Πώς λέμε παιχταρά στα ελληνικά;(Sportday/ Νίκος Παπαδογιάννης)

Οφείλω να ομολογήσω ότι μου προξενεί αποστροφή το έθιμο της «ρωμαϊκής υποδοχής» αθλητών στο αεροδρόμιο. Δημιουργεί εικόνα μπανανίας αυτή η συσσώρευση πλαστικών σημαιών, βρόμικων κασκόλ, πολύχρωμων καπνογόνων, αφιονισμένων οπαδών, βαριεστημένων αστυνομικών και σαματατζίδικων σκούτερ ανάμεσα στους ανύποπτους ταξιδιώτες και τους αθώους μαγαζάτορες του «Ελ. Βενιζέλος». Θα μου πείτε, μπανανία δεν είμαστε; Στις γηπεδικές μας συνήθειες, ναι, είμαστε. Αλλά δεν χρειάζεται να κάνουμε και εξαγωγή μέσω των έκπληκτων οφθαλμών των τουριστών.
Στο ποδόσφαιρο το χάλι είναι απερίγραπτο. Οι φανατικοί καβαλάνε τον προαστιακό και αποθεώνουν εκ προοιμίου και αδιακρίτως όποιον πιθανό ή απίθανο καταφτάνει για να φορέσει τα κόκκινα, τα κίτρινα, τα πράσινα. Στη Θεσσαλονίκη, ακόμα χειρότερα. Πρόβατα υπάρχουν παντού και μάλιστα βγαίνουν σε διάφορα χρώματα. Περισσότερο κυκλοφορούν το καλοκαίρι, αν και είναι παντός καιρού και πάσης εποχής. Οποιο κουτσάλογο κι αν θυμηθείτε, υπάρχει φωτογραφία του από το αεροδρόμιο, στολισμένου με το απαραίτητο κασκόλ. Μπεεε...
Του Γιασικεβίτσιους η υποδοχή είναι, βεβαίως, δικαιολογημένη. Λίγο-πολύ, αυτοί που πήγαν στο αεροδρόμιο ήταν «αυθορμήτως προσελθέντες». Ετρεξαν για να χειροκροτήσουν όχι κάποιον τυχάρπαστο μούτσο, αλλά τον κορυφαίο, ίσως, Ευρωπαίο μπασκετμπολίστα. Εξίσου φυσιολογική ήταν η αντίδραση του κοινού στο άκουσμα άλλων τρανών ονομάτων, είτε στο μπάσκετ (Ουίλκινς, Ράτζα, Πάσπαλι, Τάρπλεϊ κ.ά.) είτε, σπανιότερα βέβαια, στο ποδόσφαιρο (Ριβάλντο, Ντέταρι, Σόουζα κ.ά.).
Ολες, βέβαια, βυθίστηκαν στη μισαλλοδοξία και τελικά εκτροχιάστηκαν στην καφρίλα. Το κυρίαρχο σύνθημα, προχθές, θέλει πολυάριθμα μπιπ για να μεταφερθεί στο χαρτί: «Γ**** τον π*** τον Ολυμπιακό». Ο κακομοίρης ο Γιασικεβίτσιους θα νόμιζε ότι «γ***στε» σημαίνει «παιχταρά μου» στα ελληνικά.
Περισσότερο πηγαία και αυθόρμητη ήταν εκείνη η αξέχαστη συγκέντρωση «αγανακτισμένων πολιτών» (τριφυλλοφόρων) μετά τον αποκλεισμό από την Τιμσίστεμ, στα χρόνια του Σούμποτιτς. Μόλις είδαν τον Ράτζα να τους φωνάζει «ελάτε», οι θρασύδειλοι που κρύβονται μες στο πλήθος έγιναν Λούηδες και τρέχουν ακόμα. Και η άλλη στου Ρέντη, με τους κορνέδες. Αυτά ναι, έχουν πλάκα, αρκεί να είναι μακριά από μας!
Αποθεωτικές υποδοχές, όμως, λίγες είναι αυτές που είχαν σφραγίδα γνησιότητας και εθελούσιας προσέλευσης. Πάνω απ' όλες, φυσικά, εκείνη των θαυματοποιών της Λισσαβώνας το 2004, όταν σταμάτησαν τα πάντα για μερικές ώρες στην Αθήνα. Για μερικές μέρες, μάλλον!
Για εμάς τους μπασκετικούς, βέβαια, αλησμόνητη θα μείνει η βραδιά της 4ης Σεπτεμβρίου 2006, όταν εκατοντάδες συμπολίτες μας έσπευσαν μαύρα μεσάνυχτα στα Σπάτα για να καλωσορίσουν την «επίσημη αγαπημένη», όχι για να πανηγυρίσουν κατάκτηση τροπαίου, αλλά για να την παρηγορήσουν και να της δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης (και ευγνωμοσύνης για όσα εκείνη χάρισε) 24 ώρες μετά τη συντριβή από τους Ισπανούς στο Τόκιο.
Οταν βγήκα στην Αττική Οδό για το δρομολόγιο της επιστροφής, νόμισα ότι είχε γίνει κάποιο ατύχημα. Δεν περίμενα τέτοιο νυχτερινό μποτιλιάρισμα για το χατίρι μιας ομάδας που προερχόταν από βαριά ήττα. Για μία φορά ο Ελληνας φίλαθλος απέδειξε ότι δεν είναι μόνο οπαδός.