Η ανάγκη να γίνει το ranking κοινή συνείδηση(Sportday / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Ποιος ασχολείται στ' αλήθεια με το ranking της ΦΙΦA, τον πίνακα αξιολόγησης των εθνικών ομάδων όλου του κόσμου (από τη νούμερο 1, Ιταλία, ως τη νούμερο 208, Αρούμπα, στην Καραϊβική), εκτός απ' την... Coca-Cola που το σπονσοράρει;
Είναι η όχι παράλογη ερώτηση που συχνά αντιμετωπίζω από την εμμονή (όποτε έχει παιγνίδι η Ελλάδα) πάντοτε ν' αναφέρω, στην εφημερίδα ή στην τηλεόραση, πού είμαστε εμείς, πού ο αντίπαλος. Η απάντηση έγκειται στην ανάγκη η αξία του ranking να γίνει κοινή συνείδηση.

Οπως έχει επιτευχθεί να είναι, κοινή συνείδηση, η περίφημη «βαθμολογία της ΟΥΕΦA» (για τους συλλόγους στα Κύπελλα Ευρώπης). Το ranking είναι αριθμοί. Οι αριθμοί λένε, πιθανόν, κάμποσα ψέματα στη σύγκριση της τρέχουσας δυναμικότητας δύο ομάδων. Αλλά κανένα (ψέμα) για την πρόοδο της οποιασδήποτε ομάδας στο «βάθος χρόνου».
Εάν αύριο παίξουν Ελλάδα-Ελβετία, νούμερο 15 με νούμερο 42 σήμερα, είναι έως βέβαιο πως δεν πρόκειται να επιβεβαιωθεί στο χορτάρι τόση απόσταση (27 σκαλοπάτια) ποιότητας. Οτι ο Ρεχάγκελ, όμως, μας παρέλαβε στο νούμερο 61 και μας πήγε ως το νούμερο 14, τούτο (κοντά 50 σκαλοπάτια) όντως αντιστοιχεί στην «πραγματική ζωή» της εξαετίας και στον μακρύ δρόμο που διανύσαμε με τον Οτο.

Πώς προκύπτει το ranking, αυτό είναι όσο πολύπλοκο (στους υπολογισμούς) χρειάζεται... για να καταντά σχεδόν γελοίο. Χοντρικά λαμβάνονται υπ' όψιν όλα τα ματς της Εθνικής τα τελευταία τέσσερα χρόνια, με το κλασικό (3-1-0) σύστημα βαθμολόγησης, αλλά οι πόντοι διαιρούνται με τέσσερις συντελεστές.
Συντελεστής σημαντικότητας του αγώνα, συντελεστής ισχύος του αντίπαλου, συντελεστής ισχύος της ηπείρου στην οποία ανήκει ο αντίπαλος, συντελεστής... παλαιότητας (με έμφαση στα νωπά, σε σχέση με τα παλαιότερα, ματς). Επί της διαδικασίας, σπαζοκεφαλιά. Ανώτερα μαθηματικά.

Επί της ουσίας, το ranking είναι όπως όλα τα εργαλεία. Ωφέλιμο, αρκεί να ξέρεις πώς λειτουργεί. Η Εθνική, αυτά τα τελευταία τέσσερα χρόνια, έχει δώσει φιλικά (πέρα από το τι της κλήρωσε να αντιμετωπίσει στα «επίσημα») με περίπου όλες τις μεγάλες δυνάμεις. Γαλλία, Αγγλία, Ισπανία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Τσεχία.
Επίσης, με περίπου όλες τις (αν όχι μεγάλες, οπωσδήποτε) ισχυρές δυνάμεις. Ρουμανία, Ρωσία, Σουηδία, Βουλγαρία, Ελβετία, Πολωνία, Αυστραλία, Νορβηγία, Κροατία, Νότια Κορέα. Κοινός παρονομαστής; Στη συντριπτική πλειονότητα ήταν φιλικά είτε (τα περισσότερα) εκτός έδρας είτε (ορισμένα) σε ουδέτερο έδαφος.

