Kαιρός για νέο πλιάτσικο (SportDay / Νίκος Παπαδογιάννης)

Ο ερχομός του Γιασικεβίτσιους είναι ευχής έργον όχι μόνο για τον Παναθηναϊκό, αλλά για ολόκληρο το ελληνικό μπάσκετ. Ακόμα και για τον Ολυμπιακό. Σας φαίνεται υπερβολικός ο αφορισμός; Συνεχίστε να διαβάζετε...

Μια φορά κι έναν καιρό, η Ελλάδα ήταν το «Ελ Ντοράντο» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Για κάθε φράγκο που ξοδευόταν στη Γαλλία και για κάθε λιρέτα που άλλαζε χέρια στην Ιταλία (μετά την κατάρρευση της αυτοκρατορίας της Ρόμα), οι μεγαλοκαρχαρίες του ελληνικού μπάσκετ έριχναν στην αγορά εκατό δολάρια.

Οποτε έβγαινε στην αγορά κάποιος Ευρωπαίος ή Αμερικανός σταρ, ήταν δεδομένο ότι το όνομά του θα πλημμύριζε τις αθλητικές εφημερίδες της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Συχνά, γινόταν πλιάτσικο ακόμα και σε ομάδες του ΝΒΑ, για να απαχθούν αθλητές δεμένοι με πανίσχυρα συμβόλαια. Τόσο για τον Ντόμινικ Ουίλκινς όσο και για τον Ντίνο Ράτζα (ειδικά γι' αυτόν), ο Παναθηναϊκός πλήρωσε ρήτρες καμωμένες από χρυσάφι.

Ακολούθησαν τα χρόνια της ύφεσης. Στη δεκαετία που διανύουμε μόνο ισπανικές ομάδες ξανοίχτηκαν σε μετωπικές συγκρούσεις με το ΝΒΑ. Η Τάου κράτησε τον Σκόλα στη Χώρα των Βάσκων περιλαμβάνοντας στο συμβόλαιό του ιλιγγιώδες «buy-out», ενώ η μικρή αλλά πλούσια Τζιρόνα κατόρθωσε να αρπάξει τον Φραν Βάθκεθ από τους Ορλάντο Μάτζικ.

Σε αυτή την παράσταση οι ελληνικές ομάδες έπαιξαν ρόλο κομπάρσου, αν όχι θεατή. Ο Παναθηναϊκός εμπιστεύτηκε παίκτες Ελληνες, Ευρωπαίους ή αζήτητους στο ΝΒΑ (Μπατίστ, Μπιούφορντ, Μάρεϊ, Μπάξτερ, Ντελκ). Ο δε Ολυμπιακός έζησε τα χρόνια της εσωστρέφειας, μέχρι που αποφάσισε να σηκώσει κεφάλι και άλλαξε σελίδα, με την απόκτηση του Ματσιγιάουσκας. Τον «Μάτσας» τον φλέρταραν πολλές ομάδες της Ευρώπης, αλλά στο ΝΒΑ δεν τον ήθελε κανένας. Ο Γιασικεβίτσιους, πάλι, είναι περιζήτητος οπουδήποτε παίζεται μπάσκετ. Αν ήθελε να συνεχίσει στις ΗΠΑ, θα έμενε είτε στο Γκόλντεν Στέιτ, είτε στη Βοστώνη, είτε αλλού.

Διάλεξε την Ελλάδα. Και την ξανάβαλε στον χάρτη. Τον αληθινό, όχι εκείνο τον απερίγραπτο για τον οποίο έγραφα χθες... Είναι, βέβαια, πολυτέλεια η παρουσία του στα λημέρια των χουλιγκάνων και των κάφρων της ελληνικής Α1. Ο Παναθηναϊκός τον πήρε για την Ευρώπη και για 5-6 αγώνες πρωταθλήματος. Οι Γιαννακόπουλοι έδωσαν χρυσάφι για να κάνουν το κομμάτι τους. Επιχειρηματικά, πρόκειται για κίνηση αυτοκτονίας. Οσα εισιτήρια διαρκείας κι αν πουλήσει, όσο χρήμα κι αν εισπράξει από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, όσες έξτρα χορηγίες κι αν προσελκύσει, τα 12 εκατομμύρια δολάρια του Λιθουανού δεν πρόκειται να τα καλύψει ο πρωταθλητής Ευρώπης.

Προσφέρουν, ωστόσο, υπηρεσίες στο ελληνικό μπάσκετ. Τόνωσαν το ενδιαφέρον του κοινού, προκάλεσαν πρωτοσέλιδα, κατεβάζουν κόσμο στο αεροδρόμιο, κερδίζουν τους επαίνους των ξένων. Δεν ήταν λίγα τα φρύδια που ανασηκώθηκαν αυτές τις μέρες. Η απόκτηση του Σάρας συζητήθηκε σε ολόκληρη την μπασκετική Ευρώπη, αλλά και στην Αμερική, από μάνατζερ, στελέχη ομάδων, δημοσιογράφους.

Το «ευχής έργον» που έλεγα στην αρχή είναι να ακολουθήσει τη σπίθα ο Ολυμπιακός, ο οποίος είναι (δυστυχώς) ο μοναδικός που έχει την οικονομική δυνατότητα. Θα ακουγόταν ποτέ η λέξη «Κιριλένκο» στο λιμάνι αν δεν είχε προηγηθεί το στραπάτσο Γιασικεβίτσιους; Οταν υπάρχει τέτοια αντιπαλότητα, η δράση φέρνει αντίδραση. Οι μεταγραφές φέρνουν κόντρα μεταγραφές, το χρήμα φέρνει περισσότερο χρήμα. Οι τίτλοι φέρνουν περισσότερους τίτλους.
Προσοχή, όμως, γιατί οι μετασεισμοί από το «κραχ» τού (κατά προσέγγιση) 2000 μάς κλυδωνίζουν ακόμα...