Ο Λεμονής, η σχιζοφρένεια, το κόκκινο Βυζάντιο... (SportDay / Διονύσης Ελευθεράτος)

Λοιπόν, έχουμε και λέμε... Επί έντεκα συναπτά έτη στο Τσάμπιονς Λιγκ ο Ολυμπιακός προκρίθηκε στην επόμενη φάση μόλις μία φορά. Δύο απέτυχε «στο τσακ». Ετερον ουδέν. Πόσο λογικό, διάβολε, είναι να τίθεται ως ύψιστος στόχος και κριτής η ευρωπαϊκή διάκριση ΤΩΡΑ; Τώρα που ο Ολυμπιακός καλείται να φτιάξει ομάδα εκ θεμελίων, θα αναφωνήσει «ή ταν ή επί τας» στο Τσάμπιονς Λιγκ, στο οποίο αποτύγχανε όταν ήταν συγκροτημένος;

Ναι, δεν λέω, η βουλησιαρχία της «περιρρέουσας ατμόσφαιρας» ασκεί κάποια γοητεία: «Ευρώπη θέλω, τώρα τηνε θέλω- γιατί αυτή μου λείπει». Ηχεί ως υγιής απαιτητικότητα. Και είναι, μέχρις ενός σημείου. Οταν διαβεί, όμως, τον Ρουβίκωνα μετατρέπεται σε παραλυτικό βαρίδι. Πρώτιστο μέλημα του σημερινού Ολυμπιακού (πρέπει να) είναι η διαμόρφωση ομάδας σε στέρεες βάσεις. Με προοπτικές. Τα άλλα έπονται. Αν έλθουν νωρίς, καλοδεχούμενα. Δεν γίνεται όμως να βάζεις το κάρο μπροστά από τ' άλογο. Είναι παράλογο. Η επίκληση της ευρωπαϊκής στέρησης έχει νόημα μόνο όταν αντλείς διδάγματα από τα σφάλματα του παρελθόντος. Δεν τροποποιεί, ως διά μαγείας, το παρόν. Εάν φτιάχνεις σπίτι, προηγούνται τα θεμέλια, όχι το μπαλκόνι με την ωραία θέα -προς Ευρώπη μεριά. Μπορεί να στερήθηκες τη θέα στο προηγούμενο σπίτι σου, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι κανόνες της αρχιτεκτονικής αλλάζουν για χάρη σου.

Διαφαινόταν ότι κάτι από την «περιρρέουσα ατμόσφαιρα» είχε διαβεί τον Ρουβίκωνα. Αυτόν που χωρίζει την επιβεβλημένη φιλοδοξία από το πρώτο στάδιο της σχιζοφρένειας. Από το καλοκαίρι πλανάται η φήμη: η παραμονή του Λεμονή στον «ερυθρόλευκο» πάγκο εξαρτάται από τις επιδόσεις της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ! Πού ακριβώς είχε τοποθετηθεί ο πήχης -και από ποιον; Στην τρίτη θέση του ομίλου; Στη δεύτερη; Ούτε ξέρω ούτε μ' ενδιαφέρει. Διότι η ίδια η θέσπιση ενός τέτοιου κριτηρίου συνιστά ιλαροτραγωδία. Στοιχεία που συνυπολογίζονται στη -συντελούμενη σε βάθος χρόνου- αξιολόγηση ενός προπονητή είναι τα πάντα, από την πρώτη ημέρα της δουλειάς του. Δεν εξαιρούνται -αυτό δα έλειπε- οι εμφανίσεις της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό όμως απέχει μίλια από τη φαεινή ιδέα ότι οι φετινές ευρωπαϊκές «εξετάσεις» του υπό διαμόρφωση Ολυμπιακού πρέπει να κρίνουν το μέλλον του νέου του προπονητή. Ιδέα-ανέκδοτο!

