Γιώργαρε, σ’ ευχαριστούμε (Νίκος Ζέρβας)

Η μπασκετική επικαιρότητα της 27ης Σεπτεμβρίου του 2007 θα μείνει για το μεγαλύτερο μέρος των φιλάθλων στην ιστορία, λόγω της άφιξης του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους για λογαριασμό του Παναθηναϊκού στην Ελλάδα. Η «λάμψη» του Λιθουανού σούπερ σταρ αρκεί για να γεμίσει αεροδρόμια, να πουλήσει εισιτήρια διαρκείας και να γίνει θέμα συζήτησης στα περισσότερα στέκια και δημοσιογραφικά γραφεία. Ωραία όλα αυτά. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η πολλά υποσχόμενη φωτεινότητα και αδιαμφισβήτητα μεγάλη αξία τους «Σάρας» επισκιάζεται από την είδηση της αποχώρησης του Γιώργου Σιγάλα από την ενεργό δράση. Το ελληνικό μπάσκετ αποχαιρετά σήμερα έναν από τους τελευταίους γνήσιους «εργάτες» του, που τίμησε και με το παραπάνω τις φανέλες των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε, ενώ έδειξε ανυπέρβλητη αυταπάρνηση και διάθεση για προσφορά στην Εθνική ομάδα (185 συμμετοχές), άσχετο αν η πορεία του σε αυτή δεν συνοδεύτηκε από κάποια πολύ πολύ μεγάλη επιτυχία.

Ο Γιώργος Σιγάλας, ξεκίνησε πιτσιρικάς στα μέσα της δεκαετίας του ‘80 από τα ανοικτά γήπεδα του Πειραιά και όπως είχε αποκαλύψει σε μια παλαιότερη συνέντευξή του, έπαιζε 10 ώρες την ημέρα. Μέχρι η λάμπα που υπήρχε για να φωτίζει τις σκουριασμένες από την αλμύρα μπασκέτες να τρεμοσβήσει, ή η μητέρα του να τον τραβήξει από το αυτί για να γυρίσει σπίτι. Πολύ μεγάλο ταλέντο δεν υπήρξε ποτέ. Δεν ήταν ο παίκτης που θα κεντρίσει το ενδιαφέρον των ανιχνευτών νέων αθλητών με την τεχνική, το καλό σουτ ή τις φαντεζί ενέργειές του. Είχε όλα τα άλλα όμως. Διάθεση για δουλειά και πολύ μυαλό. Τα βασικότερα για να παίξεις μπάσκετ επιπέδου, όπως επισημαίνουν οι περισσότεροι προπονητές. Με το που ανέλαβε τις τύχες του Ολυμπιακού ο Γιάννης Ιωαννίδης, κάλεσε τον 20χρονο τότε Σιγάλα πίσω από τον Παπάγου που είχε δοθεί δανεικός για ένα χρόνο, μιας και στον υπό διάλυση μέχρι τότε σύλλογο του Πειραιά, δεν υπήρχε κανείς να δει αυτό που είδε ο νυν υφυπουργός αθλητισμού στον παίκτη και άνθρωπο Σιγάλα. Την προσωπικότητα. Το μάτι του τίγρη και την τεράστια ικανότητά του στον αμυντικό τομέα. Η πλούσια καριέρα του Σιγάλα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε αυτά τα στοιχεία, αλλά και στον κορυφαίο Έλληνα προπονητή που πίστεψε σε αυτόν και τον βοήθησε τα μέγιστα να εξελιχθεί από Γιωργάκης σε Γιώργαρος που θαυμάσαμε για 16 χρόνια στα ελληνικά και ευρωπαϊκά γήπεδα.