Για προφανείς οικονομικούς/εμπορικούς, και πολύ λιγότερο για σοβαρούς αγωνιστικούς, λόγους. Τα αποτελέσματα, που στρεβλά έχουμε μάθει να τα θεωρούμε (στα φιλικά) ασήμαντα, αυτά καθαυτά ήλθαν πενιχρά. Τώρα θυμάμαι, από εντελώς ανύποπτο χρόνο, μια ανεπίσημη κουβέντα στο τηλέφωνο με τον πάντοτε διορατικό και προνοητικό Θεόδωρο Θεοδωρίδη.
Μου την είχε πει, νομίζω, τον καιρό του φιλικού με τη Γαλλία (πέρυσι τον Νοέμβριο) στο Σαν Ντενί. «Καλά είναι αυτά, τα σπουδαία φιλικά, αλλά να κλείσουμε και κάνα... εύκολο, να κάνουμε καμιά νίκη, να ανεβούμε λιγάκι στο ranking»! Με την Ελλάδα ήδη ψηλά στο ranking, θεώρησα την κουβέντα πιο πολύ της ματαιοδοξίας. Να 'χουμε, δηλαδή, να λέμε σε ποιο νούμερο φτάσαμε.

Πώς τη θυμάμαι, τη συζήτηση, τώρα; Είναι πολύ απλό. Μεσοβδόμαδα, στην Κωνσταντινούπολη, η Εκτελεστική Επιτροπή της ΟΥΕΦA αποφάσισε ότι στην κλήρωση των προκριματικών του Παγκοσμίου Κυπέλλου 2010, τέλη Νοεμβρίου στη Νότια Αφρική, μοναδικό κριτήριο για τον σχηματισμό των «γκρουπ δυναμικότητας» των εθνικών ομάδων της Ευρώπης θα είναι η θέση τους στο ranking της ΦΙΦA!
Οι όμιλοι, εκεί, θα είναι εννέα. Και Μουντιάλ πηγαίνει «στα σίγουρα» μόνον ο πρώτος. Ο δεύτερος του ομίλου (εάν δεν είναι ο χειρότερος δεύτερος όλων των ομίλων, οπότε μένει αμέσως στο σπίτι) θα οδηγηθεί σε «μπαράζ» με κάποιον άλλον δεύτερο, κι όποιος επιβιώσει κερδίζει εισιτήριο. Η Ελλάδα, τούτη τη στιγμή, είναι (οριακά) έξω από την πρώτη εννιάδα. Σημαίνει ότι, στον όμιλό της, κάποιον (ισχυρό) θα 'χει πάνω απ' το κεφάλι της.

Σε πιάνει τρέλα στη σκέψη ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να 'ναι, η ίδια, επικεφαλής στον όμιλό της εάν π.χ. δεν είχε ηττηθεί (με το τελευταίο σουτ του παιγνιδιού!) τον Αύγουστο από την Ισπανία στην Τούμπα. Εάν είχε αποφύγει την ήττα τον Φεβρουάριο στο Λονδίνο από τη Νότια Κορέα. 'Η παλαιότερα από την Αυστραλία στη Μελβούρνη κι από το Βέλγιο στις Βρυξέλλες. Ή εάν ήταν νίκες οι (δύο) ισοπαλίες, Ιανουάριο του 2006, στο τουρνουά του Ριάντ.
Την κλήρωση στα προκριματικά του Μουντιάλ 2010 συμβαίνει να τη θεωρώ πιο «κεντρική» από την κλήρωση των ομίλων (όταν, με το καλό, προκριθούμε) στα τελικά του Euro 2008. Αφού θέλουμε να έχουμε τον Ρεχάγκελ μαζί μας για άλλη μία διετία, έως το 2010, το ιδεατό είναι να του δώσουμε το ελκυστικό κίνητρο. Τίποτα δεν θα είναι πιο ελκυστικό από κλήρωση που ανοίγει ρεαλιστική προοπτική...