Ο ξεχωριστός κύριος Βενγκέρ(Sportday/ Εύη Μάνου)

Έντεκα χρόνια συμπληρώθηκαν από τη μέρα που ο Αλσατός τεχνικός ανέλαβε την Αρσεναλ και κατάφερε να αλλάξει το στυλ της για πάντα

Εφτασε στο Λονδίνο περιτριγυρισμένος από καχυποψία. Ποιος ήταν αυτός ο Γάλλος που θα αναλάμβανε μία από τις κλασικότερες ομάδες του αγγλικού κατεστημένου προερχόμενος από την Ιαπωνία; Η εικόνα του έμοιαζε πιο πολύ με καθηγητή πανεπιστημίου.
Με τα γυαλιά του, το ωραίο ντύσιμο. Ο Αρσέν Βενγκέρ πατούσε το πόδι του στο «Χάιμπουρι» σαν χθες πριν από 11 χρόνια. Πέρασε δίπλα από την προτομή του Χέρμπερτ Τσάπμαν, του ανθρώπου που άλλαξε τη μοίρα αυτού του συλλόγου πριν από επτά δεκαετίες, και μπήκε στην αίθουσα συμβουλίων. Οι στόχοι της ομάδας ήταν απλοί. Μία έξοδος στην Ευρώπη και ίσως μία καλή πορεία στο Κύπελλο Αγγλίας. Ο Βενγκέρ εντυπωσίασε τους συνομιλητές του, τον πρόεδρο Ντένις Χίλγουντ και τον αντιπρόεδρο Ντέιβιντ Ντιν, διότι δεν μίλησε για παίκτες, μεταγραφές, συστήματα, αλλά ζήτησε τους ισολογισμούς. Εξήγησε πως πρώτα οικονομολόγος σπούδασε και πως μιλάει πέντε γλώσσες. Οταν ενημερώθηκε, έκανε και τις πρώτες δηλώσεις του. «Θέλω να παίζουμε καλή μπάλα», είπε με τα σωστά αγγλικά του, αλλά με μια έντονα σπαστή προφορά που πρόδιδε την καταγωγή του. «Οι έννοιες Αρσεναλ και καλή μπάλα στο "Χάιμπουρι"», έγραψε την επόμενη μέρα στους «TIMES» ο Χιου ΜακΙλβάνι, «δεν συνυπάρχουν από το 1971». Εν ολίγοις, από τη χρονιά που οι «κανονιέρηδες» σημείωσαν το μοναδικό μέχρι την άφιξη του Βενγκέρ νταμπλ στην ιστορία τους. Από τότε τα νταμπλ έγιναν τρία, οι τίτλοι περισσότεροι και το 2004 η ομάδα του Αλσατού τεχνικού έγινε η πρώτη από το 1889 που τελείωσε αήττητη τη σεζόν. Με τη βασική διαφορά πως τότε, τον 19ο αιώνα, η Πρέστον είχε δώσει όλους και όλους 22 αγώνες, ενώ τώρα η Αρσεναλ έφτασε τους 38 σε μία εποχή που τα επίσημα ματς σε όλες τις διοργανώσεις είναι πάνω από 60!

Ο απόμακρος Αρσέν
Γεννημένος το 1949 στο Στρασβούργο, την πρωτεύουσα της «γερμανικής» Γαλλίας, όπως αποκαλούν την Αλσατία, ο Βενγκέρ έπαιξε μπάλα στην τοπική ομάδα κατακτώντας και ένα πρωτάθλημα το 1979. Βέβαια ο ίδιος δεν έκανε ποτέ μεγάλη καριέρα και η γενικότερη συμβολή του στη χρονιά του τίτλου ήταν καμιά δεκαπενταριά ματς. Οι συμπαίκτες του εκείνης της εποχής πάντα έλεγαν πως είναι απόμακρος και περίεργος.
Ο Φιλίπ Οκλέρ, ανταποκριτής στο Λονδίνο του «France Football», είχε να θυμάται πως ο Βενγκέρ ως ποδοσφαιριστής δεν πήγαινε καλοκαιρινές διακοπές σε κλαμπ Μεντιτερανέ, αλλά ερχόταν στη Βρετανία με το τρένο, νοίκιαζε ποδήλατο και έκανε τουρ στα χωριά για να μιλήσει τη γλώσσα. Προπονητικά άρχισε χαμηλά, στην Καν και τη Νανσί, αλλά η μεγάλη του ευκαιρία ήταν στη Μονακό. Στην πρώτη του χρονιά στο Πριγκιπάτο κατάφερε να δώσει στην ομάδα το πρωτάθλημα και η πρόταση της Μπάγερν που τον ήθελε για διάδοχο του Παλ Τσερνάι «ακουμπούσε» εξωπραγματικά όρια. Δεν έφυγε γιατί είχε συμβόλαιο, αν και μπορούσε να το σπάσει. «Δεν έμαθα ποτέ να αθετώ τον λόγο μου και δεν θα το κάνω τώρα», ήταν η δήλωσή του. Ο Καρλ Χάιντς Ρουμενίγκε, μετά την τρίτη και τελευταία συζήτησή τους, είχε πει πως ο Βενγκέρ είναι πολύ καλός άνθρωπος για να είναι αληθινός!