Θυμάμαι σαν τώρα το πρώτο εκτός έδρας παιχνίδι των ερυθρόλευκων στο Ιβανόφειο το 1991 κόντρα στον Ηρακλή. Ο «γηραιός» με τον μεγάλο Ντέιβιντ Ινγκραμ στη σύνθεσή του να ρίχνει 40αρες σε κάθε αντίπαλη άμυνα φάνταζε ανυπέρβλητο εμπόδιο για τον νεόκοπο τότε Ολυμπιακό των αμούστακων Σιγάλα, Τόμιτς και Τάρλατς. Η αποστολή «ειδική». Ο Ιωαννίδης λέει στον Γιώργο, «πιάνεις τον Ινγκραμ. Αν σου βάλει πάνω από 10 πόντους σου κόβω το μπάσκετ». Ανορθόδοξος τρόπους προσέγγισης, αλλά αποτελεσματικός. Ο Αμερικανός σταρ μένει στους 9 πόντους, οι ερυθρόλευκοι νικούν και το προσωνύμιο «Ράμπο» για τον κορυφαίο μετέπειτα Έλληνα αμυντικό, αρχίζει να ακούγεται δειλά στα χείλη των φίλων της ομάδας. Η εξαιρετική σωματοδομή του τον βοήθησε να είναι αποτελεσματικός σε αυτό το ρόλο, ενώ του επέτρεψε να παίξει μπάσκετ επιπέδου ακόμη και πέρυσι στα 36, σε 50 και πλέον αγώνες του Άρη σε Ελλάδα και Ευρώπη.

Το νερό είχε μπει στο αυλάκι. Ο Σιγάλας γίνεται το αγαπημένο παιδί των οπαδών του Ολυμπιακού μετά τον Πάσπαλι, συνεχίζει ταπεινά τη δουλειά και βελτιώνει ακόμη περισσότερο τα αδύναμα στοιχειά του παιχνιδιού του. Αρχίζει να παίρνει περισσότερα σουτ, μοιράζει ασιστ με απίστευτη αποτελεσματικότητα και παίρνει στο σπίτι του τη φανέλα του βασικού σε Ολυμπιακό και Εθνική ομάδα. Οι δηλώσεις και το ήθος του μετρημένα πάντα, γεγονός που αναδείκνυε και την τεράστια προσωπικότητά του εκτός αγωνιστικού χώρου. Τα γεγονότα που τον συνδέουν με τον Ολυμπιακό εκτός από τα πέντε πρωταθλήματα, δυο κύπελλα και το ένα ευρωπαϊκό άπειρα. Χαρακτηριστικότερα τα ακόλουθα πέντε: όπως και ο αγαπημένος του αριθμός φανέλας. Πρώτον: το μπουκάλι που δέχεται στο πρόσωπο από τον Ιωαννίδη στο Τρεβίζο σε αγώνα με τη Μπένετον, δεύτερον: το buzzer bitter στη Μαδρίτη όπου ο Ολυμπιακός παίρνει μιας τεράστιας σημασίας νίκη στο δρόμο για το Final Four του Τελ Αβίβ, τρίτον: το «κλείδωμα» του Νίκου Γκάλη σε μονοψήφιο αριθμό πόντων στον ημιτελικό των αιωνίων στο Ισραήλ, τέταρτον: οι 15 πόντοι του στον τελικό –ναυάγιο για τους υπόλοιπους στην Σαραγόσα κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης και πέμπτον: η απίστευτα προφητική στάση του όταν ο Ολυμπιακός ξεκινούσε το Triple Crown το 1997 με το κύπελλο κόντρα στον Απόλλωνα Πατρών στο ΟΑΚΑ. Ο Σιγάλας σηκώνει τη κούπα και υψώνει το δείκτη του χεριού του φωνάζοντας «το πρώτο». Πως το ήξερε ο μπαγάσας ότι ο κακός μέχρι τότε Ολυμπιακός θα τα σάρωνε όλα, ακόμη δε μπορώ να καταλάβω.

Τα παραπάνω είναι μερικές από τις πιο σημαντικές στιγμές του στους ερυθρόλευκους. Το πέμπτο στοιχείο που ανέφερα όμως, αποδείχθηκε κατά κάποιο τρόπο μπούμερανγκ για την καριέρα του στον Ολυμπιακό. Ο Σωκράτης Κόκκαλης τον καλεί στο γραφείο του στα μέσα της σεζόν 96-97 για να ανανεώσουν πρόωρα την συνεργασία τους, του προτείνει ένα εξαιρετικά αυξημένο ποσό για τις μέχρι τότε απολαβές του και ο Σιγάλας απαντά αφοπλιστικά: «Πρόεδρε, μετά τις κούπες. Τον Ιούνιο». Ο ισχυρός άνδρας του τότε ΤΑΚ, απαντάει αιφνιδιασμένος: «Μα καλά ρε Γιώργο. Χάνουμε από τον ΒΑΟ και εσύ μιλάς για κούπες;». Και όμως. Πίστευε και δικαιώθηκε. Ένα από τα βασικότερα στοιχεία του χαρακτήρα του, όπως και του κάθε επιτυχημένου σε αυτή τη ζωή. Η πίστη. Νέα συνάντηση δεν έγινε ποτέ καθώς ο «ιδιότροπος» ηγέτης Κόκκαλης, δεν ανέχεται τέτοιες συμπεριφορές και ο Σιγάλας ανοίγει «φτερά» για το εξωτερικό, αφού οι φήμες αναφέρουν συμφωνία του ερυθρόλευκου προέδρου με Γιαννακόπουλο και Φιλίππου. «Μην του κάνετε πρόταση και δεν θα ασχοληθώ με κανένα παίκτη σας στο μέλλον».

