H ποδοσφαιρική... Λερναία Yδρα (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Να λοιπόν που υπάρχει ζωή στη μετά Ανρί εποχή! Και μάλιστα ζωή που προδιαγράφεται γοητευτική, μεστή από όμορφες ποδοσφαιρικές εικόνες. Oταν ο Γάλλος άσος αποχαιρετούσε την Aρσεναλ, οι περισσότεροι φίλοι των «κανονιέρηδων» παραδίνονταν στην αγωνία των υπαρξιακών ερωτημάτων. Η πλειονότητά τους έδινε απαντήσεις απαισιόδοξες. Λίγους μήνες αργότερα, οι εμφανίσεις της Aρσεναλ στο αγγλικό πρωτάθλημα και το επιβλητικό 3-0 επί της «βασίλισσας του ΟΥΕΦΑ» Σεβίλλης αλλάζουν άρδην τα αποτελέσματα τέτοιων άτυπων «δημοσκοπήσεων»: υπάρχει ζωή, πολλά υποσχόμενη. Oπως υπήρξε και μετά τον αποχαιρετισμό του Βιεϊρά. Χωρίς την πολύτιμη αρωγή του δεν είχε φθάσει η λονδρέζικη ομάδα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ;

Δεν πρόκειται για θαύμα. Πρόκειται για θρίαμβο της ομαδικής δουλειάς και της ιδεώδους ισορροπίας ανάμεσα στο «εγώ» και το «εμείς», στο άτομο και το σύνολο. Ανεκτίμητο έργο Βενγκέρ, βεβαίως. Διότι επίτευγμα, εντυπωσιακότερο της ικανότητας των λονδρέζων να διατηρούν το «ευ ζην» στη μετά Ανρί εποχή, είναι ένα άλλο φαινόμενο: η ευχέρεια με την οποία κάθε «φρέσκος» αναδεικνυόμενος παίκτης των «κανονιέρηδων» εντάσσεται δημιουργικά στο παιχνίδι της ομάδας, αφομοιώνοντας τάχιστα την αγωνιστική φιλοσοφία της. Παρακολουθείς παίκτες που «βρίσκονται με κλειστά μάτια» στον ιδανικό χώρο και χρόνο, ακόμα και σε δύσκολες φάσεις ή σε στιγμές κατά τις οποίες οι αντίπαλοι πρεσάρουν δαιμονισμένα. Απολαμβάνεις το «γεμάτο», αυτοματοποιημένο παιχνίδι τους και βρίσκεσαι στα πρόθυρα του ερωτήματος: πόσα χρόνια να παίζουν άραγε μαζί, στην πρώτη ομάδα των «κανονιέρηδων»; Αμέσως μετά προσγειώνεσαι στην πραγματικότητα. Ακόμα κι αν δεν έχεις ιδέα από Αρσεναλ, ακόμα κι αν στη ζωή σου την έχεις δει -όλες κι όλες- τρεις φορές επί Ανταμς, θα δυσκολευτείς να προσπεράσεις έναν λογικό σκόπελο: επί πόσα χρόνια θα μπορούσαν να έχουν «ψηθεί», παίζοντας μαζί σε τόσο υψηλό επίπεδο, «φιντανάκια» που σήμερα συγκροτούν ομάδα με μέσο όρο ηλικίας τα... 23 χρόνια;

Ο Ανρί ήταν το ξεχωριστό, το πλέον πολύτιμο «ένα ενδέκατο» της ομάδας. Η αγωνιστική τακτική της Αρσεναλ τον βοηθούσε να τη βοηθά σε βαθμό καταλυτικό. Στερηθείσα την κλάση και την προσωπικότητα του Ανρί, η Αρσεναλ τροποποιεί απλώς την τακτική της. Κάτι που μάλλον θα χαροποίησε τον Φάμπρεγκας, ο οποίος, όπως προσφάτως θύμισε ο Χρίστος Χαραλαμπόπουλος, θεωρούσε κάπως δεσμευτικό για την ομάδα -προφανώς και για τον ίδιο- το αξίωμα «όλοι ψάχνουμε τον Ανρί». Χωρίς να υποκύψει κανείς στον ανόητο πειρασμό να μιμηθεί την αλεπού, η οποία βαφτίζει «κρεμαστάρια» τα εξαιρετικής ποιότητας σταφύλια που χάνει, οφείλει να αναγνωρίσει κάτι: η μετά Ανρί Αρσεναλ τροποποιεί στοιχεία της αγωνιστικής συμπεριφοράς της δίχως να αλλάξει την αγωνιστική φιλοσοφία της. Σε αυτήν εντρυφούν όλοι οι νέοι παίκτες. Μπορούν; Ανταποκρίνονται σε αυτό τα ατομικά χαρακτηριστικά τους; Μα προφανώς με αυτό το κριτήριο επελέγησαν και αναδείχθηκαν.

Συμπέρασμα: απ' όποια οπτική γωνία κι αν το εξετάσεις, το όλο «κεφάλαιο Αρσεναλ» προδίδει ισορροπία, σχεδιασμό, προνοητικότητα, συστηματική δουλειά, υποδομή. Ολα αυτά σε μία λέξη; Βενγκέρ! Ναι, το ποδοσφαιρικό του κομψοτέχνημα μέχρι στιγμής έχει επιβραβευθεί μόνο με εγχώριους τίτλους -άλλωστε κι αυτή ακόμα η συμμετοχή στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ ήταν το ευρωπαϊκό «ζενίθ» της ιστορίας της ομάδας. Ομως ο θησαυρός που λέγεται «άψογη ποδοσφαιρική αισθητική» δεν χρειάζεται να μετοχοποιηθεί, ντε και καλά, στο χρηματιστήριο των τροπαίων για να λάμψει. Βρείτε μου απλώς μια άλλη ομάδα που κέρδισε τα τελευταία χρόνια, διεθνώς, τόσους νέους φίλους και τόση αναγνώριση δίχως να έχει κατακτήσει -στο ίδιο χρονικό διάστημα- διεθνές τρόπαιο. Αυτός ο τίτλος απονέμεται στην κομψή... Λερναία Υδρα του σύγχρονου ποδοσφαίρου: στερείται το τρομερότερο από τα κεφάλια της και τη βλέπεις, με δύο, τρία «φρέσκα», να συνεχίζει. Απτόητη, συναρπαστική, πολλά υποσχόμενη. Και πάνω απ' όλα, ευεργετική για τα μάτια μας.