Λονδίνο μέσω Ιαπωνίας

Πήγε στην Ιαπωνία για να δουλέψει. Πρώτα, το 1993, είχε βρεθεί στην Αθήνα και είχε συνομιλήσει με τον Σωκράτη Κόκκαλη για να αναλάβει τον Ολυμπιακό. Ο Βενγκέρ στην Αρσεναλ από το 1996 δεν άλλαξε μόνο τον βαρετό τρόπο παιχνιδιού, αλλά όλη τη φυσιογνωμία της ομάδας. Ακόμη και στα οικονομικά, όπου είχε καθημερινή ενημέρωση, βοήθησε στο να γίνει η Αρσεναλ μία εξαιρετικά βιώσιμη επιχείρηση. Η επιμονή του, οι οδηγίες και και το δικό του πενταετές αγωνιστικό πλάνο βοήθησαν πολύ τη διοίκηση στο να σχεδιάζει τις ανάγκες του «Emirates». Και όμως η αρχή του στο Λονδίνο μόνο ειδυλλιακή δεν μπορεί να χαρακτηριστεί. Οι παίκτες στα αποδυτήρια τον έβλεπαν με μισό μάτι. Ο Τόνι Ανταμς, αρχηγός και ψυχή της ομάδας, τον αποκαλούσε «εξωγήινο». Κάποιοι άλλοι τον έλεγαν «Κλουζό» από τον ρόλο του γνωστού επιθεωρητή στις ταινίες του «Ροζ Πάνθηρα» με πρωταγωνιστή τον αείμνηστο Πίτερ Σέλερς. Εβγαζε προς τα έξω μία αλαζονική και υπεροπτική εικόνα, που δεν ήταν εύκολο να κερδίσει τους ουδέτερους. Τελικά μίλησαν γι' αυτόν οι τίτλοι. Η Αρσεναλ όχι μόνο πήρε το νταμπλ το 1998, αλλά κάλυψε και μία διαφορά 14 πόντων από τη Γιουνάιτεντ. Η μπάλα άρχισε να κυλά στο χορτάρι του «Χάιμπουρι» με τέτοια ταχύτητα που οι αντίπαλοι χάζευαν. Το 2002 στο επόμενο νταμπλ η Αρσεναλ είχε φτάσει σχεδόν στην τελειότητα. Το 2004 με το αήττητο πρωτάθλημα μπόρεσε και κέρδισε όλους τους επικριτές της.
Οι σκεπτικιστές λένε πως σε 11 χρόνια μπόρεσε να πάει την ομάδα μόνο σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά αυτή είναι η μισή αλήθεια. Γιατί και η Μπαρτσελόνα μόνον ένα τελικό έπαιξε από το 1994 και μετά, όπως και η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Οποιοι τον αγαπούν λένε πως έχει την αποτελεσματικότητα των Windows στη ζωή του, γιατί λειτουργεί σαν κομπιούτερ. Οποιοι τον μισούν υποστηρίζουν πως δεν μπορεί να έρθει κοντά στους ανθρώπους, λόγω χαρακτήρα. Κανείς όμως δεν υπάρχει πια που να μην τον παραδέχεται. Και η συγκεκριμένη νίκη του Βενγκέρ σε αυτά τα 11 χρόνια είναι τελικά η μεγαλύτερη. Οπως και το ότι δεν άλλαξε απλώς το στυλ της Αρσεναλ. Της έδωσε τον δικό της, ένα ξεχωριστό τρόπο παιχνιδιού που αποτελεί και τη μεγαλύτερη κληρονομιά που θα αφήσει, όποτε φύγει για άλλες πολιτείες.