Η υπεράσπιση του Ράινερ Μάουρερ (SportDay / Αντώνης Καρπετόπουλος)

Η μοναδική σοβαρή ερώτηση που άφησε πίσω η δεύτερη αγωνιστική είναι γιατί ο καλός προπονητής του ΟΦΗ, Ράινερ Μάουρερ, έπαιξε το ματς με τον Ολυμπιακό με τέτοιον τρόπο. Επειδή, από ό,τι διαβάζω, αν ο άνθρωπος δεν κερδίσει τον αγώνα με τον Εργοτέλη θα απολυθεί, θα ήθελα να προσπαθήσω να τον υπερασπιστώ. Ακόμα και ο μεγαλύτερος εγκληματίας δικαιούται
υπεράσπισης.

Είναι «εγκληματίας» ο Μάουρερ; Πριν βγάλετε μια τελική ετυμηγορία, φίλοι ένορκοι αναγνώστες, θα ήθελα να εξετάσουμε τα δεδομένα. Ο ΟΦΗ όντως εναντίον του Ολυμπιακού έκανε τη χειρότερη εμφάνισή του την τελευταία διετία: η ερώτηση είναι αν γι' αυτό φταίει ο προπονητής του ή, για την ακρίβεια, μόνο ο προπονητής του.

Ερώτηση

Πότε φταίει ένας προπονητής; Οταν δεν παρατάσσει την καλύτερη δυνατή ενδεκάδα και όταν η τακτική που ακολουθεί δεν είναι η πρέπουσα.

Ενδεκάδες

Η πρώτη κατηγορία δεν υφίσταται. Ο ΟΦΗ πριν από το ματς με τον Ολυμπιακό έχει νικήσει την Καλαμαριά στον ωραιότερο αγώνα της πρεμιέρας. Και τότε, όπως και την Κυριακή, υπήρχαν ελλείψεις. Δεν υπήρχε διαθέσιμο αριστερό μπακ και ο Γερμανός πειραματίστηκε χρησιμοποιώντας σε αυτή τη θέση τον μεσοεπιθετικό Γκάντσεφ. Στο Καραϊσκάκη στη θέση του αριστερού μπακ χρησιμοποιεί τον Μονιάκη, βασικό πέρυσι και μεγάλη ελπίδα του ελληνικού πρωταθλήματος. Σε σύγκριση με την ενδεκάδα της πρεμιέρας απουσίαζαν οι τραυματίες Σίμιτς και Ντρούλιτς. Οι δύο δημιουργικοί παίκτες της ομάδας αντικαταστάθηκαν από τον νεαρό Πλιάγκα και τον έμπειρο Σφακιανάκη για να είναι η ενδεκάδα λιγότερο επιθετική. Ο ΟΦΗ με την Καλαμαριά έχει παίξει 4-3-3, με τον Πίτσο και τον Γκάντσεφ ακραία μπακ, τον Μπαρκαουάν και τον Ισά στόπερ, τον Ταραλίδη, τον Κουνενάκη και τον Σίμιτς στα χαφ και τον Γκέρμπερ, τον Πόποβιτς και τον Ντρούλιτς στην επίθεση. Με τον Ολυμπιακό παίζει μ' ένα χαφ παραπάνω. Στην άμυνα υπάρχει ο Μονιάκης αντί του Γκάντσεφ, στη μεσαία γραμμή παίζουν ο Σφακιανάκης ως κόφτης και ο Πλιάγκας (δεξί χαφ) και στην επίθεση -απόντος του Ντρούλιτς- παίζει ο Πόποβιτς και πίσω του βγαίνει ο Γκέρμπερ. Σηκώνει συζήτηση η χρησιμοποίηση του Ταραλίδη στη θέση του πλάγιου χαφ (!), αλλά -απόντος του Σίμιτς- παίκτης που να κάνει αυτή τη δουλειά στα χαφ δεν υπήρχε διαθέσιμος.

Απόδοση

Αν κάθε φορά που ένας προπονητής χρησιμοποιεί έναν παίκτη σε μια παράξενη θέση τα ματς τελείωναν 6-2, θα είχαμε την απάντηση στο τι έφταιξε. Ο Λεμονής χρησιμοποιεί στα χαφ τον Τοροσίδη, αλλά έξι γκολ ο Ολυμπιακός δεν έχει δεχτεί ποτέ. Ενας προπονητής που έχει χρησιμοποιήσει τον Γκάντσεφ αριστερό μπακ μπορεί να χρησιμοποιήσει τον Ταραλίδη αριστερό χαφ. Δεν ήταν αυτό η αιτία της κατάρρευσης, αλλά η συνολική απόδοση.