Ας θυμηθούμε, απλώς, πόσο είχε δεινοπαθήσει έως ότου βάλει σε κάποιο καλούπι τον Ολυμπιακό, όχι όποιος κι όποιος, αλλά ο Μπάγεβιτς του παλιού καλού καιρού. Ο μετρ στο κτίσιμο καλών ομάδων, όχι ο... ύστερος, ο χλομός, ο ξεθυμασμένος Ντούσαν. Εν αρχή ην εκείνος ο εύκολος αποκλεισμός από το ευρωπαϊκό μεγαθήριο που λεγόταν Φερεντσβάρος, με τον Μπάγεβιτς να ενσαρκώνει, στον πάγκο, τον ορισμό της έννοιας «θολωμένος». Στο εγχώριο μέτωπο, τότε; Εντός έδρας ισοπαλίες με Παναχαϊκή και Καλαμάτα, δύο ήττες από την ΑΕΚ στο Κύπελλο. Η παρθενική συμμετοχή του Ολυμπιακού στο Τσάμπιονς Λιγκ θα χαρακτηριζόταν σχετικά αξιοπρεπής, εάν έλειπε εκείνο το 5-1 στη Νορβηγία, σ' ένα κάκιστο βράδυ (και) του Ντούσαν. Ακολούθησε η εξαιρετική ευρωπαϊκή χρονιά των «ερυθρολεύκων», η μοναδική έως τώρα.

Αδυνατώ, λοιπόν, να κατανοήσω ποιο ακριβώς είδος ποδοσφαιρικής υπανάπτυξης είναι αυτό που απαιτεί να κηρυχθεί ήδη αποτυχών ο Λεμονής. Γιατί; Διότι συμβιβάστηκε με το «Χ» στα τελευταία είκοσι λεπτά ενός ντέρμπι πρεμιέρας με τον Παναθηναϊκό στη Λεωφόρο; Διότι χρεώνεται, όντως, σοβαρή ολιγωρία στη διαχείριση της κατάστασης μετά το 1-0 με τη Λάτσιο; Για τα δύο πρώτα επίσημα «δείγματα γραφής» του Ολυμπιακού και του προπονητή του πολλά μπορούν να γραφούν, όχι όμως σήμερα. Διότι σήμερα το θέμα μας είναι ακριβώς αυτό: η απόλυτη παράνοια του «κρίνετέ τον έπειτα από δύο ματς»! Που έληξαν ισόπαλα...

Ποιος νουθετεί να βγει, τώρα, «πόρισμα»; Μέχρι χθες θα λέγαμε: οι συνήθεις αλαζόνες που θεωρούν πως όποτε ο Ολυμπιακός δεν επικρατεί του ΠΑΟ, ή ο προπονητής φταίει ή το ματς είναι στημένο (θυμάστε τα συνθήματα στο 1-1 της Ριζούπολης;). Μέχρι χθες θα λέγαμε: κάποιοι εκ των πολλών που διακατέχονται από επιφυλακτικότητα, απολύτως εξηγήσιμη, για το αν ο Λεμονής ενδείκνυται στον ρόλο του «αρχιτέκτονα» του νέου Ολυμπιακού. Και θα σταματούσαμε εκεί. Μόνο που οι «μαχαιριές» Ιβιτς δίνουν άλλη διάσταση στην όλη υπόθεση. Πολλώ δε μάλλον που τις διαδέχθηκε η... μεγαλειώδης παρέμβαση του Σάββα Θεοδωρίδη!

Ο Λεμονής μπορεί να είναι κατάλληλος ή ακατάλληλος. Θα το έδειχναν ο χρόνος και η δουλειά του. Να προσλαμβάνεις έναν προπονητή και να τον «ταράζεις» στις τρικλοποδιές, ούτε νόημα έχει ούτε ντομπροσύνη αποπνέει. Από αύριο θα συζητάμε για τα τεκταινόμενα στον Ολυμπιακό, περίπου όπως για τα του ΠΑΣΟΚ. Ποιος θέλει, τι; Τι παίζεται στο ερυθρόλευκο «Βυζάντιο»; Η γενιά Πέτρου-Ιβιτς διαμηνύει κάτι στο Σωκράτη, του οποίου επιλογή ήταν ο Λεμονής; Μέχρι να βρούμε τις σωστές απαντήσεις, ας απολαύσουμε το θαύμα: ο κυρ-Σάββας που δεν ενοχλήθηκε με το 1-3 από τη Ρόζενμποργκ ή το 1-4 από τη Λιόν αδυνατεί να αντέξει το 1-1 με τη Λάτσιο. Οποία πειστικότης!