Ο Μπάγεβιτς άλλαξε (SportDay / Γιώργος Ζαχαριάδης)

Είναι από τις λίγες περιπτώσεις, αν όχι η μοναδική, για πολλά χρόνια τώρα που στον Αρη ορκίζονται στο όνομα του προπονητή. Μπορεί τελευταία να στηρίζουν με όλες τους τις δυνάμεις όσους Ελληνες ή λατινογενείς προπονητές κάθισαν στον πάγκο, ωστόσο αυτό που συμβαίνει με τον Μπάγεβιτς είναι κάτι διαφορετικό.

Από τη μία οφείλεται στο γεγονός ότι διαθέτει τη λάμψη του «μεγάλου προπονητή», με τίτλους, διακρίσεις, μια ζηλευτή θητεία στο ελληνικό ποδόσφαιρο, μια πορεία που ξεκινά από τις αρχές του '80. Τα παράσημα στο στήθος είναι τόσα πολλά, που του επιτρέπουμε να έχει τις ιδιαιτερότητές του, ανεχόμαστε χωρίς διαμαρτυρία να ακούμε τα «άιντε μπρε τώρα, τι ρωτάτε τώρα…», δεχόμαστε σαν Ευαγγέλιο ορισμένες από τις πιο απλές τοποθετήσεις του που δεν απέχουν από το αυτονόητο και, τέλος, τον ακούμε να μιλά για την ομάδα του χωρίς να δείχνει ότι είναι απόλυτα σίγουρος για όσα μπορούν να καταφέρουν οι παίκτες του. Φροντίζει να αφήνει ανοιχτά πολλά ενδεχόμενα για το καλύτερο και χειρότερο δυνατό, σαν να σου λέει ότι «μπάλα είναι και γυρίζει και δεν ξέρεις πώς θα σου κάτσει». Δεν αρέσει πολύ κάτι τέτοιο στον οπαδό της ομάδας. Θέλει να ακούσει ότι θα... «παίξουμε και θα τους φάμε ζωντανούς» ή «θα τους σκίσουμε». Και αν όχι έτσι ακριβώς, έστω και με κάποια διακριτικότητα επιθυμεί να εισπράξει την αισιοδοξία, τη σιγουριά του προπονητή, ειδικότερα όταν πρόκειται για κάποιον σαν τον Μπάγεβιτς, που τον αντιμετωπίζουν σαν Μεσσία.

Ο άνθρωπος, όμως, είναι εντελώς διαφορετικός και δεν φαίνεται να εξυπηρετεί τις ορέξεις των πιο φανατικών, αλλά πατά χαμηλά την μπάλα και «παγώνει» το παιχνίδι, γιατί δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει. Παλιότερα σε μικρότερο βαθμό. Τώρα σε μεγαλύτερο, δείχνει πιο συγκρατημένος και πιο σοφός. Ισως ο σωστότερος χαρακτηρισμός είναι «συγκροτημένος». Παρουσιάζεται πιο συγκροτημένος.

Δεν τίθεται θέμα αν είναι άτολμος. Είναι κάτι εντελώς διαφορετικό που έχει να κάνει κυρίως με αυτό που λέμε «όσο μεγαλώνω, μαθαίνω». Διαβάζει και αντιμετωπίζει ομάδες, που παλιότερα τον είχαν προπονητή, γνωρίζει τη δυναμική τους που είναι μεγαλύτερη από της δικής του και γνωρίζει πώς θα την αντιμετωπίσει για να την μπλοκάρει. Σε άλλη περίπτωση, ένας άλλος προπονητής θα έπεφτε θύμα της ανωτερότητας του αντιπάλου, πράγμα για το οποίο κανείς δεν θα διαμαρτυρόταν και όλοι θα υποδέχονταν μια ήττα σαν φυσιολογικό αποτέλεσμα.