Διαδρόμους

Είναι οι αμυντικοί το αληθινό πρόβλημα στο συγκεκριμένο ματς; Θα ήταν πιο σωστό κάποιος να έλεγε ότι πρόβλημα ήταν η συνολική παρουσία της ομάδας. Ο ΟΦΗ στο καταστρεπτικό γι' αυτόν πρώτο ημίχρονο έκανε κάτι που ζητούν οι προπονητές και δύσκολα βλέπουν: έπαιζε με σωστές αποστάσεις αφού το μήκος του (δηλαδή η απόσταση ανάμεσα στον λίμπερο και τον φορ) ήταν σταθερά στα 40-50 μέτρα. Μόνο που η ομάδα βρισκόταν πολύ μπροστά, τόσο μπροστά που στους παίκτες του Ολυμπιακού έφταναν τρεις ή τέσσερις πάσες για να βρεθούν στην αντίπαλη περιοχή. Ο ΟΦΗ δεν πρέσαρε, ο Λεντέσμα και ο Στολτίδης δεν είχαν καμία πίεση και ο «Τζόλε» με τον Γκαλέτι έβλεπαν μπροστά τους διαδρόμους αεροδρομίου για να απογειωθούν και να προσγειωθούν.

Τακτική

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα την προσοχή σας γιατί ακολουθεί το κρίσιμο ερώτημα: γιατί ο Μάουρερ διάλεξε τη συγκεκριμένη τακτική; Η απάντηση είναι αυτή που κανονικά θα έπρεπε να τον αθωώσει: τη διάλεξε γιατί πίστευε ότι ήταν η μόνη που, αν εφαρμοζόταν σωστά από τους παίκτες του, θα μπορούσε να επιτρέψει στην ομάδα του να φτάσει σε ένα θετικό αποτέλεσμα. Τουλάχιστον να ελπίζει.

Περίμενε

Τι άλλο θα μπορούσε να κάνει ο Μάουρερ; Ας πούμε, να κλείσει τον ΟΦΗ στα μετόπισθεν και να παίξει ταμπούρι -αυτό είναι η πιο προσφιλής ελληνική τακτική. Μόνο που στο συγκεκριμένο ματς και με τη δεδομένη σύνθεση το ταμπούρι δεν θα εξασφάλιζε τίποτα περισσότερο από μια διάλυση με διαφορετικό τρόπο. Τι νομίζετε, άραγε, ότι θα ήταν πιο εύκολο για τον ΟΦΗ; Να πιέσουν οι μέσοι του μήπως κλέψουν μπάλα από τον Στολτίδη και τον Λεντέσμα ή να κάνουν κατοχή και να τους πρεσάρουν οι χαφ του Ολυμπιακού; Ποιος από τους χαφ του ΟΦΗ θα έβγαζε την μπάλα στον Γκέρμπερ ή στον Πόποβιτς και με ποια ταχύτητα αυτοί θα μπορούσαν να χτυπήσουν στις αντεπιθέσεις; Και από πού προκύπτει πως αν ο Πίτσος περίμενε τον «Τζόλε», ο Ισά τον Λούα Λούα και ο Μονιάκης τον Γκαλέτι, θα είχε ο ΟΦΗ μεγαλύτερη τύχη; Δεν βάζω τα ερωτήματα τυχαία. Το ίδιο βράδυ είδαμε τον Εργοτέλη να περιμένει τον ΠΑΟ για 90 λεπτά χωρίς να προσπαθεί καθόλου να παίξει. Εχασε τελικώς 3-0 στην έδρα του μένοντας και με δέκα παίκτες. Σε τελική ανάλυση, η ερώτηση είναι απλή: γιατί το 3-0 θεωρείται λιγότερο ατιμωτικό από το 6-2;

Κακό

Ο ΟΦΗ έκανε ένα κακό παιχνίδι την Κυριακή. Γιατί η άμυνα έδωσε στους ακραίους του Ολυμπιακού χώρο παραπάνω, οι επιθετικοί δεν γυρνούσαν και οι μέσοι δεν πρέσαραν. Ο προπονητής του ΟΦΗ παρέταξε μια ομάδα με κουράγιο για να χτυπήσει το ματς και όχι για να χάσει αξιοπρεπώς. Τώρα ξέρει πως η συγκεκριμένη τακτική με το δεδομένο υλικό εγκυμονεί κινδύνους: κάτι έμαθε. Αν είχε κρατήσει όλο τον ΟΦΗ πίσω, θα είχε απλώς πετάξει λευκή πετσέτα πριν από την έναρξη. Δεν σας ζητάω να τον αθωώσετε, σας ζητάω να προβληματιστείτε για το τι είδους ματς θέλετε να βλέπετε.

