Το 'χει στο DNA, όχι στο μυαλό (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Χθες, όπως ήταν φυσικό, πήρα πολλά mail από κόσμο που με παρακαλάει να μη σταματήσω τις σαββατιάτικες προβλέψεις για τους διαιτητές και τα καμώματά τους. Υπόσχομαι αύριο να δημοσιεύσω μερικά από αυτά, διότι έχουν πολύ μεγάλη πλάκα και ενδιαφέρον. Παρά τις συγκινητικές επιστολές, η απόφασή μου δεν αλλάζει. Προς το παρόν ανοίγω μια παρένθεση για τον Ολυμπιακό και συνεχίζουμε την κουβέντα αύριο.

Tι ελπίδες μπορεί να έχει ο Ολυμπιακός σήμερα με αντίπαλο τη φορμαρισμένη Βέρντερ Βρέμης; Η λογική λέει ελάχιστες. Οχι διότι η γερμανική ομάδα είναι από άλλον πλανήτη, αλλά επειδή ο Ολυμπιακός έχει βάλει μπροστά το πρόγραμμα της ευρωπαϊκής αυτοκαταστροφής του –κι ο Θεός να με βγάλει ψεύτη.

Ρεάλ

Ο Ολυμπιακός έχει κάνει στο ξεκίνημα της σεζόν δύο καλά ανασταλτικά παιχνίδια (με τον ΠΑΟ στη Λεωφόρο και με τη Λάτσιο στο Καραϊσκάκη) και έδειξε εναντίον του ΟΦΗ ότι έχει επιθετικούς που ξέρουν να εκμεταλλεύονται τους κενούς χώρους. Η διασταύρωση των δύο αυτών δεδομένων (καλή ανασταλτική λειτουργία και εκμετάλλευση των χώρων) είναι η συνταγή για να κάνει κάποιος ζημιά στη Βέρντερ. Η Ρεάλ Μαδρίτης, που δεν έκανε σωστά ούτε το ένα ούτε το άλλο, παρά το γεγονός ότι κοστίζει πέντε φορές περισσότερο από την ομάδα του Τόμας Σάαφ, δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να τη νικήσει στο «Μπερναμπέου», στην πρεμιέρα του Τσάμπιονς Λιγκ. Η Μπάγερν Μονάχου, που έκανε σωστά και τα δύο, τη διέλυσε. Η Βέρντερ έχει παραγωγική επίθεση επειδή είναι μία από τις λίγες ομάδες στον κόσμο που παίζουν με τρεις φουνταριστούς κυνηγούς οι οποίοι συχνά αλλάζουν θέσεις και ένα «δεκάρι» που τους κατευθύνει. Οταν κάνει επίθεση πατάνε περιοχή τέσσερις παίκτες και σχεδόν άλλοι τόσοι φροντίζουν η μπάλα να πάει σε αυτούς. Φυσικά, όταν η μπάλα χάνεται, ειδικά στα ματς της Μπουντεσλίγκα, γίνεται στην άμυνα το έλα να δεις. Στο Τσάμπιονς Λιγκ παίζει λίγο πιο συντηρητικά και απόψε έχει και απώλειες. Ομως έχει υπομονή στο παιχνίδι της και γνωρίζει πως δεν είναι ανάγκη να κερδίζει κάθε φορά βάζοντας πολλά γκολ: ένα-δύο είναι αρκετά.

DNA

Ο φετινός Ολυμπιακός μοιάζει να έχει στο DNA του τρόπους για να κάνει μια τέτοιου είδους ομάδα να υποφέρει. Οι τρεις κόφτες –όποιοι κι αν παίξουν– μπορούν να περάσουν την μπάλα κάθετα μπροστά στον φουνταριστό ή διαγώνια στον χαφ εξτρέμ. Οι επιθετικοί, αν βρουν χώρους, μπορούν και την μπάλα να τρέξουν και να δημιουργήσουν στα λίγα τετραγωνικά. Οι αμυντικοί του Ολυμπιακού είναι έμπειροι παίκτες και σημαντικές απώλειες δεν υπάρχουν. Ο Ολυμπιακός θα 'πρεπε να είναι λιγότερο φοβισμένος και πιο αισιόδοξος, αν ήταν βέβαιος για την οντότητά του. Ή –για να το πω πιο απλά– αν ήξερε τις δυνατότητές του.