Έτσι και έγινε. Το ποιος είχε δίκιο στη συμπεριφορά του και ποιος όχι δεν θα το κρίνω εγώ αλλά η ιστορία. Ο Ολυμπιακός αφότου έχασε τον φυσικό του ηγέτη, έχει κατακτήσει μόλις ένα κύπελλο Ελλάδος. Τα συμπεράσματα δικά σας. Απλά ήταν η αρχή του «κακού» λέω εγώ. Ο Σιγάλας γνωρίζει την άλλη πλευρά του μπάσκετ. Παίζει κατά σειρά σε Ολύμπια Μιλάνο, Γρανάδα και Ρέτζιο Καλάμπρια με ενδιάμεσους «σταθμούς» τον Άρη και τον ΠΑΟΚ, απολαμβάνει χρήμα αλλά και ατμόσφαιρα γηπέδων με πραγματικά ευρωπαϊκή νοοτροπία και δηλώνει ευτυχισμένος για αυτή την εξέλιξη. Ο Ολυμπιακός όμως πιστεύω πως ήταν, είναι και θα είναι το «σαράκι» του. Η συνέχεια τον βρίσκει πρωταγωνιστή σε Μακεδονικό, Πανιώνιο και το τελικά…κλείσιμο καριέρας του, στον Άρη. Το συμβόλαιο που έψαχνε φέτος δεν ήρθε ποτέ σε ΑΕΚ ή Κολοσσό και πήρε την απόφαση να αποσυρθεί.

Ένας παίκτης που είπε πολλά εντός αγωνιστικών χώρων και θα μείνει στην ελίτ της ιστορίας του αθλήματος. Φρονώ πως δεν έχει τελειώσει με το μπάσκετ. Δόξα τω Θεώ υπάρχουν δεκάδες πόστα από τα οποία μπορεί να προσφέρει ο συγκεκριμένος αθλητής. Τον χρειάζεται το σπορ. Τώρα αν αυτό θα είναι η προπονητική (του πάει πολύ, θυμηθείτε τον όρθιο να δίνει συμβουλές σε συμπαίκτες πίσω από τον εκάστοτε coach) είναι δική του απόφαση. Οι ομάδες που σέβονται την ιστορία τους, στην προκειμένη περίπτωση ο Ολυμπιακός, οφείλουν να την τιμούν. Και ο Σιγάλας μπορεί να γράψει και άλλα χρυσά κεφάλαια στον Πειραιά. Αρκεί να το θέλει και να το θέλουν και εκείνοι. Όπως και να ‘χει πάντως, Γιώργαρε σε ευχαριστούμε.

Y.Γ: Άφησα τελευταίο το γεγονός της γενναιότητας που έδειξε ένα βροχερό απόγευμα στο Ζάγκρεμπ το 1995. Ο Ολυμπιακός έπαιζε με την Τσιμπόνα τη μισή πρόκριση στα προημιτελικά, και ο Σιγάλας ήταν τραυματίας. Παρόλα αυτά ταξιδεύει με την αποστολή και παρακαλάει τον Ιωαννίδη να παίξει κάνοντας ένεση ξυλοκαϊνης για να αντέξει τον πόνο. Σε αυτή τη περίπτωση μπορεί να μην ξαναέπαιζε μπάσκετ. Τελικά το ιατρικό τιμ του το αποκλείει και «Ράμπο» δεν ρισκάρει. Πως είπατε; Έχω άδικο στο κλείσιμο του άρθρου μου για το αν πρέπει να γίνει ξανά μέλος του Ολυμπιακού;

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο mesastiraketa@yahoo.com