Zodiac

Η πρώτη ενδιαφέρουσα ταινία της χρονιάς είναι το πολυσυζητημένο «Zodiac». Τo είδαν λίγοι, το εκτίμησαν ακόμα λιγότεροι. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να το δει ή να του αποδώσει τον σεβασμό που του πρέπει, απλώς επισημαίνω τη σπανιότητά του: είναι τόσο ξεχωριστό, που όποιος αγαπάει το σινεμά καλό θα ήταν να μην το χάσει.

Η αλήθεια είναι ότι πρόκειται για ένα φιλμ αργό και μακρόσυρτο. Ισως είναι η πιο αργή αμερικανική ταινία που έχω δει τα τελευταία χρόνια, ίσως και να μου άρεσε ακριβώς γι' αυτό: γιατί πιο πολύ και από την επιτυχία τον σκηνοθέτη της τον ενδιαφέρει να υπηρετήσει το όραμά του.

Η ταινία αναφέρεται στον πρώτο serial killer της ιστορίας που ενημέρωνε τις εφημερίδες και την Αστυνομία για τα κατορθώματά του, υπογράφοντας ως Zodiac: πρόκειται για μια αληθινή ιστορία. Το αβανταδόρικο θέμα θα μπορούσε να οδηγήσει τον Φίντσερ στο να διεκπεραιώσει ένα action movie με εξασφαλισμένο αίμα, σασπένς και εισιτήρια: η πρώτη σκηνή είναι η απόδειξη πως για τον σκηνοθέτη του «Seven» και του «Fight Club» αυτό θα ήταν εύκολο.

Ισως περισσότερο και από την ταινία με γοήτευσε η πρόθεσή της. Το «Zodiac» δεν ψάχνει κοινό, απαιτεί προσοχή. Ο Φίντσερ αρνείται την εύκολη επιτυχία για το χατίρι της δημιουργίας, για την ακρίβεια αρνείται τη σύμβαση για να αποπειραθεί: αυτή η απόπειρα έχει ένα αποτέλεσμα δύσκολο για τον θεατή, που πάει σινεμά περιμένοντας ποπ κορν και δράση, και ίσως βαρετό για εκείνον που έχει παρακολουθήσει ανάλογες (παλιομοδίτικες σήμερα) ταινίες των 70s. Το όλο γίνεται ακόμα πιο σκληρό όταν ο σκηνοθέτης απορρίπτει τη δράση για το χατίρι της αναπαράστασης και αποφασίζει να παρουσιάσει όχι τη διαστροφή ή το έγκλημα, αλλά την εμμονή. Η διαστροφή περιγράφεται σε εικόνες, το έγκλημα είναι εικόνα -και μάλιστα πολύ δυνατή-, η εμμονή είναι μια ανθρώπινη διαδικασία, υπόγεια όσο η συνείδηση: δεν είναι εύκολο να περιγράψεις με εικόνες το ανθρώπινο υποσυνείδητο.

Προκύπτει ένα μεγαλειώδες project, βασανιστικό και ανολοκλήρωτο όπως η ίδια η ιστορία. Η εμμονή των κυνηγών του Zodiac είναι όμοια με την εμμονή του Φίντσερ να αποδώσει την ιδιαιτερότητά τους: η φροντισμένη αναπαράσταση της εποχής, η γεμάτη λεπτομέρειες περιγραφή της κατάρρευσης των ηρώων είναι τα συμπτώματα της εμμονής του ίδιου του σκηνοθέτη. Η δε έλλειψη εκπλήρωσης της απαίτησης του θεατή να δει ένα τέλος μαρτυρά ότι ο τύπος παίζει και με τις δικές μας εμμονές, μας τσιτώνει. Αλλοι τον έβρισαν, εγώ θα πω «μαγκιά του».