Είμαι Εδώ Από Τότε Που Ημασταν Φτωχοί (SportDay / Αλέξης Σπυρόπουλος)

Το ξένο χρήμα που εισρέει στην Πρέμιερσιπ, οπότε (ενδεχομένως) «καθαρίζεται» και (οπωσδήποτε) αγοράζει κλαμπ, δεν είναι ένοχο... εξ ορισμού. Το χρήμα δεν έχει χρώμα, πατρίδα, λοιπά χαρακτηριστικά. Δεν είναι ούτ' αθώο ούτ' ένοχο. Το χρήμα είναι χρήμα. Ιδιο, παντού και πάντοτε.

Η ενοχή προσάπτεται στο χρήμα, όταν αυτό οδηγεί στην (ποδοσφαιρική) ξιπασιά. Οταν αγνοεί βασικές αθλητικές αρχές και αξίες. Οταν εννοεί, εξευτελίζοντας τη λογική, να εξαγοράζει τη γρήγορη επιτυχία. Είναι η ιστορία Αμπραμόβιτς, Μουρίνιο, Τσέλσι. Ο Αμπραμόβιτς μπορεί να αγοράσει την Τσέλσι. Μπορεί να αγοράσει το διαζύγιό του. Μπορεί να αγοράσει τη Sibneft. Μπορεί να αγοράσει την πιο εκθαμβωτική θαλαμηγό του κόσμου. Αλλά δεν μπορεί να αγοράσει το εχέγγυο ότι τον ερχόμενο Μάιο θα κάνει παρέλαση στο «Λουζνίκι» με το τρόπαιο του πρωταθλητή Ευρώπης.

Η Τσέλσι απέλυσε τον Μουρίνιο και έβαλε στη θέση του τον φίλο των Εβραίων συνεταίρων του Αμπραμόβιτς. Η απόλυση δεν είναι στραπατσάρισμα του Μουρίνιο. Η απόλυση στραπατσάρει την Τσέλσι. Το κοινό έχει αισθητήριο. Και κριτήριο. Στην Αγγλία το κοινό έχει οξύτατο αισθητήριο και αντίστοιχο κριτήριο. Οι φαν της Τσέλσι μοιάζει φυσικό ότι, εάν με κάποιον μπορούν να ταυτιστούν, αυτός είναι ο Μουρίνιο. Δεν είναι ο Αμπραμόβιτς. Ο Μουρίνιο είναι το ποδόσφαιρο. Ερχεται από το ποδόσφαιρο, δουλεύει για το ποδόσφαιρο, ζει το ποδόσφαιρο. Οπως το ζουν κι αυτοί.

Ο Αμπραμόβιτς δεν έχει καμία σχέση με το ποδόσφαιρο, πέρα απ' το ότι το χρησιμοποιεί. Οχι αναπάντεχα, τα προηγούμενα χρόνια η FIFA και η UEFA, πέρα από κροκοδείλιες βερμπαλιστικές ανησυχίες για τους Αμπραμόβιτς του οικοσυστήματος, στην πράξη έβαλαν στο μάτι τον... Μουρίνιο.

Ο Αμπραμόβιτς ξέρει, μονάχα, να κραδαίνει στο σύστημα το μπλοκ των επιταγών και το ανεξάντλητο χρήμα (του). Κανένα περιθώριο ταύτισης. Ως θέαμα, αρρωστημένο. Οσο αρρωστημένοι είναι και όσοι θα τον ήθελαν, αυτόν ή κάποιον σαν αυτόν, ιδιοκτήτη στην ομάδα τους! Το αισθητήριο οδηγεί τους φαν της Τσέλσι, κατά βάθος, να ντρέπονται. Ισως όχι κατά βάθος, μόνον. Στο «Στάμφορντ Μπριτζ», οποιαδήποτε μέρα που έχει παιχνίδι, μπορεί κανείς να δει τι-σερτ θεατών με σταμπαρισμένη τη φράση «Είμαι Εδώ Από Τότε Που Ημασταν Φτωχοί».

Λένε, κατ' ουσίαν, στον έξω κόσμο: είμαστε Τσέλσι, ήμασταν και θα είμαστε (με το σύμβολο του συλλόγου) αλλά, θερμή παράκληση, μη μας ταυτίζετε με τον χυδαίο νεοπλουτισμό του Αμπραμόβιτς. Πρόκειται για έξοχη αντίδραση υγιών ανακλαστικών. Το κριτήριο ξεχωρίζει το υγιές από το αρρωστημένο. Οποιος ψάχνει την (αθλητική, οικονομική, κοινωνική) υγεία, ετούτη εντοπίζεται σε ακτίνα μονάχα μερικών μιλίων από το Νότιο Λονδίνο. Στο Βόρειο. Είναι το μοντέλο ανάπτυξης της Αρσενάλ.

Δεν εξαγοράζει την επιτυχία. Αύριο, 28 Σεπτεμβρίου, είναι η 11η επέτειος της πρόσληψης του Αρσέν (προπονητή, μάνατζερ, οικονομολόγου... και πολλά άλλα) Βενγκέρ. Εντεκα χρόνια, με τη φρενοβλαβή προσέγγιση, έφτασε σε μόλις έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Και τον έχασε!

Αλλά, τα ίδια αυτά έντεκα χρόνια, ο Αλσατός υπερασπίζει (και διδάσκει) αξίες, αρχές, λογική. Πράγματα, αδιανόητα σε «περιβάλλον Αμπραμόβιτς». Το ξένο χρήμα ρέει, στη Βρετανία, παντού. Οχι μόνο στην Τσέλσι. Στη Γιουνάιτεντ όμως, ή στη Λίβερπουλ, τα αφεντικά απ' την Αμερική καταλαβαίνουν.

Οτι δεν τους παίρνει να παραστήσουν τους Αμπραμόβιτς. Εκεί κυριαρχεί το big club feeling. Το κλίμα δεν σηκώνει. Ο μονόδρομός τους είναι ο σεβασμός και η υποταγή στην παράδοση. Τρέλες αφεντικών σηκώνουν η Πόρτσμουθ, η Χαρτς, η Λέστερ, πιθανόν η Μάντσεστερ Σίτι ή η Ουέστ Χαμ.

Η Τσέλσι, με τον Μουρίνιο, πήρε (έπειτα από μισόν αιώνα) το πρωτάθλημα. Για την ακρίβεια, στη θητεία του Πορτογάλου πήρε όλους τους «εσωτερικούς» τίτλους... τουλάχιστον μία φορά τον καθένα. Ο Πορτογάλος την παρέλαβε καλή ομάδα και την παρέδωσε ομάδα κορυφής.

Αλλο, ωστόσο, η μεγάλη ομάδα και άλλο το μεγάλο κλαμπ. Αυτό, το τελευταίο, παίρνει χρόνο. Πολύ χρόνο. «Εναν αιώνα», είπε... χαιρέκακα, αυτές τις μέρες, ο πρόεδρος της Αρσενάλ. Το βέβαιο είναι ότι δεν γίνεται εδώ-και-τώρα, μονομιάς.
Σημαίνει, δηλαδή, ότι με τον «απαίδευτο» Αμπραμόβιτς η Τσέλσι δεν θα γίνει τέτοιο, μεγάλο κλαμπ, ποτέ.