Κανείς δεν έκανε καλά τη δουλειά του (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Eπικοινωνιακά το σκηνικό είχε στηθεί όμορφα από το καλοκαίρι. Οταν ο Ολυμπιακός ήταν κακός (με τον Πανιώνιο, την Εσπανιόλ στο πρώτο ημίχρονο, την Οσασούνα) έφταιγε ο Τάκης Λεμονής που δεν μπορούσε να διαχειριστεί το υλικό. Οταν ο Ολυμπιακός έκανε καλά ματς (με την Εσπανιόλ στο β' ημίχρονο, με τη Λεβάντε), οι παικταράδες αποθεώνονταν γιατί κάνουν τη διαφορά. Κι επειδή ό,τι σπέρνεις θερίζεις, μόλις άρχισε η σεζόν οι διαπιστώσεις στα φιλικά έγιναν ετυμηγορίες στα επίσημα ματς: ο Ολυμπιακός είναι μια ομάδα σούπερ παικτών που τη φρενάρει ο προπονητής της!

Eίναι όμως έτσι; Στο «Κλ. Βικελίδης» οι σούπερ παίκτες του Ολυμπιακού έφτιαξαν μιάμιση ευκαιρία. Ο «Τζόλε» δεν έκανε κανένα σουτ, ο Γκαλέτι έκανε ένα και σκόραρε, ο Κοβάσεβιτς παραλίγο να κάνει ένα, αλλά πήγε να πάρει το πέναλτι, ο Λούα Λούα έκανε το σουτ της ζωής του, αλλά η μπάλα βρήκε στη συμβολή των δοκαριών. Ο Λεντέσμα ήταν κακός και σωστά αντικαταστάθηκε. Αυτοί οι ποδοσφαιριστές έχουν αναλάβει τον δημιουργικό τομέα του παιχνιδιού: όταν βρεθούν σε μέτρια μέρα δύσκολα ο Ολυμπιακός θα κάνει ευκαιρίες. Μη διανοηθεί κάποιος να μιλήσει για αυτοματισμούς: μια ομάδα που το καλοκαίρι άλλαξε το σύνολο σχεδόν της επιθετικής της γραμμής δύσκολα θα μπορούσε έπειτα από τέσσερα επίσημα ματς να έχει τέτοιους. Οσο για τους παίκτες που δεν χρησιμοποιήθηκαν, τα προσόντα τους είναι υπαρκτά, όμως η χρησιμότητά τους για την ώρα είναι αμφίβολη: ο Κωνσταντίνου δεν μπήκε στο ματς, αλλά η εμφάνισή του στο β' ημίχρονο με τον ΟΦΗ δεν αφήνει περιθώρια γκρίνιας, ο Νούνιες ήταν εκτός αποστολής, αλλά μέχρι τώρα έχει δείξει μάλλον λίγα για να σε κάνει να υποστηρίξεις ότι ο Λεμονής έπρεπε να πάρει το ρίσκο. Ο Αρτσούμπι δεν είναι έτοιμος. Αλλους ο Ολυμπιακός δεν έχει.

Tι θα μπορούσε να έχει ο Ολυμπιακός; Καλύτερη ανασταλτική λειτουργία. Εδώ όντως υπάρχουν ευθύνες του προπονητή. Η αλλαγή του κεντρικού αμυντικού διδύμου της Λεωφόρου (Αντζας, Ζεβλάκοφ) είναι μια κουταμάρα, το ίδιο και τα πειράματα στη θέση του δεξιού μπακ. Μέχρι τώρα σε μόλις τέσσερις επίσημους αγώνες ο Λεμονής έχει χρησιμοποιήσει τέσσερα στόπερ (Αντζα, Σέζαρ, Ραούλ Μπράβο, Ζεβλάκοφ), δύο πλάγια δεξιά μπακ (Πατσατζόγλου, Τοροσίδη) και ο μόνος αμετακίνητος είναι ο μέτριος Ντομί, ο οποίος και στο «Κλ. Βικελίδης» υπέφερε! Αν ο Ολυμπιακός δεν κατάφερε να κρατήσει τη νίκη, αυτό έγινε για τον εξής απλό λόγο: γιατί σε σύγκριση με τα καλά ανασταλτικά ματς που έκανε στη Λεωφόρο και στο Καραϊσκάκη με τη Λάτσιο (στο οποίο ισοφαρίστηκε με ένα γκολ οφσάιντ), στη Θεσσαλονίκη το τελευταίο μισάωρο αγωνίστηκε με μια άμυνα που έπαιξε πρώτη φορά (Τοροσίδης, Αντζας, Ραούλ Μπράβο και Ντομί) και μια μεσαία γραμμή πειραματική. Μετά την έξοδο του Γκαλέτι ο Ολυμπιακός έπαιξε με τον Πατσατζόγλου (δεξιά), τον Στολτίδη και τον Νε (οργανωτές και κόφτες) και τον κουρασμένο «Τζόλε» αριστερά: αν η κανονική μεσαία γραμμή (Γκαλέτι, Λεντέσμα, Πατσατζόγλου, Τζόρτζεβιτς) είχε προβληματάκια με τους χαφ και τους πλάγιους επιθετικούς μπακ του Αρη, το να πιστεύει ο Λεμονής ότι η πειραματική τετράδα του τέλους του αγώνα θα ελέγξει τον ρυθμό και θα βγάλει αντεπιθέσεις μού μοιάζει προπονητική υπεραισιοδοξία, για να μην πω επιπολαιότητα.

Δεν νομίζω ότι ο Λεμονής τράβηξε τον Ολυμπιακό πίσω: πιστεύω ότι οι δημιουργικοί παίκτες του πρωταθλητή παγιδεύτηκαν από το καλό στήσιμο του Αρη και βγήκαν εκτός ρυθμού και αγώνα. Ως εκ τούτου, η άμυνα ένιωσε μεγαλύτερη πίεση και η ευθύνη του κόουτς έγκειται στο ότι με αυτή (ή ορθότερα με την αμυντική λειτουργία της ομάδας) ακόμα πειραματίζεται, και μάλιστα επικίνδυνα. Συμπερασματικά, ο Λεμονής να φταίει στις αποτυχίες και οι παίκτες να είναι μάγκες στις επιτυχίες. Μπορούν στις επιτυχίες να έχουν κάνει όλοι καλά τη δουλειά τους και στις αποτυχίες, όπως στο «Κλ. Βικελίδης», να μην έχει κάνει σωστά τη δουλειά του κανένας.