Μπούσουλας

Ο Ολυμπιακός έπαιξε στη Λεωφόρο ένα παιχνίδι που θα μπορούσε να είναι ο μπούσουλας της αποψινής συμπεριφοράς του. Αν εκείνη η ομάδα είχε δουλευτεί λίγο περισσότερο, απόψε θα ξέραμε τι Ολυμπιακό θα μπορούσαμε να περιμένουμε. Ομως μετά τη Λεωφόρο άρχισαν λογιών λογιών πειραματισμοί (που θα 'πρεπε να γίνουν στα φιλικά, αλλά δεν έγιναν επειδή τρεις-τέσσερις παίκτες αποκτήθηκαν την τελευταία στιγμή) και η ομάδα, αντί να στρώσει, μπήκε σε μια διαδικασία εσωστρέφειας που όμοιά της δεν θυμάμαι.

Ζητήματα

Μετά τη Λεωφόρο –και κυρίως μετά το ματς με τη Λάτσιο– τον Ολυμπιακό (δηλαδή τον Ιβιτς, τον Λεμονή, τον Πέτρο Κόκκαλη που σιωπά, τον Σωκράτη που δεν ασχολείται αλλά δεν θέλει και ξένους προπονητές, τον Σάββα «θα τα λέω όλα στο "Φως"» Θεοδωρίδη) τον απασχολούν ένα σωρό άλλα ζητήματα, εκτός από το προφανές, δηλαδή τι ομάδα θέλει να φτιάξει. Μετά την πρεμιέρα του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ (που σύμφωνα με τις καλοκαιρινές διακηρύξεις έπρεπε να είναι μια ευκαιρία για εμπειρίες, χαρά και διασκέδαση) προέκυψαν ένα σωρό ζητήματα. Συζητήθηκε αν ο Ιβιτς θέλει να «φάει» τον Λεμονή και γιατί δεν το κάνει, αν ο Λεμονής έχει τα νεύρα του με τον τεχνικό διευθυντή, αν οι καλοκαιρινές μεταγραφές είναι του ενός ή του άλλου, αν πρέπει να πάρουν χρόνο οι παίκτες που ήρθαν για να προσαρμοστούν, αν ο Ολυμπιακός πρέπει να παίζει συντηρητικά ή επιθετικά, αν και γιατί ο Νούνιες, που κόστισε περισσότερα από τον Μπλάνκο, πρέπει να αγωνίζεται, αν είναι ή δεν είναι αμυντικός χαφ ο Τοροσίδης και άλλα τέτοια! Οι ανταποκρίσεις που έχω από τη Γερμανία μού δημιουργούν την υποψία ότι ο Λεμονής, περισσότερο και από το να φτιάξει μια ομάδα, κοιτάζει να ικανοποιήσει τις τάσεις, λες κι ο Ολυμπιακός είναι πολιτικό κόμμα έπειτα από συνέδριο. Το πιο τρελό που διαβάζω είναι η σκέψη να χρησιμοποιηθεί, λέει, ο «Τζόλε» ως μέσα δεξιά (!) πίσω από τον Γκαλέτι, για να παίξει αριστερά ο Λούα Λούα ως χαφ και ο Κοβάσεβιτς ως ελεύθερος επιθετικός! Ακόμα κι αν όλα αυτά γίνουν και ο Ολυμπιακός κερδίσει (!), δυσκολεύομαι να φανταστώ πως ο κόουτς τα σκέφτηκε!

Πρόοδος

Ο Ολυμπιακός αποφάσισε να αντιμετωπίσει το Τσάμπιονς Λιγκ ως ευκαιρία για να στρώσει μια νέα ομάδα που του προέκυψε λίγο βιαστικά φέτος το καλοκαίρι. Δεν μπορεί, όμως, να δει τη διοργάνωση ως πεδίο δοκιμών. Ο σκοπός δεν είναι να καταδειχθεί η επιθετική φιλοσοφία του ή οι ικανότητες των νέων ποδοσφαιριστών του: η αποστολή του κόουτς πρέπει να είναι να φτιάξει την καλύτερη δυνατή ομάδα με βάση το υλικό που έχει στα χέρια του. Η Βέρντερ έπρεπε να είναι ένας ενδιάμεσος σταθμός στον οποίο θα μπορούσαν οι αρμόδιοι του Ολυμπιακού να τσεκάρουν την όποια πρόοδο: μοιάζει να έχει γίνει ένα ματς που προσφέρεται για τελικές κρίσεις (!) και μάλιστα πολύ σοβαρές. Ομολογώ ότι όλα αυτά δυσκολεύομαι να τα καταλάβω...

