Τα «μήλα» του Σόλιντ, με πνεύμα... Μπιγκόν (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Το αξιοπρόσεκτο στοιχείο της ΑΕΚ του πρώτου μέρους ήταν η πρακτική απλότητα. Χάρη σε αυτή οι «κιτρινόμαυροι» μπήκαν ξένοιαστοι στα αποδυτήρια, στην ανάπαυλα, κάνοντας ίσως υπολογισμούς για τα επόμενα παιχνίδια. Την ίδια στιγμή οι άνθρωποι του Λεβαδειακού είχαν κάθε λόγο να κάνουν άλλους υπολογισμούς: να μετρούν τις χαμένες ευκαιρίες. Πολλές με γνώμονα τη διαφορά δυναμικότητας των δύο ομάδων.

Είναι, πάντως, πολύτιμο εφόδιο σε μία κούρσα πρωταθλητισμού αυτός καθ' αυτός ο πρακτικός ρεαλισμός. Αυτό το «κάνω το 2-0 σ' ένα καλό πεντάλεπτο κι εσείς ψάξτε τα πώς και τα γιατί». Τα υπόλοιπα ήσαν όμορφα και απλά. Εκείνος που εντυπωσίασε στο έπακρο ήταν ο... Ολυμπιακός. Με το αυτοκαταστροφικό του πνεύμα! Αυτή τη φορά η κριτική σε βάρος του Λεμονή είναι ορθότατη. Αναπόφευκτη. Ο γράφων έχει εκφράσει την άποψη πως ήσαν άδικα όσα «άκουσε» ο προπονητής των «ερυθρολεύκων» μετά το ντέρμπι της Λεωφόρου και εν μέρει δίκαια εκείνα που του καταλογίστηκαν μετά την αναμέτρηση με τη Λάτσιο.

Στη Θεσσαλονίκη, όμως, έκανε ό,τι χρειαζόταν για να δικαιώσει τους επικριτές του, καλόπιστους και μη. Ο Ολυμπιακός έδειχνε να κινείται με «πνεύμα»... Μπιγκόν και «γράμμα» Σόλιντ! Διότι μη μου πείτε πως δεν διακρίνατε πάλι αυτό το στυλ, το οποίο κάποτε (επί Σόλιντ) παραλληλίσαμε με το παιδικό παιχνίδι «τα μήλα»: η μπάλα κάνει «πτήσεις», χωρίς να κυκλοφορεί ή έστω να κρατιέται στοιχειωδώς στο κέντρο. Προορισμός, τότε, ήταν το κεφάλι του Κωνσταντίνου. Τώρα είναι ο Λούα Λούα, του οποίου οι ικανότητες «πάνε στράφι» έτσι. Τοροσίδης και Ντομί σπανίως περνούσαν τη μεσαία γραμμή κι αυτό επέσπευσε την κόπωση των Γκαλέτι-Τζόρτζεβιτς. Οσο «απονεκρωνόταν» επιθετικά ο Ολυμπιακός τόσο ο Αρης συνειδητοποιούσε ότι μπορούσε, εντελώς ανέξοδα, να «βομβαρδίσει» την «ερυθρόλευκη» περιοχή. Ο Αρης διατηρεί στο έπακρο τα καλά στοιχεία που είδαμε πέρυσι, επί Ογιος, αλλά δεν είναι δα και η Ρεάλ για να παίξουν έτσι οι «ερυθρόλευκοι». Υπάρχει εξήγηση;