Παίζει ακόμη ο Γιαννάκης... (SportDay / Τόλης Κοτζιάς)

Κατά τη διάρκεια του Ευρωμπάσκετ της Ισπανίας και μετά το τέλος του παιχνιδιού με την Πορτογαλία, ο Παναγιώτης Γιαννάκης μιλώντας στα μικρόφωνα της ΕΡΤ και έχοντας δίπλα του τον Νίκο Γκάλη είπε μεταξύ άλλων ότι «ο Νικ ακόμη και σήμερα θα ήταν σε θέση να παίξει 20-25 λεπτά».

Για τον εαυτό του ο «Δράκος» δεν μίλησε. Δεν μιλά σχεδόν ποτέ. Βλέποντας, όμως, το χθεσινό παιχνίδι του Ελληνικού ανάμεσα στους θριαμβευτές του 1987 και την Εθνική Εφήβων, είδαμε ξεκάθαρα ότι και ο Γιαννάκης θα μπορούσε να σταθεί σήμερα για κάνα ημιχρονάκι. Τουλάχιστον. Στα 48 του ο μύθος του ελληνικού μπάσκετ από τη Νίκαια έδειξε, εκτός των άλλων, για μία ακόμη φορά ορισμένα μυστικά της θέσης «1», που καλό θα ήταν να τα αντιγράψουν κάποιοι από τους σημερινούς πλέι μέικερ. Κάποιες φορές η αντιγραφή δεν είναι κακό.

Τον Γιαννάκη στη Νίκαια, όταν έπαιζε στον Ιωνικό, τον φώναζαν και «νέγρο»: εξαιτίας των μακριών του χεριών, επίσης λόγω των πραγμάτων που έκανε μέσα στις τέσσερις γραμμές του παρκέ και που τότε μόνο παίκτες του ΝΒΑ μπορούσαν να κάνουν. Ο ίδιος ο Γιαννάκης το μόνο που έχει ίσως μαράζι στην ανεπανάληπτη καριέρα του είναι ότι δεν έπαιξε ποτέ στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Θα μπορούσε να το κάνει, αλλά τότε στους Μπόστον Σέλτικς του πήρε την τελευταία στιγμή τη θέση ο πολύ πιο έμπειρος Κουίν Μπάκνερ (γεννημένος το 1954, ο δε Γιαννάκης το 1959). Από μία πλευρά, πάντως, καλύτερα που δεν πήγε (για μας τουλάχιστον), διότι λογικά ο μεγάλος Αρης δεν θα φτιαχνόταν. Για την Εθνική δεν θα υπήρχε πρόβλημα, τη στιγμή που ο Νικαιώτης ποτέ δεν θα μπορούσε να την απαρνηθεί.

ΥΓ.: Αγώνες σαν τους χθεσινούς, πέρα από όλα τα άλλα, μεγαλώνουν την αγάπη του κόσμου για το μπάσκετ. Επομένως, ας γίνονται πιο συχνά και όχι μόνο στην Αθήνα.