Φταίω εγώ

Για να καταλάβετε το είδος της κριτικής που χάρη στην τηλεοπτική παρέμβαση του Δώνη δέχτηκα από τους οπαδούς της ΑΕΛ, σας δημοσιεύω την παρακάτω επιστολή. Τη στέλνει ο αναγνώστης Γιάννης Θανασάκης και γράφει τα εξής:

«Μέσα στη γενικότερη σαπίλα της κοινωνίας, της ελληνικής και όχι μόνο, υπάρχουν (ή νομίζουμε ότι υπάρχουν) οάσεις διάφορων ειδών, στις οποίες καταφεύγουμε για να οπλιστούμε εκ νέου με θάρρος και υπομονή, συνεχίζοντας την προσπάθεια να ζήσουμε. Μέχρι πρότινος σε θεωρούσα μια πραγματική όαση μέσα στο περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου, που κι εγώ κι εσύ πολύ καλύτερα από μένα γνωρίζεις το ποιόν του. Σταματώ εδώ, για να δηλώσω οπαδός της ΑΕΛ, και συνεχίζω.

Με τη στάση που κράτησες την Κυριακή το βράδυ κατέρριψες στα μάτια μου, αλλά και πολλών άλλων ρομαντικών του ποδοσφαίρου, τον μύθο του Δημοσιογράφου -με το Δ κεφαλαίο. Και τον κατέρριψες ελαφρά τη καρδία, αβασάνιστα και χωρίς καμία ενοχή. Οχι επειδή θεώρησες την ομάδα μου και τον κόσμο της "μικρότερο μέγεθος" σε σχέση με τους δυνάστες του ελληνικού ποδοσφαίρου, ούτε επειδή πέρασες στα ψιλά και χωρίς πολλά πολλά σχόλια την παγκόσμιας εμβέλειας αλητεία του Λουτσιάνο και του Ζολώτα. Αλλά επειδή δεν μπόρεσες στα τόσα χρόνια που –δηλώνεις ότι– παρακολουθείς την ΑΕΛ να αντιληφθείς την υπαρκτή διαφορετικότητά της από τις άλλες ομάδες, αλλά κυρίως το κισμέτ της, που είναι γραμμένο στο DNA της. Δηλαδή το να πρωταγωνιστεί. Είμαι βέβαιος –και συμφωνώ 100% με τον Δώνη– ότι όχι μόνο δεν σου κάηκε καρφί για όλα όσα είδες το Σάββατο, αλλά δεν σου καίγεται και γενικότερα καρφί για τις κλοπές, τις αδικίες και ΤΗΝ ΞΕΦΤΙΛΑ, όταν αυτή δεν αφορά το 80% του ελληνικού λαού, που τόσο σας τιμάει και στο ραδιόφωνο και στην εφημερίδα (ήτοι ΟΣΦΠ, ΠΑΟ).

Δεν πειράζει, ψυχή βαθιά. Εμείς εδώ στη Λάρισα τι είχαμε, τι χάσαμε.
Εσύ όμως και όσοι συνεχίζετε άλλα να λέτε και άλλα επί της ουσίας να πράττετε την επόμενη φορά που θα μιλήσετε για τους κατάπτυστους του ελληνικού ποδοσφαίρου ρίξτε κι ένα φτύσιμο στον καθρέφτη σας. Ετσι, για να είστε αντικειμενικοί, όπως τόσα χρόνια λέτε. Καλή πατρίδα, σύντροφε».

Ειλικρινά, ευχαριστώ τον Δώνη που έπεισε τον κόσμο ότι εγώ είμαι ο υπεύθυνος για τον Ζολώτα, τον Λουτσιάνο και όλα τα δεινά της ελληνικής διαιτησίας. Αφού στη Λάρισα βρήκαν τον φταίχτη, στη συνέχεια δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.