν είναι έπειτα από 728, ή κάτι τέτοιο, χρόνια! Το δώρο όμως, κατ' ουσίαν, είναι και για την ίδια τη ρουτίνα του Σαββατοκύριακου.
Η Σούπερ Λίγκα έχει άμεσο και προφανές συμφέρον στα γήπεδα να πηγαίνουν (για τα παιχνίδια του πρωταθλήματος) θεατές «εν ευθυμία», στο άλλο άκρο της δυσθυμίας, έναντι της ομάδας τους. Ανθρωποι, σε θετικό mood εν όψει αυτού που ζουν και (ακόμα περισσότερο) εν όψει αυτού, του ξεχωριστού σε σχέση με το τι είναι συνηθισμένοι κάθε χρονιά να ζουν, που προσμένουν να ζήσουν.
Επίσης, επειδή δείχνει αναπόφευκτο ότι (Οκτώβριο, Νοέμβριο, Δεκέμβριο) στη διαχείριση Πέμπτης-Κυριακής θα υπάρξουν αντικειμενικές δυσκολίες, άρα και αναμενόμενες απώλειες βαθμών, τούτο σημαίνει ότι ξεπροβάλλει στον ορίζοντα η προοπτική να ανοίξει το «μέτωπο» των, απολύτως κρίσιμων για τις θέσεις από τη 2η έως την 5η της τελικής κατάταξης, πλέι οφ.
Οι φιλόδοξοι που συμβαίνει να είναι «εκτός Ευρώπης» μοιάζει πολύ πιθανό να επωφεληθούν. Να διεκδικήσουν το να είναι του χρόνου εντός. Οι φιλόδοξοι που ήδη ευτυχούν να είναι «εντός Ευρώπης» θα πληρώσουν ένα κάποιο αντίτιμο. Σαν διόδια! Αξίζει ο (εξτρά) κόπος που έχουν, με μαθηματική ακρίβεια, μπροστά. Οχι μόνον επειδή η Ευρώπη είναι, προς στιγμήν, διαφυγή απ' την όποια τρέχουσα μιζέρια. Αλλά επειδή προσφέρει κάτι πιο μεγάλο.
Πιο στέρεο, για το παρόν και το μέλλον. Το να γράφεται ιστορία. Και να το νιώθεις, σε πραγματικό χρόνο, ότι γράφεται. Αληθινή ιστορία. Προπάντων, καινούργια ιστορία. Ο Αρης, τρεις δεκαετίες ζούσε με την Μπενφίκα και την Περούτζα. Η Λάρισα, δύο δεκαετίες με τα δικά της (έπη των 80s). Ο Πανιώνιος, κι αυτός πήγαινε σιγά σιγά για δεκαετία (από τον προημιτελικό Κυπελλούχων του '99).
Η εξέλιξη απαιτεί τα ορόσημα να ανανεώνονται. Ειδάλλως, σκονίζονται στο χρονοντούλαπο. Ξεθωριάζουν. Ο νεαρός Αρειανός θα δει, κάποια στιγμή, σε DVD το 0-3 στο «Ρενάτο Κούρι» (ασπρόμαυρο!) αλλά είναι, στα μάτια του και στην ψυχή του, πολύ πιο ισχυρό το στίγμα που του άφησε, την Πέμπτη, η «Ρομαρέδα». Για τη φρέσκια γενιά των Λαρισαίων το «Ιγουντ Παρκ» είναι, πια, η ξεκάθαρη αναφορά. Η ζωή κυλά ασταμάτητα, και μονάχα προς τα εμπρός.
Ηταν θέμα χρόνου, σκεφτόμουν, πότε θα βγει η εφημερίδα να προσφέρει και στους Πανιώνιους το DVD του 0-1 στη Λεμεσό. Προ καιρού, μπαίνοντας σε κοσμηματοπωλείο της Πλατείας να φτιάξω το χαλασμένο ρολόι μου, ο υπάλληλος αναγνώρισε τη φωνή. «Το γκολ του Σαπουντζή στην Κύπρο». Δεν είχε κάτι... παραπέρα απ' αυτό. Το δικό του ρολόι ήταν σταματημένο, εκεί. Στο Τσίρειο, βαθύ φθινόπωρο του '98.
Πλέον, έχει. Τον Τζεμπούρ και τον Φερνάντες στο Μονμπελιάρ. Το ρολόι κουρδίστηκε και πάλι.